Alle inzendingen over onvindbaar

Alle dromen voeren met mij mee, onvindbaar, daarom ben ik de zee.…

Als de schemer was gevallen en het licht onvindbaar de kinderen van het dorp lagen te dromen van de morgen, dan waren de vissers langzaam uit het zicht van de haven verdwenen. Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land.…

nemen niets mee al schijnt daar niemand te zijn dus geen dagelijkse riten Het zal wel een les zijn We lopen achter elkaar door het bos, we lopen over de rand van een bekken, we zijn er midden in de tempel een rij oranje vlaggen in de open grot van de watervallen van de tijd die mij overweldigen en wegdragen, een week ben ik onvindbaar…

verlicht de pijn met zachte handen die langzaam gedachten verlichten dat eenzaam gevoel verdichten want soms doet kou de huid verbranden wel duizend ogen gingen voorbij slechts terloops een glimp verliezend twee ogen, ze bleven onvindbaar misschien wel verloren voorgoed verwarm mijn pijn met zachte handen die strelend gedachten verlichten…

Onvindbaar verscholen in de bries puzzel ik met poëzie met een overschot aan stukjes in het duister tussen de dagen valt alles uiteen.…

Het gaat niet langer Ik kan het niet meer Steeds weer uitleggen En alles vertellen Steeds weer opnieuw Ik word steeds zieker Mijn hart Mijn hoofd Het wordt vergiftigd Binnen een paar seconden ‘God… ik kan niet meer ik wil niet meer mijn moed is weggezakt voor eeuwig en onvindbaar’ ‘Lieve Heer… het gaat niet meer ik wil dood……

Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale glazen, in schildpadkoker nagelaten trots.…

de plaats delict nam bomen en stukken bos mee naar beneden de geboortegrond waarop zij ooit zijn gegroeid en de hemel hebben gezien nog pulseerde het granieten hart voordat geweldige modderstromen in een snelle waterafdaling naar beneden denderden daar brak de menselijke bebouwing als fragiele dozen in de chaos van een onvindbaar…

onzichtbaar hebben zij zich genesteld in onze maatschappij onvindbaar maar toch broos en breekbaar voor wie er mee omgaat want gamen zullen zij er is lang genoeg op hen gebroed gaten in de markt zijn verstopt met hun overvloed het doofstommenspel heeft onze jeugd gefixeerd op een gigantisch taalprobleem leren communiceren…

naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar bloedend heb ik deel, heb ik part in je hulpeloze kreet mijn naam is angst moedwillig verteken ik je psyche en je lijf onvindbaar…

zeg je me toch bij iedere stilte Verder dan je lach geraak ik niet Maar in je woorden voel ik de kilte Ondanks jullie warmte ken je ook verdriet Maar hoop mogen je tranen me niet geven want ze worden gedroogd in eenzaamheid Je laat me niet binnen in je leven Mijn vlinders beantwoord door onbereikbaarheid Langzaam kroop je hierbinnen Onvindbaar…

misschien Nog steeds wel is - Wanneer zelfs die ene Naam die uitsluitend Bij hem past omdat Het werkelijk de zijne is Alleen soms hem nog Te binnen schiet - En het verlangen om Zichzelf weer te kennen Als enige nog uitkomst En redding biedt Dan is ook dit verlangen Samen met zijn eigen ik Verdwaald geraakt En zijn beide Onvindbaar…

Denkend aan haar aan haar edele gebaar Het gebaar waarin alles bestaat Alles dat leven de moeite waard maakt Alle gevaar laakt Alle codes kraakt Alle onrecht wraakt Het geluk voor altijd bewaakt Dat is zij in haar onvergankelijke schoonheid die daarmee deze simpele sterveling bevrijdt Naar de onvindbaar geachte bron leidt van existentiële…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

bundels zonnestralen doorbrekend in een koel en donker dennenbos omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren ver de wereld waarop jij en ik zijn is onvindbaar…

in landing kranige confrontatie met de branding vastberaden de vleugels ver uitgeslagen geselende storm en soms de wind die jou wil dragen onder die vluchtige, vermakelijke veren woon jij die het springen niet kon leren geen gefladder, springen en weer opstaan vloog je alsof je niet anders had gedaan onder die veelkleurige verenpracht onvindbaar…

Terug naar de dagen van levende onschuld toen ons lachen zich mengde, licht doch massief een vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te…

dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare sterren is het zinvol te blijven dromen van de dansende schimmen in mijn hoofd te blijven zoeken naar de onvindbare…

ooit was je vrij ik kende nog niemand je vloog zonder binding, ik aarde een zoekplaats voor mij in steden schiep tijd ruis van de mensen hun ziel en de lijven gestapeld in hoge verblijven de wind zong het blauw van de hemel, je wolkte in dromen een einder voorbij, bleef tijden onvindbaar voor mij ik voelde je adem versnellen…

Hoe was ik Ooit geworden Die mens die Ik nu ben, Zo vaak al Verdwaald in het Labyrint van mijn jeugd Pleeghuis uit, pleeghuis In van hen die Over mij wilden voogden, Kind zonder ijkpunt, Kind zonder anker - Toch heb ik mijn Eigen koers gevolgd, En iedere keer de Uitgang gevonden Die onvindbaar leek - Het toneel werd…

Alsmaar te lezen op mijn gezicht neergeschreven in dit eenvoudig gedicht een antwoord op mijn simpel verzoek onvindbaar, in gelijk welk boek naar iets wat ik zocht, en dat ik vond het antwoord, op mijn vraag, die niet bestond.…

van de dam de geest uit de fles de kou niet van de lucht aansporend tot risico’s: zelfbeheersing vliegt uit de bocht verbaal vermogen op stamelniveau onverwacht feest voor stotteraars bekwaamheid lijdt nog het meest Voorzichtigheid is het hoekje om het overlijdensbericht blijft ongelezen een roep in de woestijn de schreeuw van Munch onvindbaar…

Je bewaart het, bladert het door: de mouwen, het haast onvindbare sluitinkje, de kraag; het ding slijt, rafelt, vervaalt als een veelgelezen boek. Je schudt met de mot de tijd eruit en vult het op met je eigen lijf al durf je zo de straat niet op.…

Ver van de onvindbare bron hijgt het water, van sijpelen en stromen moe, ruggelings uit eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen strenge bomen als stille bewakers gewapend met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van…

verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij stierf na de nacht nog voor de zon hoog stond in blauw waarin ik ademen moet met gesloten ogen en niemand weet dat ik huil dat jou missen is als oude alchemie de steen der wijzen voorgoed onvindbaar…

Dreigt vijandschap uit schaduw, op eenmaal Laat hij zich vallen, vouwt zijn glorie dicht, En tussen kleurloze vermolming ligt Uitgedoofd 't brokje zon, onvindbaar-vaal. Wegvlind'rend uit mijn Brahman's wereldvuur, Zweeft in Zijn licht door mijn eigen natuur Mijn ziel, die Hem weerkaatst in poëzie.…

De een verbergt zich, de ander verbergt zich en is onvindbaar. De een valt, de ander valt en staat weer op en valt opnieuw. De een klampt zich aan de ander vast, de ander klampt zich aan de een vast en krabt hem, bijt hem, knijpt zijn keel dicht, laat hem niet meer los.…

kille nacht dan krommen ze als foetussen onder het lage landen dons en achter de gesloten ogen droomt de hoop Ontwaakt, rukken de armen en trekken de kettingen zwaar in donkere gesloten containers met geopende ogen in juten zakken en geluidloze kreten van angst verdwenen zonder welkom weggesleept in het duister van de onbegrepen nacht onvindbaar…

Ronddwalend in de grauwe kamer aangezien voor kale akker is het wakker worden in de nacht van zwarte honden die losgeslagen voor haar stonden achter dichte deuren opgegaan in vlakheid van de muur onvindbaar voor toppen wrijvende vingers haar lach snijdt in het niets en hoort ze stemmen onverstaanbaar lispelend waar haar moeder is…

Blijven liggen wil ik, onvindbaar weggekropen. Gesloten mijn ogen, dodelijk vermoeid tot het eind van de pijn.…