Alle inzendingen over verse

Haar open gezicht speelt met het laatste restje jeugd als zij dansend en argeloos nakende lente ontvangt wanneer hij zijn daden wast in verspeelde onschuld worden deuren té laat hermetisch gesloten…

M'n vers is klaar.…

Het lammetje dartelt O zo lustig blij en vrij rond de wei van de boerderij Hoezee het is weer mei, zingt het boertje vrolijk en blij: Dra weer 25 kilo shoarma derbij.…

Heer, boven maan en sterren bent U zo ver van mij, maar door uw Woord en Geest bent U mij zeer nabij.…

Mooie verzen leven niet meer in mij verdwenen zijn zij waaraan mijn ziel zich kon laven en die mijn leven vrolijkheid gaven het dichten was slechts een moment eeuwigheid is mij immers onbekend wat is gebleven is een stil en monotoon leven.…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

en zo verdwijnt de avond weer in woorden het gaat niet verder meer dan de harde oppervlakte en het mes dat de riemen snijdt van mijn eiland -op slot- in de hoek van de kamer ik haal mijn portret van de muur missen doe ik je al lang niet meer ik zou niet weten hoe…

en de meeuwen? en de zee? en jij ? wijst alles dan naar het achterlaten? kan ik mij nog laten aanraken door eb en vloed? waarom kan ik niet tapdansen zoals meeuwen op de wind spelen met de luchtstroom, ongehinderd terugkeren naar het begin zo echt, zo blij en mateloos verliefd terechtkomen in de duinen om dan weer op te stijgen in…

mijn laatste vers is van de site gehaald en ik ben het, die daar dus flink van baalt Het vrij vertaalde vers, dat mocht dus niet wel gek dat men ze her en der toch ziet.…

ze was door de mand gevallen het viel allemaal op één dag ze liet steken vallen dat viel blijkbaar niet in goede aarde alles viel in het water toen ze ook nog over iets gevallen was je kon inmiddels een speld horen vallen er vielen woorden noch klappen ze dacht: ik viel niet één keer in de rede viel ik daarom misschien…

De eerste keer dat ik die warme lach van dichtbij in jouw ogen zag ging er een wereld open. Ik wist niet wat me nog te wachten stond en stond genageld aan de grond; ik kon alleen maar hopen. De eerste zuigeling in ons gezin kwam goedgemutst de wereld in; zo ook haar beide zussen. We wisten niet wat ons te wachten stond; opeens liepen er…

mind van tijd, zonder vooroordeel zal worden gewogen, geeft ze de maan een nieuw naam, ze ziet het lichtend evenwicht door de wimpers van haar ogen vol vertrouwen de contouren van komende verandering ze leeft binnen handbereik als scheepje op de golven van aan alles wat ons voorafging soms uit zicht, soms ongevouwen maar nooit ver…

En ik op blote voeten door sjouw op bloeiend akkerland, bouw zandkastelen te ver, dichtbij in rivieren stromend gemoed.…

zon van de waarheid nooit ondergaat, het tegenstrijdige stemt overeen als verschillen in de mooiste samenhang voortvloeit uit tweestrijd wat nu nog speelgoed is voor kinderen, wordt later verwoord tot hindernis in donker en helder, zomer en winter, begeerte leidt tot schaamte, daaruit is veel te leren de een met pek, de ander met veren…

het licht dat lonkt in een krimpende nacht de lokroep naar de weg, het opgeheven handje een wandeling in allenigheid met zacht vertraagde stap het inhalen van mezelf en het negeren van de regels de geur van vers brood, er is niemand die ik ken er is niets wat nog moet in deze plotse regenbui hier stap ik in een plas op de harde blauwe weg…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

Thans verlaten wij het warme bed De luie stoel, de koffie klaargezet Want aanstonds wacht een lange saaie rit Door lage luchten waar veel vocht in zit Vertrekkend uit de stad waar Hollands glorie Destijds begon, in Alkmaar, de victorie Naar 't Light Verse festival van Nederland Wogmeer, Verlaatsweg, Bobeldijkerweg Linksaf naar Gors,…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

We schrijven zondagmiddag veertien uur: Het light verse kampioenschap is begonnen. Wim Meyles heeft natuurlijk weer gewonnen, Maar elk streed daar vol passie en vol vuur. Acht strijdende poëten op een rij, Ja, Emmen had een ‘apenrots’ erbij.…

Bevrijdt Het Vrije Vers van vormeloosheid Of juist vormloosheid, zonder tussen-e? Ik breek mijn brein, maar zit er niet echt mee Want alles stroomt - niets blijft in bodemloosheid…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

Een dame uit Veere Ging graag uit de kleere Het was liefde voor geld en met passie na een kwartiertje zei ze: dat wassie Want er wachten nog veel meer heren.…

Hij schrijft vers na vers In een hectisch tempo Woord na woord Zin na zin Woorden worden zinnen Zinnen worden teksten Hij is erg ijverig Maar die hoop literatuur kan ie eigenlijk beter naar de Maan sturen……

Het is tijd om op te stappen het is tijd je moet nu gaan Waarom woon je ook zo ver, te ver bij mij vandaan?…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe…

Je bent al zo'n tijd Zo ver weg van mij De dag dat het gebeurde Voelt alsof het gisteren was Maar er zijn al 2 jaar voorbij Nog elke dag mis ik je En vraag ik me af Waar je toch bent Maar het blijft bij gissen Waar jij bent is mij onbekend Maar als ik 's avonds Naar de sterren kijk Ben je misschien helemaal niet Ver van mij…

Zachtjes klettert de regen op mijn schone ramen. Waren wij nu maar onder deze dekens tezamen. Helaas, het lot trof ons dat jij in Skippy-land zit. Liefde kent geen afstand, maar het blijft een flinke rit. Ik hoor jouw liefdevolle stem via een telefoonlijn. Het is een huilende stem en dat doet mijn hart pijn. Ik lees jouw gevoelens en gedachten…

Beide handen vouw ik open een warm welkom voorbereid jij verkiest door hard te lopen jouw eigen weg in eenzaamheid Ooit zal ik de woorden spreken in de letters van de tijd eens zal ik de draden breken in strakke lijnen van de strijd Beide oren willen horen ied’re klankkleur in jouw stem weer kan ritme mij bekoren ook al zette het mij…

verlies is nog vers niets rijmt meer met het gevoel en niets dicht het gat…

Ik ga dan stil, tevreden en gedwee, En neem geen ding uit al dat Leven mee Dan dees gedachte, gonzende in mij om: Men moet niet van het lieve Dood-zijn ijzen: De dode bloemen komen niet weerom, Maar IK zal heerlijk in mijn Vers herrijzen.…