Alle inzendingen over leven OR hart OR drempel

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

De grap uit wanhoop valt in stilte warmte woekert om mij heen verliest van zeer angstige kilte verdrinkt in softwarematig steen Want hardware is het niet, mijn hart in zijn poging tot beton raakt niet alleen z'n baas verward maar ook zij die het won Zo groot kan het verlangen zijn dat drempels muren lijken met aan beide zijden pijn die…

Hoor de echo van mijn Hart Vingervlug jouw naam Schreeuwend de daad Naar de Drempel van ontzag 'k Hoor de naklank in jouw Ziel Ratelend mijn naam Juichend van Ware en Echt diep zittende Passie voor een lieve Vrouw Gehurkt aan d'vodka Genietend Kathedraal Zij en 't Rode Plein Moskou (1996, 1997 & 2001)…

drempel Vraag Allah vergeving voor de zoveelste keer…

broze tijdgeesten zwevend in hun stralenkrans brengen ze liefde op de drempels van oudjaar hopen mensen op vrede…

nadat hij ‘t leven achterlaat blijft immer een mysterie……

Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, - Gij die me uw ogen als een zomer-nacht ontsloot Vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden; Gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht, En, schoner dan een schemering, de zéekre kracht Van vredig leven en zich goed bemind te weten.…

Hirsi Ali, Hirsi Ayaan, wat heeft u aangericht? Het feit waarvan u door uw vrienden wordt beticht stelt weinig voor, maar ieder moet nu vrezen voor het - mede door u - ontketend volksgericht!…

balancerend tussen wit en zwart wenst zij de wereld licht in het hart van haar gedachten bloeien witte rozen de mooiste is gekozen gedragen over de drempel van een grijs verleden waar meeuwen krijsen in het stille sneeuwen van pijn..…

ik voelde pas de kracht van je angst toen ik Primo Levi las: we zijn alleen vermoeide beesten op de drempel van de dood pas toen doorzag ik de kracht van je liefde die zich in bange lange armen verborgen hield ik vocht om het bruisende leven te omarmen de mens puur in beelden te vangen altijd al voel ik de kracht…

er was altijd die glazen wand de andere kant van leven je kon het voelen bruisen zag de intense emoties huizen maar het beleven werd niet meegegeven zij spiegelden naar jou hun zakelijke kou er was geen drempel om te overschrijden hen mijden is realiteit geweest generaties zijn gegaan het glas is nu verdwenen er is een naast…

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

Warempel ik sta op de drempel der volwassenheid Maar ik weet wel beter Onderhuids prikt reeds de eerste mee-eter.…

Toch blijft mijn hart open staan Want er zijn veel meer momenten Dat ik voel dat U met mee gaat En die zijn goud waard in mijn leven.…

Een liefhebbend, warm hart. Vol koestering en verlangen. Tederheid en passie, Verscholen achter iedere kus. De drempel zo vaak betreden. Alle nieuwheid is versleten. Nu de haven van veiligheid. Het is zoveel intenser. En nu je er niet bent, Snakken mijn lippen naar je kus. En verschuilt zich een leegte in mijn hart.…

Huilbuien verraden de realiteit Een verborgen verwarring De verloren tijd is kwijt Gestruikeld over een drempel Mijn ogen dichtgeknepen En nooit meer opengedaan En dan ineens, warempel Begin ik het te begrijpen Begin ik mijn leven te verstaan Het einde is nog niet in zicht Het is net donker en nog lang niet licht Vandaag…

van oud en nieuw is dat van harte mijn wens voor jou en de mensen die jou lief zijn…

In klamme schaduw gevangen ik houd me vast heb me naar het licht gesleept over de drempel heen deurpost dwars gesteld geen doorgang voor onbevoegden.…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

omdraaien, zien hoe ze terugkeert naar het huis en de kinderen en vlak voor de drempel omkijkt en een gebaar van haast maakt alsof er wordt gewacht verlangen en verlies samen komen zonder bloedbad, maar met zachtheid het hart triest gestemd, opgewekt slaat zodra een merel zijn rollertjes maakt geen weg terug dan zo weg te gaan om te blijven…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Onder 't helder koele laken, Waar ik op de sluimer wacht, Lig ik tussen droom en waken Voor de drempel van de nacht.…

is hij met hen begaan: Alle schuren, alle dieren Gaan verloren, maar het huis Blijft staan door bovenmenselijke Inspanning van hen die helpen, Zij die er wonen slapen vannacht In het behouden huis, ook al Maakte de rook het onuitsprekelijk vies, Maar waar tranen bij elke drempel De wacht houden over hen die Leven met dit groot…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

In een vorig leven zat ik als ik even tijd had op de drempel in de zon. Af en toe waaide een wolkje stof op van de weg. En als Rachels raam openstond kon je haar horen piano spelen. Op een dag werden wij allemaal vermoord. We hebben toen verschrikkelijk geleden.…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

Ik vang mijn hoofd nog net tussen de kussens zo zwaar de zomer op mijn netvlies rust. Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen…

Je schuwt de drempel ogen betwisten wat mond prevelen moet schouders hangen, dàt doe je goed in mijn handen druk je fleurig je stempel Ik sluit de deur met goed fatsoen en druk mijn neus dan in je schuld waar het mijn woede met leegte vult, immers de bloemen konden er ook niets aan doen Ik ben je niet direct vergeten het is zoals het bloemen…

Ik open de droomsluizen van de tijd; simultaan met mijn aards bestaan leeft jouw droomgestalte in mij voort, begiftigd met verborgen, immer groeiend leven.…

een kleine oneffenheid op haar pad ze kon het niet opbrengen om over die drempel te stappen keerde om en nam een andere route het werd een molshoop die almaar hoger en hoger leek te worden het maakte haar nog meer huiverig maar waar ze ging een uitweg leek er niet het werd een berg op elk te volgen pad moedeloos werd ze ervan tot ze begreep…