Alle inzendingen over ongenaakbaar

Vergeet niet de zomer al ben je niet zo'n dromer Vergeet niet het leven probeer te vergeven Omarm het geluk ook al brengt het je van je stuk Zie hoe de kinderen spelen zich nooit schijnen te vervelen Hun fantasie slaat op hol ze zijn er zichtbaar van vol Het ongenaakbare in hun spel soms zijn ze lief, dan weer fel De ondeugd straalt in…

Het is je tijd Zei de dood tot de meid Laat je nu gaan je hebt Geen recht meer van bestaan Maar zij, wulps jong en mooi Gaf zich niet zo maar ten prooi Ze had wel erger mee gemaakt Werkte immers als een lichtekooi De dood een onbetalende agressieve klant Trok naakt ongenaakbaar aan haar hand Mee zal je gaan jij hoer, vunzige ‘Slet’ Ik…

maar ongenaakbaar met fiere tred vervolg ik mijn weg. Als ik mijn sleutel in de voordeur steek, word ik getroffen door een simpele vraag van een verdwaalde man en breek in stukken.…

ter wereld die in de hof van eden is ontsproten die door de eerste mens nooit werd gesproken maar in het vogelparadijs gemereld Kent een van u het koor der vogelzang der rozevingerige dageraad pastel in ruimte waar geen maat op staat het lumineuze feest der zonsopgang Dat amazonereuzen groeien laat dat rotswoestijnen ongenaakbaar…

Belletjes rinkelen lichtvoetig aan zijn enkels terwijl zijn hart zich ongenaakbaar stelt aan zijn meesters die genieten van het vrolijk twinkelen zijn ogen niet stralend door innerlijk geweld binnen een harlekijnsvel geen tranen geen lach, getekend wellicht geen enkele echte emotie straalt uit zijn 'zijn' zingend op de meest invoelende…

ze zijn machtig zij die de lucht versnellen omdat ze de dood beheersen en meester zijn over het leven wanneer ze woorden aan tongen hangen, vorstelijk getooid ze zijn ongenaakbaar zij die in onbegrensde stappen langs reusachtige huizen gaan alsof mijn sterven geen enkele mond zal vullen ook niet op het tafelblad dat, tot zwijgen…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

De balans wankelt als het gedachtegoed verder reikt dan de kim en gecastreerde utopieën vloeibaar de wegen bevuilen waar het leven tot uiting komt * Gekend als een waarheid zijn de emoties zalig makend en is het vertoeven erin zo zacht als het vaginale vlees De lippen strak en gebalsemd met slijk is het ongenaakbare in de stem de troef…

Ik heet van jou te zijn en jij mag me op de buik schrijven jouw ongenaakbare grillen ontwikkelen zich op het puntje van je scherpe tong het is al lang goed in pure idolatrie verkerend leg ik me wat op mijn zij alsof ik zelf niets bedenken kan tot ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst…

In je vertrek weerklonk de diepe stem van een bronzen gong, de eindigheid voorbij, gekozen vrijheid resoneert in klankenvolle beeltenissen van jouw afwezigheid, ongenaakbaar, althans voor mij, lui jij morgen de vrijheidsklok, zoals je beweert?…

op meer wind de schroeirand van vuur gaat verborgen onder een dampige bank ernstig zeker in diep verlangen gelegen blijven hangen vol lome gedachten herinnering aan een gestilde vonkenregen vuurwerkexplosie tintelende damp salvo van een peloton uitspattende lichtkroon verdedigend bastion maar het is een wolk ongenaakbaar…

spiegels kaatsten we verbeelding bekennen nu volledig kleur je gaat voor mij meer stappen verder dan je denkt je treedt uit en geeft vertrouwen dat verplicht tot in de allerdiepste vezel van mijn lijf in overgaaf van je te houden ik hunker in mijn enkel zijn naar binding van mijn vrijheid door schaduw van een ander want ik was ongenaakbaar…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

Me veel meer waard dan briljantjes, ongenaakbaar rein Geluk zwol aan heftig vuurvol intens - voelde me ook klein -. Meditatie en relaxatie ten voeten uit, nooit eerder beleefd Me aan hart en ziel gekleefd Dus de hort op al fluitend, kon het me nog wat? ...... dametje fluitend op straat ...... indruisend tegen de gevestigde orde…

Natuurlijk is ondergetekende wederom schatplichtig aan onze fabelachtige, ingenieuze, technisch begaafde, ongenaakbare, doch bij tijd en wijle toch ietwat eenkennige eeneiige tweeling Theo en Danes, die hun licht hebben laten schijnen over het laatste uur van de brokkenpiraat in de Arena... ________________________________ KAPISTEIJN Ooit voer…

het was jouw macht de donkere schemering van de nacht waarin raken gevoelige openingen bleken te maken waar privé nog heilig lijkt en onschendbaarheid het privilege van ongenaakbaar aan het verliezen is van genieten waar donker nog een oogje dicht knijpt om het laatste licht in sterren te zien brengt spanning vertes van…

Gouden lucht, ongenaakbaar als de sterren. Lichtpunten, omgegoten in een rare vorm. Oneindig zoals niets anders. Geen wolken die de ondergaande zon aan het zicht onttrekken. Onnadenkend, de vrijheid van woorden, aaneengeregen als parels aan een snoer. Dag en nacht verlangen. Tegelijkertijd vreugde. Blijheid om het leven en de kleuren.…

middernacht zou vergaan Vandaag alleen nog kan overbrengen Er echt voor gaan staan Angst en pijn tot moed vermengen Als de wereld vanmiddag zou vergaan Twijfel al een dagdeel weerhoudt Tijd als beul van mijn bestaan De reactie als het laatste oponthoud Als de wereld over een uur zou vergaan Niets meer te verliezen enkel vermogen Alleen de ongenaakbare…

De bladnerf heeft zich gebogen waar het blad de boom ontkleedt van herfst naar winter In de splinter van de tijd telt elke tranende oogopslag als een geboorte in de eeuwigheid Het licht spreidt zich in een schijnbaar genadeloze catharsis, onontkoombaar Ongenaakbaar richt het zich op uit den dode, uit node van een hogere wetenschap…

Mijn ruimte is niet rond en er ontbreken hoeken er zijn geen levende wezens die iets achter mijn woorden zoeken meeuw van de zee mag ik jouw nieuwste ruimte zijn ongenaakbaar voor mijn eilanddroom geef mij maar wolken zonder zorgen misschien komt er een luchtbrug voor jou meeuw van de zee om te vliegen in herziene werkelijkheid je raakt…

gemaakt omdat je in mijn hart woont is er geen afscheid of vaarwel het blijft in de herkenning je leeft gewoon in mijn herinnering jouw andere stem tekent mijn rivieren blijft bestaan in mijn levensmaanden verwelkomt mijn nachten ademt in serene sfeer en laat jouw doodse zwijgen niet ongehoord of onverstaanbaar nu de stilte ongenaakbaar…

het is goed, deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers…

Zwevend door de ijle lucht Dansend op de druppels van gister De druppels van de dauw In mijn zwevende vogelvlucht Stemmingen van diepe rouw Niemand in de buurt Zachtjes strijk ik neer Niemand die mij stuurt Over dit spiegelgladde meer Zonder twijfel zet ik stappen In de ongenaakbare grond Als de treden van de trappen Waar ik gister nog…

Vingers glijden over mijn lippen zacht, maar met veel gevoel volgen de lijnen in mijn gezicht geven 'n rilling, 'n sensatie ik ben wéér gezwicht Trots, ongenaakbaar, hard stel ik mezelf op, elke keer maar verdrink ik in jouw ogen is daar het verlangen naar meer voornemens zijn weggevlogen Ik wil je negeren en vermijden nog 'n héél…

De sloten zijn bevroren Terwijl de herfst nog aan de beurt was Ik zie gevallen bladeren – Geel, rood, bruin Een enkele groene – In het zwarte ijs gevangen Nerven en randen scherp afgetekend Ongenaakbaar Winter, te vroeg Zeg mij eens, waarom vallen bladeren? Is het omdat de boom ze afstoot?…

Het park is aardedonker mijn voeten stappen straf ongenaakbaar over paden vol drammen in de benen. Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel.…

diep in mij handen voor de oren ogen strak gesloten maar het komt binnen anders als nooit binnenste buiten gekeerd voel ik mij de voering golvend mooi gekleurd beweegt op een onzichtbare wind schijnbaar doelloos maar met vaste koers naar een verre verte nog nooit betreden dat wat ik ben berust en kust het nieuwe lot wat zich aandient ongenaakbaar…

Handen zich verliezend en het helaas hopeloos ongenaakbaar Cadans meeslepend heftig onweerstaanbaar, vlam ontembaar. Zijden bloesje ten gronde en verbeelding pedalen los Bolero dansend en cadansend langzaam tergend tot, rokken los!…

en dromerig lippen gulzig naar de zachtheid van mijn mond strelend langs je hals en borsten vrijen we vol overgave naar totaal fel is het spel dat we spelen sneller dan licht wisselt gezicht van vurige passie gloed maant tot spoed naar extase ruw zijn je handen weerbarstig mijn huid ons spel van liefde is uit jij ongenaakbaar…

Het hemelse blauw het alles of niets zeggend zwart of wit het vredig groen van gras of is ‘t het diep mysterieuze bruin in jouw ogen wat mij bijna noodlottig was het hoopvolle oranje wat in de opkomende zon zit of verlies ik me in de kleur van ochtenddauw het ongenaakbare van aarde allemaal hebben ze hun eigen en bepalen samen toch…