Alle inzendingen over nooit OR overlijden OR dood

De dood is voor iedereen Voor alles is een eind Waarom is het dan gemeen Dat je uiteindelijk wegkwijnt Geen geintje over sterven Want ooit zal je het merken Zal het je leven bederven Of misschien juist versterken Het leven uit je ogen In een fractie van de dag Zomaar weggezogen Net als je glimlach Elke dag komt de dood Bij ons op…

In zijn ogen kon je het zien, Zijn mond herhaalde het nog weer. Mijn laatste gedachten heb ik. Hijzelf is er niet meer. Mijn herinneringen heb ik, Ze zijn van heel ver terug. Ik heb zijn laatste blik gezien, Al was het maar even vlug. Geliefden zitten met het gevoel, Zijn laatste momenten zijn afgezwakt. Maar ik zal lief afscheid nemen…

Mijn tranen om jouw dood zijn als het water van de zee. Ze stromen als een sloot voeren emotie met zich mee. De zielledruppels die ik baarde vallen en spatten uiteen. Boren zich snel in warme aarde net zo snel als jij verdween. Ik kan je nooit meer vasthouden alles wat mij nog blijft is je as.…

bloemen zoeken geen vaas kaarten behoeven geen brievenbus zij zoeken ogen om de zorgvuldig gekozen woorden te lezen als uiting van, nu het nieuws de wereld vindt en ongeloof plaats maakt voor realiteit ontsteekt men kaarsen stroomt men samen al dan niet met bloemen en of een kaart alleen al, om even stil te staan bij hetgeen dat waar…

voor de spiegel oefent hij het nieuwe woord dat sinds gisteren bij hem hoort weduwnaar zachtjes mompelt hij "ik voel me naar" morgen maar opnieuw proberen…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

vervaagt wat ooit bestond Vergeefs zoekend naar enige inhoud zie ik de wereld dicht bij de afgrond Puur stil hangt als een deken om mij mij rest slechts de vredige overgave Gisteren schijnt wel erg lang voorbij evenals de hang naar die aards have Nu mijn allerlaatste dag is ingegaan en de zon ophoudt mij te beschijnen Treed ik vredig uit de dood…

De dood danst door de straat je hoort hem niet maar een jammerende viool klinkt van achter het behang of keukenkraan de dood danst door de straat je weet niet of hij verder zal gaan niemand die hem ziet maar je bemerkt het verderf en verdriet de dood danst door de straat het is al laat de gordijnen gaan dicht je dooft al het licht…

je hebt aarde gezien in het wit van haar zoden het leven krioelt maar de kist is voor altijd gesloten een hemel met wolken gedachten strakblauw familie in handen en ogen de vragen van wie ben jij nou hij sprak over gaan en vond ons gehoor we voelde de voetstap die zijn sporen verloor we gooiden wat zand waar hij was gestrand met…

gaat er wel eens een Japans bedrijf failliet er overlijden tegenwoordig steeds vaker mensen waarvan ik dacht dat ze al dood waren komt dit ooit nog goed het is vandaag later dan het gisteren was, er valt een stukje ruimte tussen twee tijdperken, zeg maar dolenderwijs ter plekke een gedicht als tijdmachine best wel een dingetje…

Een klootschietersvrouw nabij Sloten Vertelde onlangs onverdroten: Ik zeg hem altijd Als ik overlijd Dan gaat al ons geld naar de kloten…

Voor Truus en Gijs bij het plotse overlijden van hun zoon Johan.…

In Egypte ageren de vrouwen tegen een nieuwe wet die het toestaat om na het overlijden van een partner als afscheid seks met hem of haar te hebben. Dat moet dan wel binnen zes uur na het overlijden gebeuren.…

En vrezen wij nog te overlijden?…

na zijn overlijden Herken ik de tekens De tekens aan zijn hemel Dat ik me nu pas aan 'het lezen' kan wijden? Stel ik in verwondering vast.…

zacht glijdend ging alles voorbij als deel van mijn leven onopgemerkt ik en hij met de eerste stappen kwam er verbazing een lichte schaduw volgde mijn passen maar het bestaan was speels en jong zelden keek ik ooit om tot een eerst confronteren er was geen ziekte of dood in mijn jeugdig pakket tot het overlijden van oma hem naast…

je schemerde verdriet een smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost je pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven hij overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze hij gebiedt…

je schemerde verdriet je smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze want hij gebiedt…

Soms krijg ik het steenkoud als ik denk aan mijn overlijden gevoelstemperatuur onder nul Me snel maar weer warmen aan het leven, zelfs al is het maar een waakvlammetje!…

Waarom heeft dit onze vriendschap Op zo een manier kunnen verstoren Dacht dat men op een vriend kon bouwen Dacht dat vriendschap was om te vertrouwen Begrijp nu wat ik aan je had En bouw een muurtje rond mijn hart Zal me nooit nog aan een vriendschap hechten Hoef dan nooit nog met mijn gevoelens te vechten.…

Ik ben geen poëet of filosoof Beleef gewoon de realiteit Waarvoor jij nu je ogen zo graag sluit Drang en lust, Plots werd je bang En sloeg je op de vlucht. Goed wetend waar je aan begon. Maar het excuus wat je achteraf verzon, Sloeg bij mij in als een bom. Ik maak me niet meer kwaad. Hoogvliegers, Vallen meestal laag!…

Maar hij zei nooit meer, dat hij hield van mij.…

blijf liever met mij alleen veilig en vertrouwd ik ga nergens heen dit is wat ik heb opgebouwd na alle ervaringen uit het verleden heb ik er genoeg van ik heb genoeg geleden voor mij nooit meer een man!…

Nooit meer zal ik dat zijn, het kleine woordje ''VRIJ'' ik kan het hem nooit vergeven...!…

Nooit vocht één ongelijker strijd dan jij tegen dit sterven de harde onafwendbaarheid die langzaam jou ten grave leidt .... om Leven te verwerven. Nooit bad voor iemand ik zozeer dan jou en voor jouw leven gaf aan jou liefde keer op keer en aarzelend slechts leg ik mij neer: er valt niets meer te geven.…

Onze avonden zijn voorbij er is alleen nog een lange vlucht naar huis De laatste aanraking in de vroege ochtend is voorgoed voorbij Ik wil je nog één keer vasthouden maar het zal nooit meer hetzelfde zijn Je wacht en weet niets meer te zeggen het is tijd voor mij om te gaan Je hoeft niets meer te zeggen omdat we 't altijd zullen weten We…

was Is En nooit zal zijn?…

Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken en heb zovele nachten niet kunnen bewaken Herinneringen spreken in beelden en schreeuwen zinnen uit in dezelfde pijn Waar…

Nooit meer die krachtige handen die mij verwennen Nooit meer zitten op die mooie buik Nooit meer liggen in die gespierde armen Heel even, voordat ik weer verdrietig in mijn armen duik Nooit meer samen de liefde bedrijven Nooit meer samen onze verhalen delen Nooit meer deze herinneringen voelen Alsof alle rozen sneller vergelen…

Nee, nooit, nooit meer!…