Alle inzendingen over verdriet OR verwerken OR rust

geen woorden meer die gevangen in een zilveren spinnenweb blijven hangen tussen jou en mij geen gevoelens meer waar ik je in terug vinden kan hooguit een lichte aanraking die ik net niet vang geen geluiden meer die zeggen dat ik er ben verloren stem van verstomt geluid onherkenbaar onbereikbaar er niet meer zijn…

Ik heb al mijn reserves verspeeld Mijn geduld op de proef gesteld Tussen hoop en vrees gebalanceerd Op de rand van de wanhoop geheld Ik heb alles zomaar laten gebeuren Al het onacceptabele geaccepteerd Mijn grenzen te ver overschreden Nu weet ik dat was echt verkeerd Ik ben er niet beter van geworden Het heeft me niets goeds gebracht…

Verdriet dat mag je houden, hoelang mag je zelf weten... Denk aan haar, het hoeft niet te vervagen. Herinneringen heb je nodig, om het verlies te kunnen dragen. Probeer haar, een speciaal plekje te geven. Dan zal ze in je hart, voor altijd blijven leven...…

draaiend aan een stalen rek verwaait het kind gedachten aan huiselijke narigheid en lange luisternachten zodra ze vaart heeft opgebouwd opent zij haar handen alleen de holten van haar knieën wrijvend om de gladde stang stuwt zij zich verder in het rond verzamelt dan haar meisjeskracht voor een gewaagde sprong en losgekomen zweeft ze…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

Waar zich ooit de velden uitstrekten Met de kleuren van een bont palet Ontstaat een nevel, grijs en star Schoonheid onttrekkende zielenspinsels Nevelvingers Steeds dichterbij Intense waanzin Omhelsde je steeds meer De marmeren poort naar Het schaduwwoud Uitnodigend en Zonder vrees Trad jij daar binnen Op zoek naar...maar Besef van…

Zij keek mij zonder ogen aan en zag welhaast door mij heen Haar ogenlicht leek uitgegaan Inwendig dood, zo het scheen Lege blikken zagen door mij, als van een onbestaand mens In hemdje met jeans, als kledij uitte zij haar zwijgende wens Stille woorden, zonder klank zweefden uit haar droge keel Dan week ze van de mistbank haar blikken…

verzand in diepere lagen verloor ik allengs grip op dagen liet wind en regen lang begaan ontblote wortels bleven nog reiken naar houvast in dit woelige bestaan en moeizaam vaste grond hervonden vertakten zij naar zomerend licht sterke seringen kwamen in zicht vragend om voeding voor groei vanuit een eigen drang tot bloei voorbij de groene…

Ergens in het eenzaam wachtte zij wellicht tot iemand haar zag zitten Ze weende, niemand houdt van mij niemand laat ik mijn hof omspitten Ergens in het eenzaam schreide zij altijd alleen staan doet immers pijn Iedereen meende, zij is best heel blij innerlijk was zij ‘t huilmeisje klein Ergens in ‘t eenzaam verlangde zij naar een lief die…

Ze zit alleen, zelfs tussen velen zo heel alleen met haar verdriet Pijn, die zij met geen kan delen Erover spreken gelukt haar niet Ze lacht wel eens wat vluchtig edoch haar ogen doen niet mee Die haar nam bleek zelfzuchtig Hij brak haar geestelijk in twee Ze weent, edoch zonder tranen want dòòr duurt maar haar pijn Ongeschonden..geen…

DE PEDOFIEL EN HET MEISJE Handenwrijvend, haar lippen strak stond ze tot ze zijn stappen vernam Evenals steeds voelde ze zich zwak al vòòr hij aan haar lichaam kwam Ze was nog jong, juist vijftien jaar en verder een nogal eenzaam kind Online ontmoetten hij en zij elkaar de pedofiel en ‘t meisje tegenwind Zijn woorden klonken zo…

Als straks de zon gaat schijnen en de schaduwzijden verdringt Zal mij geen smart verdwijnen omdat ‘t mij nog altijd omringt Als straks de nacht gaat vallen en ‘t donker zich om mij kleeft Kijk ik met pijn in het heelal en merk ik dat jij daar ergens leeft Als straks lichtjes gaan doven en de hemel kleurt vlug blauw Zie ik in het blauw,…

met één verschil Vroeger zonder te weten Nu heel erg bewust Met deze glimlach Een meid vol levenslust Zwevend op een roze wolk Niets is teveel, niets is te druk Achter deze glimlach Een door het leven gebroken hart Een geest zoekend naar een reden Een meisje op zoek naar rust…

Als ze in verdriet verdrinkt huilt ze haar tranen in inkt op het papier…

mij kelen als ik amok zou maken Ik wil alles ontzettend graag vergeten, fluisterde zij tegen de inktzwarte nacht Ik heb nadien enkel maar thuisgezeten schreide het beschadigde meisje zacht Ik wil die feiten van destijds vergeten gewoon doen of ze nooit zijn geschied Alsof hij nimmer aan me heeft gezeten net doen of ik leef..zonder dit verdriet…

Ze weende zachtjes in het lege bed toen ze dacht aan wat was geschied Hij noemde ‘t alleen een beetje pret hij begreep daarom haar tranen niet Ze weende zachtjes in het lege bed en huiverde nòg van al dat hij deed Hij had gemept wegens haar verzet waarna hij haar op ‘t kussen smeet Ze weende zachtjes in het lege bed daar hij haar gruwelijk…

Kraaien bij het ochtendgloren ‘t laat mij, mij eenzaam voelen Tranen lieten vele diepe sporen die mij nog altijd overspoelen Tranen al bij de morgenstond om die gegaan is, te betreuren Haar lichaam zakte in de grond onder bloemen die teer geuren Stilte beheerste de nieuwe dag ’t hanenkraaien klonk zo schril De dag die zij niet beleven…

het was gekomen bleek mij evenwel achteraf Zijn lief was hem ontnomen ze rustte thans in haar graf…

dat ene stukje grond Midden in ’t groene gras als niets de stilte schond Wat zijn fijn plekje was, was waar hij stilte vond Met goed geknoopte das verzorgde hij zijn wond Wat hem ’t mooist was, was ‘t steen dat er stond Met erbij dat plaatje glas dat hij zijn vrouw vond Wat hem het liefste was, was de plek die verbond In een urn rustte…

Sterker dan ooit, positiever dan eerst ben ik je niet vergeten Ik heb het verdriet een plek kunnen geven En nu is het goed.…

Je zoog het vuur uit mijn hart Verbrandde mijn geluk Verkwanselde mijn liefde De rest dat sloeg je stuk Je brak me keer op keer Maakte me kleiner ieder jaar Liet mij gebroken achter Voltooide missie, alles klaar Maar iets dat smeult gaat weer branden Geluk is altijd in de buurt Echte liefde niet snel voor handen Alles is te repareren zolang…

al de kerels, zonder kledij voelde zij zich de smerigste slet Toen ze eens dacht te vluchten wachtte hij haar in ‘t donker op Ze proefde de wrange vruchten; een pak slaag en ettelijke schop Op zekere dag was er deze man die haar bevrijdde van haar juk Zowat was het als in een roman hij nam haar mee tot haar geluk De pijn kwam bij ’t verwerken…

ontstolen vijftien jaar geleden door een gore vent ‘s Avonds fietste zij toen van school en werd, naar zijn woorden, eens verwend Haar eerbaarheid werd haar ontnomen brutaal dwong hij haar op de bosgrond In acht minuten roofde hij haar dromen terwijl zij hevig bloedde uit haar mond Vijftien jaar geleden, dat had zij thans Jaren van vergeefs verwerken…

Omkijken? Liever niet. Want kijken, echt kijken doet pijn. Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis. Omkijken? Liever niet. En als het moet dan maar gewapend als beton, met droge ogen, jij er niet bij. Herinnering. Zonder tranen gaat het niet. Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

hoe kan ik je nee ik kan het niet niemand kan het met die gedoodverfde woorden die menen weg te kunnen slijpen jouw intens verdriet troost rijdt op het oude paard van tijd ze komt stapvoets voorzichtig soms een stukje in galop zo verwerk je verdriet tijd en oude paarden kun je moeilijk dwingen om snel te komen het is jouw tijd van…

Boer Jan zoekt een vrouw maar is trouw aan de rouw blijft dus trouw aan zijn vrouw “De kaarten waren al de deur uit” wat een feest moest worden werd een trieste herdenking “Ik ben wie ik ben, er zijn al genoeg anderen” intense vertrieste eigen werkelijkheid van niet aan te vangen te verwerken verdriet Maar boer Jan krijgt een vrouw dit seizoen zij…

Ik dacht dat ik mijn verdriet van me af had geschreven maar het zijn maar woorden op papier die ik steeds weer moet beleven. Het schrijven helpt zo vaak om alles te verwerken maar vergeten kunnen we nooit dat zullen we steeds weer bemerken.…

Onze harten hebben een verbinding met elkaar gemaakt en jij hebt me met jouw liefde geraakt Ik leer nu dat liefde ook loslaten is in vertrouwen en in mijn hart het gevoel voor jou te behouden Jij hebt nog pijn en verdriet uit je verleden te verwerken En kan het nog niet aan mij met jouw liefde te bewerken Ik weet dat dit moment gaat komen…

Verdriet, pijn of verwerking, geen haven in het zicht. Denk dan aan één ding: straks wordt het weer licht. Dan zal ook jouw anker zich zetten in vaste grond. En kan je weer gaan leven, alsof er geen storm bestond.…