Alle inzendingen over nooit alleen OR rakelings

Zachtjes deinende wieging op de branding van geloof, met het stille verlangen dat het nooit voorbij zal gaan Maar zal je tegen dan nog van me houden wanneer geheugen nog slechts mijmeringen zijn... 'Van een spotvogel in de lucht die in rakelingse vlucht aan ons voorbij scheert en slechts wolkenstilte nalaat in het hoge gras...!…

zou ik daar de stilte kunnen tekenen of erin verdwijnen met meer dan mijn ogen alleen zal ik mezelf aan de grens herkennen in het weten dat mijn hart heftig klopt (liefde veroorzaakt pijn) wanneer ik naar een laatste wens word geschopt door de hongerige tijd die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft ziltig in waarheid,…

ik kijk met mijn neus en zie geen steek die lichtblauwe vlek is de vrouw die voor me zorgt ik denk dat ik naast blijf maar soms ben ik haar kwijt - afgeleid door een spoor, een krul van geur eens liep ik zo rakelings langs een konijn dat ik niet zag - pas meters later bereikte me die streep en maakte ik rechtsomkeer…

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

mijn rechterhand vergeten Maar jou vergeet ik nooit Jeruzalem oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or Halo lechol shirayich Ani kinor Bron: https://muzikum.eu/nl/christian-verwoerd/jeruzalem-stad-van-goud-songtekst/…

Het lijkt wel zo, maar ik ben nooit alleen gelukkig altijd zijn er ook de tranen, het verdriet nooit alleen maar sterk en rustig altijd meer dan wat jij van me ziet Het voelt soms zo, maar ik ben nooit alleen verdrietig altijd ben ik ook gezegend, en geliefd nooit alleen onzeker of onrustig altijd gedragen, ook als ik verlies Altijd…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

“Wees niet bang, want ik ben met u Kijk maar niet angstig om u heen Want ik ben Uw God, altijd, ook nu Ik wil u zeggen, ik laat u nooit alleen”. Wees niet bang, God houdt u bij de hand Hij zal u nooit en nimmer in de steek laten God houdt steeds Zijn woord gestand Vertrouw op Hem, Hij zal u nooit verlaten.…

vanaf de valreep wuivend je laatste roep, verwaaid, iets over spoedige berichten rakelings langs de waterlijn turensmoe m'n ogen slenter ik door regennacht in een kring van waternevel flonkert een toplicht naderbij maar blijft in z'n koers volharden laat havenhoofden liggen brengt geen bericht van overzee…

het lichaam is een huis een teken aan de wand zichtbaar door rakelingse huid verboden voor onbevoegden geworteld in aarde, gevoed door ochtendregen en later op de dag als een ijzeren wil het zachte weefsel pijnigt, steeds minder gelijkend op een gedicht, op amorfe spraak voorbeeldig en bladverliezend met het oog op scoren in hervonden…

Bevrijding zoekt ontsnapping in nooit gesproken taal, heftige kreten worden gevangen in zwoel zuchtend genot, geloken ogen zoeken geen antwoorden meer, doch rusten ademloos in geopende vrijheid, onze lichamen verdrijven verleden, smelten samen in heden, ontvangen verloren verlangen en willen geven, meer, ja meer, tot de dageraad het…

Alles op te rakelen heeft gewoon geen zin, daar wordt je alleen maar depri van. Vervelende en leuke dingen gebeuren elke dag, dat 'k daar, met anderen, nog maar lang over schrijven mag!…

waar vlammen spelen hun warmte delen rakel jij het vuur onverwacht op je blik jaagt hartstocht aan de lach daagt uit door het lint te gaan handen gloeien schroeien mijn huid in passie gevangen schreeuw ik het uit traag dansen kleuren hun eindeloos spel maar in samen rusten vervagen ze snel…

Nooit meer alleen…

we zitten aan tafel tegenover elkaar de stilte in de kamer onderdrukt het straatrumoer onze ogen scheren rakelings vertrouwde verten in we lijken te wachten op iets of iemand in de keuken springt de kat op het aanrecht zijn staart zwiept een wijnglas om brekend glas bevrijdt ons je loopt naar de keuken ik hoor je mopperen op de…

ik heb met jou het woord gebroken gedankt om wat we zijn ik wil je tegenkomen de oogst is toekomstrijp de wijn staat te verdromen je sprankelt in de druiven mijn nectar is zo zoet we leven overvloed samen in het paradijs rakelings langs zonde het verraden gaat door mij want jij bent vrij er is geen slang meer te bekennen…

Tussen de dampen vliegt een vest met gaatjes rakelings langs het vergiet, de mooie gemêleerde draadjes, die zie je in zo’n toestand niet……

De man denkt de vader Die hij nooit gekend heeft, Die alleen in zijn Diepste dromen Zijn vader heeft Kunnen zijn, Droombeeld van Werkelijkheid en Verbeelding waarin Het verloren gegane Aanraakbaar dichtbij komt…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…

En stapte op de rails Die zij nooit meer in zou halen. En ongelovig keek zij na Hoe haar leven zichzelf leidde Tot het eindelijk ontspoorde En haar voeten haar verlieten Greep zij, net voordat ze viel Haar leven vast. Laat me nooit meer los Smeekte het.…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

Gedachten uit het verleden scheren als meeuwen rakelings over de witte kammen van een oneindig golvende, diepblauwe zee. In de zoute werveling van zon en zee dalen mijn gedachten tenslotte neer om zich te herenigen met die eeuwigdurende cadans.…

Ik wil vliegen zonder vleugels hoog en onaantastbaar treed ik uit mijzelf Ik wil zweven in vreugde rakelings scheren langs verdriet wijde cirkels trekkend om het leven doe ik de dood teniet Ik wil muisstil leunen leunen op de wind hangen in het luchtledige als een onbedorven kind Als een onvermoeibare zwaluw vertoef ik in de…

Rakelings schijnt de zon haar warmte langs de steeds meer zoekgeraakte dag terwijl van binnen hele stormen razen is naar buiten toe de kalmte meester trilt de balans een heftig evenwicht starend naar verbleekte schaduwen van een onderhuidse veldslag schiet hij prevelend een gebedje naar zijn vaste beschermengel die ene met dat luisterende…

Wilde lekker relaxed een stukje fietsen in de zonnige blije lentenatuur maar velen hadden ongeveer hetzelfde idee racefietsen scheerden rakelings langs motoren en brommers scheurden brullend, knetterend en stinkend voorbij heb toen maar razendsnel het hazenpad gekozen de fiets ergens neergezet om een stukje te wandelen met een frissere…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

Het woord alleen is nooit alleen, er staan altijd andere omheen. Een mens alleen is ook nooit alleen, altijd is er iets omheen. Alleen de gedachte alleen is heel alleen, nooit andere om zich heen. Nooit iemand die het goed begrijpt en die echt sprekend op hem lijkt Niemand die alleen kent, alleen kent zoals jij het kent.…

Mijn ogen jongleren doen hun best jou steeds maar weer te vangen je lijnen spelen pingpong in de piste van mijn hoofd kom toch binnen klim mijn trapeze in en nestel er een salto net achter mijn wimpers mijn netvlies heb ik schoongeveegd, mijn iris volgeschonken rakelings, zo mag je gaan langs glasvochtige hoeken mijn vangnet…

Mijn stappen verbeelden rakelings. Tot de schaduw van jouw licht. Duister verlaat jij mij blindelings. Beeld voor beeld in de nacht. Mijn schaduw schijnt voortdurend. Zonder tegenlicht voor jou overdag.…