Alle inzendingen over onbestemdheid

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

en weer klad ik hoop tegen de muur als ontelbare, grijze wolken rond gefluisterd in blinde stormen en al wat ik ben blijft bestaan in immer onbestemde regen wanneer dag na dag de stenen verpulveren tot stuifzand in de wind een stem in dag tot nacht gezwart breekt de laatste gebeden als ver weg het kind schreit door de schaduwen…

Alles dat ooit op deze Aarde is ontstaan Is tijdelijk, waar het eeuwige Vaak zo wenselijk zou zijn; Elk leven, hoe zeer ook geliefd, Zal zijn einde krijgen, Mens, plant en dier En zelfs de kleinste organismen Zullen sterven, opgaan in Een onbestemde eeuwigheid - Slechts een die de dans Ontspringen kan, 't is onverwacht De dood…

Gestuurd door een bestemd gevoel, dat steeds opnieuw, in mensen wordt herboren, na een onbestemde nacht. Nee, niemand is verloren, wanneer we leren leven, in de vertraagde tijd. Wanneer we met nieuwe ogen, leren zien. Wanneer we met nieuwe oren, leren horen. Vandaag, en elke nieuwe dag.…

verscheurd in lichaam en geest, Harde winterzon die gevoelloos Het binnentafereel beschijnt - Schoongewassen lakens liggen Stijfgestreken gestapeld in de kast; Vader die allang weer aan het werk is, Zich van de prins geen kwaad bewust; Moeder met gesloten ogen, Dromend van het kind dat naast haar ligt, Kinderoog dat niets ziend In een onbestemde…

wat mij niet lekker zit is het al te veel aan wit waarin ik ruimschoots klapper als een beetloos kunstgebit ik slink tot weggeschoven kind dat klein maar reuze dapper toch geen fijne houding vindt op een te grote keukenstoel het onbestemd gevoel van overheersend leegte nadat een opgestoken wind mijn perken van de aarde veegde…

herfst licht op in spikkelglanzen mist danst langs akkoorden van de eerste stralen zon verstild kijken koeien in de verte vol verbazing rond hun romp verdwenen in een witte deken nog is je lach wat onbestemd in flarden nacht maar ogen spiegelen al wat je verwacht als wij het pad afgaan en nevels vocht zich aan ons hechten glanzen…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

Ik geniet mateloos hoe je in die ongeschilde appel bijt Een onrijpe appel bovendien Me daarna wat verzuurd aankijkt met je verstrooide blik gefixeerd op een onbestemde plek En me laat geloven dat niets je wat kan schelen Je tandpastawitte tanden in het vlees zet en daar sporen achterlaat als een carnivoor in de nog warme prooi Het sap…

weliswaar en met een kalme vervreemding langs de naamloze oevers echoot de laatste winter struikelt het zomerpaleis binnen poogt tevergeefs leegte te vullen een koningsspan overziet het geraamte van woest en leeg vult hemelsbreed de ontdooide tuin met stralende schoonheid terwijl dichtbij een kleurloze geest beweegt naar een onbestemde…

we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

deze tocht staat het sparrenbos gedrongen in zijn licht verder dan een eerdere ontmoeting dichter bij herkenning dan getemde woorden het landschap als naschrift van gedachten, verstomd op papier, in stenen beelden, bijna achteloos gelouterd door een bries uit onbestemd gewest stammen, rank en recht, als bos doorregen met limbische paden en…

De avond valt in duisternis op aardse zwarte gronden er ligt een diep verlangen in het nabije landschap een stille hunkering in dorst naar regen sobere onbestemde nuchterheid tekent zich af met het donkere silhouetten van bomen begrenzen zoete fantasieën jouw lucide dromen reizen met raven, wolven en vleermuizen in vertrouwd…

slaapt of sluit bewust de ogen de stilte van deze nacht kan schreeuwen of opnieuw verwonderen het ligt niet in mijn macht de verzuilde gevoelens van dit moment zomaar af te zonderen het zijn verleden gedachten van latijnse gezangen ook de droom van opnieuw verwachten waar mijn hart onbewust door wordt bevangen maar bovenal het onbestemde…

verzon in een mankerend kind vind je jezelf uit, éénmaal of tot het geen pijn meer doet als de dagen korten valt er niet meer zo veel te tellen : aanraking is nodig leerde je het was een mooie gedachte, de laatste van die dag In je slaap vond je geen rust, ook lange nachten voelen de dag die komen gaat drukken, geen schelle pijn maar onbestemd…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

De wind waait mij ver weg van hier over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een…

vermaak me dan bijt het witte blad hem toe een scheve grijns in de hoek geplooid, de spanning nog ongelooid blijft hij bij zijn leest de altijd trouwe pen leest zijn vlottende gedachten hij stuurt en stuwt zijn onbestemd ideeëngeweld door de inkten tijd van over altijd wereld op zoek zonder ooit te vinden naar wat moet en altijd zal geweten…

hoe jouw adem me verbindt met het zuchten der bomen onbestemd bewegend met de boswind in mijn haar ik laat me langzaam leiden zolang de dag bestaat in ‘t licht op onze mond en zo lome tederheid je hebt mijn ogen gesloten in de lenden van de nacht waar je ’t hart van onze woorden in eeuwigheid hebt vertaald over jou gebogen heb ik…

het zij aan zij lopen het was het dragen van de eindigheid op een drafje, God kan niet sneller meer verdragen op deze technologische paden, Hij vreest het eind van zijn dagen de straatplaveien gevlochten mensen vaag in hun onbestemdheid van lange dagen en bevruchting onder de tegels, mijn hond en ik ingebeeld hij behoedt me niet van het…

Nu, hier achter plank en hemden, strijk jij het haast onbestemde, dat ons scheidde, dat ons remde in een handomdraai weer glad. --------------------------------------------------------------------- uit: 'Dat zijn zo de dingen waar het hier om gaat', 2002.…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

Ben heerlijk ver weg niet te vinden trek me terug In het onbestemde tijdloos verbonden met de mooie natuur bomen die kunnen spreken vertellen mij hun rust overgave en wijsheid doorheen de tijd ze geven het leven, zuurstof, en wat met de omzet van CO2, dank lieve moeder je zorgt voor je kinderen wij niet voor jou een en ander loopt…

Alles dat puur is, is rauw zoals de rauwe zee in jouw oorspronkelijke dromen en ik verhef mijn stem niet er is geen waarheid onder een steen er is geen stilte in jouw betekenis van zwijgen ik twijfel niet lang over mijn aarzeling het is dat onbestemde nee gevoel van niet willen, niet voelen, niet begrijpen alsof schoonheid op straat…

wentelend in de volstrekte eenzaamheid van een absorptienevel mat ik mij een maatje aan en werd als dubbelster verschoten radicaal lichtvaardig waar- genomen met een boeggolf en een plasma- staart in de walvis bracht licht uit krakende luidsprekerconus klinkt onbestemde pruimenmoes van afweer en rukt na eeuwen rede mentaal onweerbaar…

het beeld was in de verte danig versleten je lijkt nog enigszins als voorheen de haren wat aangetopt uiterlijk in een andere kleur gesopt wat langzaam zakkende delen (die mij voorheen nimmer deden vervelen) voor de rest ben je het echt en tot mijn vreugde niet meer in een vlecht gaat het wel met je je kijkt zo onbestemd…

Haar lange blonde haren dansen losjes op haar rug haar pasjes gaan lichtvoetig het pinnen super vlug de ruiten spiegelen ogen gehaast en ongeremd haar handen dragen tassen woeste blikken onbestemd wil zij alleen maar shoppen schouwt elk pand als tent langs etalagepoppen verkleed als vrouw of vent haar leegte draagt steeds zwaarder…

Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte... De verste verte, haar kop naar beneden, haar kont omhoog, spieren gespannen, loerend, klaar om onbezorgdheid af te straffen, om toe te slaan of uit te halen, om te leven, even weer, dat is het streven, keer op keer. De mist is opgetrokken en... de sporen blijven achter.…

rijmt stilte toch vaak op schaduw ook al hebben ze onze taal niet gemeen of storm die weet heeft van mijn luwte terwijl ik wolken beeldhouw uit steen zo adem ik grijs naar binnen ervaar de heerlijke smaak van genadeloos vergif ook al heb ik vaak verloren het kleurt toch de geur van overwinnen zo kan ik ook borsten in onbestemde…

Wachtend met zielsverwanten wijst men haar uiteindelijk, na onbestemde tijd, de weg. Orde en overzichtelijkheid, ook bij een overtocht naar gene zijde. Zo kan het zich wellicht, in mijn beleving, voltrekken… morgen, spoedig, later, eens.…