Alle inzendingen over onbezonnen

vervlogen tijden woelen koortsig in mijn brein liefdesbrieven in een doos terug gevonden, vertellen hoe, het voelde zo verliefd te zijn ook verkleurde foto's laten openlijk zien hoe de liefde is begonnen we waren jong en onbezonnen, vonden alles superfijn maar tijd vervliegt, ontsnapt, zoals het gas uit mooi gekleurde…

Was ik maar een échte Zwaaiend in de wind Huppelend met vlechten Onbezonnen als een kind. De zon mijn bestaansrecht Kruin door stralen bemind. Grenzen voor mij verlegd Nu word ik niet getint.…

naar duisternis als tijdelijk anonymus een verblijf incognito naar een etherisch geestenrijk vergetelheid, gezapig slapend in het dromenrijk de duisternis van schimmen in het tijdelijk dodenrijk niet meer dan ademen in diep verhulde dromendaad licht en schaduw intermezzo wezenloze schimmenschijn zalig in de zondigheid en onbezonnenheid…

Het roze rimpelige sterven neemt aanvang Begeleid bij het geluid van de rammelaar De onzin van de geborene brengt vreugde Een wreed succes resultaat van verdwazing En altijd weer dat onbezonnen proces De drang van voortplanting in de stress Gewraakt is de minachting der goden Gniffelend aanschouwen zij het gepeupel De goddelijke hebben…

verstrijkt het leven in tintelende fluisteringen Als een rivier keer ik terug In een toevloed van zachtzinnigheid komen oude sentimenten boven Als de ontroering mij overmant en het leven dieper doet ademen overschaduwt jouw hartepijn het mij omringende Met hart en handen met huid en haar en beginselen der tederheid laat ik je onbezonnen…

Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn. Leer me opnieuw de stilte, het brood, de vrede.…

incognito en ongezien anonymus in het verblijf van nachtdoorwakendheid sluimerend in diepe remslaap in een tijdloos dodenrijk een licht etherisch geestenrijk van wajangschimmenduisternis een intermezzo licht en schaduw in verhulde dromendaad niet meer dan ademen in wezenloze schimmenschijn zalig zonder zondigheid van jeugd en onbezonnenheid…

De GEES hebben vele levensvatbare scenario's in probatie ; vooral de onbezonnen feestvierders onthalen dit met een staande ovatie. "How do you end a sad poem"; door vooral te genieten van wat er rest van ons pensioen.…

vol verse sneeuw die ik krakend laat klinken omdat ik dat ene speciale biertje ga drinken op de nog verlangend kale vlinderstruik Lente in de lucht die ik dans onder bomen die alleen nog maar dromen van het ontluikend in bloesem komen en de onschuldig frisgroene nieuwe kans Lente in de lucht lente in de lucht lente in de lucht die ik onbezonnen…

Studentenleven begonnen, nog onbezonnen. Zonder tegenslagen of negatieve verslagen. Afwachten, een schooljaar lang zal zij het halen? Het is van groot belang. Bouwen met de stenen voor haar verdere leven. Zou ze het begrijpen wij willen haar alle raad geven.…

blijvende leegstand is onbezonnen zagen we eerder al in slochteren de prijzen van huizen en de bodem dalen voelt niet veilig zodat de bewoners balen inblazen kan en lubbers zegt niet dralen bovendien met die loze ruimte onder de grond zeg je tegen CO2 importen toch geen nee goed voor de vastigheid en de portemonnee bos geeft aan de zorg…

laat me vliegen met de zonnestralen over zee naar verre landen witte stranden deinen sierlijk golven mee laat me inspireren door de wolken hoog in de lucht teken grote vogels op linnen begeleid ze op hun vlucht laat me zingen over de ongeschreven noten van weleer over het toen en het nu geronnen hartzeer laat me dromen over de onbezonnen…

Ik voer de strijd vol ambiguïteit, ploeg niet erg consequent, maar onbezonnen. Nauwelijks nog maar met één voorn begonnen, doemt in mij op een rijk van ijdelheid.…

Ogen vonken harten bonken onbezonnen hazensprongen Geen berg te hoog geen zee te diep valse beloften violet verdriet De zon draait rond schaduwen vallen regen, regen, regen de dijken breken Platgetrapt gras onvaste grond zonder houvast geen halm, geen mast Bed van stilte de nacht tast blind eenzame vlucht geen weg terug…

De wereld heeft je hard gemaakt je leven is niet zo begonnen eens heb je ware liefde gekend nu leef je onbezonnen. Niets heeft voor jou nog waarde je denkt dat niemand om je geeft, toch kwam ook HIJ voor jou op aarde denk daar aan zolang je leeft.…

vergeet nu even die dwingende duim en laat je touwtjes eens vieren al zoeken ze dan vanzelf een onbezonnen weg en hechten rechten krommen naar luim doorsteken lussen en knopen dansend op de momentane wind als een ongeschonden kind zo blij geniet de potsenmakerij der ongedirigeerde lijnen als die van vrijgelaten veulens vrolijk biggend…

Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde rustig vertoeven Een “sein zum Töde” tot een ochtendwake.…

denderend begonnen Maar dat had men ook achteraf voorspeld Het was van meet af aan al zonneklaar: De bal kon niet goed rondgaan op dit veld Ze staan daar niet voor twee consumptiebonnen Da's waar en dat mag ook wel eens vermeld Maar nu was het toch werkelijk te zwaar: De bal kon niet goed rondgaan op dit veld Supporters, wees toch niet zo onbezonnen…

Vliegend op de vleugels van de wind Zwevend door de wolken en over de oceaan Onbezonnen, zonder zorgen, zo klein als een kind Bewonder de helderheid van de zon en de prachtige maan Wat een heerlijkheid, wat een ruimte en wat een genot De sterren knipogen vrolijk naar mijn persoon Pratend met het wolkendek in dit grote blauwe slot Glimlachend…

hij schrijft maar wat en noemt het poëzie het helpt hem om de angsten te verjagen die dikwijls aan z’n zekerheden knagen dan hoort hij weer die vreemde melodie en ziet hij alle levenslust vervagen het dichten als een milde therapie een houvast tijdens onbezonnen dagen die hem behoedt voor wilde rebellie z’n oude moeder ruimt z’n rommel op…

Dat vroegere onbezonnen leven, ik zou het niet meer willen Ik deed vaak bot, was onverschillig, heb mensen laten gillen! Nu is het eerst denken, dan pas handelen, liefst wijs Die andere waarderen, zels al is zijn houding wat onwijs. Ieder heeft het recht rijper te worden Niet steeds zo evident met een boel zorgen!…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult de onbekende bron, ween dan als de heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van een tijd hem trouw en dierbaar was.…

Ter aflossing van ons aller erfschuld; verworven door onbezonnenheid van onze aartsouders. Verblind als ze waren door drang om weten; niet voldoende hebbend aan 'zijn' in het aanschijn van het paradijs. Verdreven en verweven in pijn en sterven dwaalden zij en de hunnen rond in onbegrensde donkerte.…

Ontdekkers, Beschermheren van Onbezonnen geluk. Waar dwaal je? Dromend door het Zwartglimmend stratenvocht? Alleen Gedachten denkend. Je gelaat, Een schim, Oplichtend mooi gevangen, Droef van weggedrongen smart, Achter je sluier, Een ragfijn twijfelend web.…

De wijsheid vervloekend, alsof dom en onbezonnen, De ratio toelatend, met een blik alsof gewonnen, De grootheid in jezelf, neemt beslag van jouw gevoel. Verstandelijke mening, en daarbij denkend zonder doel.. Ik zie, doch zeer onduidelijk, nog passie in jouw ogen.…

de dupe van beider onbezonnen liefdesvlaag maar ohw.....wat wilden wij beiden graag ohw wat waren we uiterst naief........ maar toch hielden we van elkaar ohw........wat voel ik me stom jazeker.........blond en dom !…

handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog over op haar geliefde (in een bespiegeling) Dan, in onbenoembare kleuren bemint hij haar, maar hij faalt De doodsbloem verwelkt door zijn onbezonnen…

Hoofdschuddend, horen zij aan zijn onbezonnen, eigen, lied want zoals zij zingen...lukt hem niet... .....-alleen-..... Verlaten, uit het niets, liep hij weer heen waaruit en waarin, hij vervolgens, opnieuw verdween ....-alleen-......…

De tijd is oud ik strompel door de dagen de rug gebogen mijn gemoed is zwaar Ik ben zoals dit bijna dode jaar en al mijn daden worden streng gewogen Mijn lentes waren licht en onbezonnen in alle zomers was ik lui en loom En menig herfst vervloog als in een lange droom nu is de winter aan zijn overval begonnen Het is te kort…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur, waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult als onbekende bron, ween niet als een heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van tijd hem trouw en dierbaar was.…