71 resultaten.
De roos
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 381 De roos zo broos
wil niet meer bloeien
omgeven door vuil
hoe kan ze groeien
ze sluit zich en is
voor altijd verloren
wat rest is slechts
dood en verdorren.…
twijfelaar
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 196 vele malen al
in gedachten benaderd
geef ik je
nu eindelijk
die mooie bos rozen
of laat ik
de zoveelste verdorren
in mijn hoofd…
Najaar
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 135 Het Leven is moe
De takken verdorren
De bladeren sterven
Onaangeraakt
Tot aards stof vergaan
Om weder te keren
Uit 't hemels' sterrenstof
Bij Lentemaan…
Natuurlijke liefde
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 1.242 De wolken
gaan altijd verder
maar komen ook terug
de zon
komt op
en verlaat je
's avonds weer
de bomen
verplanten zich
maar verdorren
de bloem
zal het na een tijd
begeven
maar de liefde
die is voor iedereen
altijd het leven…
Niet te geloven
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 688 Niet te geloven,
alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
grootse dronkenschap,
stervende bloemen,
de zilverwitheid van een berkenstam,
daar ben ik werkelijk hard in.
Maar een derderangshotel in september,
waar alles zoop en naaide,
in vochtige bedjes, nee.…
Blad
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 700 Zoals de overgang van een boom van zomer naar herfst
takelde jij af.
Langzaam, langzaam verdorde je. Langzaam en steeds verder.
Het begin, de rand van het blad.
De rand van je lichaam, het uiterlijk.
Ingevallen ogen, een gerimpelde huid.
Het blad verdort verder, net als jij.
De helft van het blad was zwart.
Gevolgen in je lichaam.
Je…
XXV - nieuwe roering - 1917
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 69 innig als een schaduw
die bij de wortels slaapt
hoor ik bij de boom
navel muskusgeur
en witte rozen winden zich
rond een rotonde
zij wordt in oldenzaal
en niet in amsterdam vermoord
in het trapportaal
boomtoppen zwaaien
een jongen slaat de trommel
alles in de wind
naar de verdorden
waar mijn bloei schoon is geweest
verwijzen woorden…
N a j a a r
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 159 Langs bosranden
brandt traag het najaarsvuur
bladeren nog kleurrijk
op weg naar verdorring
geven de wind een
spectaculair slotfestijn.
Dan moe gevlinderd
vallen zij neer
dag na dag, uur na uur.…
Jonge sla
gedicht
3.0 met 160 stemmen 70.135 Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen, kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.…
Dorst
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 126 Hersens die langzaam
Het vocht verliezen
Waarop ze leven
Cellen die verdorren
Waar ik bij sta
Denken dat opdroogt
Als een modderpoel
In de hete zomer
Wat over blijft zijn
Gedachten op hun
Allerdorst - en in
Mij groeit het verlangen
Naar gerechtigheid, het
Recht waar ik naar dorst…
nu dat zo is
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 259 dat dit huis geen thuis meer is
de planten verdorren voor het
raam….ik me ook ( weer )
een vreemdeling voel
nu het zo is
dat je mijn aanraking niet meer
kunt verdragen
en mijn aanblik je doet huiveren
- hebben we ooit liefgehad ?…
jonge sla
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 1.862 ik ben in staat het zwaarste leed te dragen
het uitzichtloos verdorren van een boon
een snijbloem en zijn onverdiende loon
ik zie het aan, doch niemand hoort mij klagen
het rooien van de bintjes is gewoon
een schaamteloze daad die af doet vragen
of een beroep op normen ooit zal slagen
toch blijf ik hard, negeer het machtsvertoon
maar in…
De roos
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 1.180 Op rozenblaadjes speel ik
een melodie die liefde kent
zo zacht en ook zo warm
misschien zoals je zelf bent
Je hart kent geen genade
ik speel dus geen refrein
want dat is een gevaarlijk goed
en misschien wel niet zo fijn
Ik open slechts mijn rozenhart
daar ik jou liefde wil geven
die roos mag niet verdorren
want nu is dat mijn ware leven…
Hun chaotisch bestaan
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 181 zij wiegen niet meer
als bloem op de wind
laten hun bladeren vallen
de een nog sierlijk
de ander theatraal
zij verpieteren allemaal
het verdorren van stelen
kan hen niet meer schelen
zij wortelen al in het verleden
vrezen de storm
zijn bang voor de knak
morgen is hun enig houvast
het onkruid tiert welig
in hun chaotisch bestaan…
Rozen...rood!
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 365 Zal de zon ze schroeien,
tot ze verlamd hun hoofd
buigen en verdorren?
Het is dan maar zo!
Rustig wandel ik verder...
In de verte hoor ik een stem,
jouw stem,
ze zegt fluisterzacht
"Ik...Ik hou van je"
Rozen, rood dieprood, laat ze!…
water
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 241 de geur van dopheide
en droog dennenhout
beweegt met de wind
die goudgeel blad ritselt
de zon staat in gloeiend stof
in een koperen nevel van hitte
grasklokjes trillen in de schaduw
van lome verdorrende struiken
diep onder de verhitte bossen
stroomt levend bronwater
straks zal koele regen ruisen
voor een eeuwige kringloop…
Ingenieus dacht de schepper na
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 631 Als de zon altijd zou schijnen
Als het nooit meer nacht zou zijn
Als de regen zou verdwijnen
Leefden we in een zandwoestijn
Om je heen zou 't groen verdorren
Met een altijd blauwe lucht
Zouden we de nacht niet slapen
Voor de zon gaan op de vlucht
Alles is perfect geschapen
Ingenieus dacht de Schepper na
Zouden wij het beter weten
Weinigen…
Nu huilt de winter in mijn hart.
poëzie
3.0 met 16 stemmen 4.491 Het moet toch al verdorren-
Het mensen-hart, het zonne-licht,
Zij sterven zonder morren.…
Krinloop.
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 409 Verdorren ieder jaar weer
de bloemen in de tuin.
Legt men zijn klaaggezangen
op stenen van arduin.
Komt alles weer tezamen,
waaruit een mond ontstond.
Kruipt traag, als het blad der bomen,
het hart weer in de grond.…
Kringloop.
netgedicht
1.0 met 7 stemmen 265 Verdorren ieder jaar weer
de bloemen in de tuin.
Legt men zijn klaaggezangen
op stenen van arduin.
Komt alles weer tezamen,
waaruit een mond ontstond.
Kruipt traag, als het blad der bomen,
het hart weer in de grond.…
Helmkruid.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 335 In 't gloeiend zand
Der hoge duinen
Geplant,
Kwijnt ge... verdorrend op haar kruinen,
Aan 't eenzaam strand.
Schoon 't koele nat
Uw dorre sprieten
Omspat;
Moogt gij geen laafnis toch genieten,
Verschrompeld blad!
Vaak sterven wij
In hooploos smachten,
Als Gij: -
En 't doel van hopen en van trachten
Lag zo nabij!…
Muren van vergetelheid
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 73 Alweer zes maal klokje rond,
daar sta ik dan, vertaal de beelden
in de spiegels voor een venster
waarin ik de jaarlijkse gestrooide
bloesem vang, de herinneringen
verdorren niet, door het leven
niet verrekend, effenen ze hun
voorgenomen spoor, al dan niet
opgetekend door de wissel van
het lot, spot met de wetten van
de tijd, al is…
Aan Klorimene
poëzie
4.0 met 1 stemmen 286 Zo doet uw schone verf de roos en lelie duiken,
En maakt dat in uw hof, uit hartzeer en verdriet,
De bloemen altemaal verdorren op hun struiken,
Omdat men schoonder bloem op uwe kaken ziet.…
Entre les tous de la mémoire
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 498 Het zijn onze herinneringen
die bloeien en verdorren."…
Antipode
gedicht
2.0 met 35 stemmen 14.471 Laat me verdorren in het wintertij,
Ver van de zomers met hun hels gehoos.
Ik kan de lichte stormen niet verdragen.
Kijk niet naar me. Behoed me voor die pijn.
O camera. O beeld van welbehagen.
Laat me van dit de antipode zijn.
--------------------------------------------------
uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…
Hersenherfst
netgedicht
4.0 met 28 stemmen 1.319 gaan, niets kan je nu nog deren
de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt
laat je meevoeren,
maar laat niemand je de mond snoeren
zing mee met de wind
dwarrel met de bladeren
willen
kunnen
durven
weten
ervaren
zijn
adem het leven
versla de dood
ervaar het voor heel even
biedt de pijn het hoofd
gevallen bladeren verdorren…
Ik weet nog
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 635 ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout
door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand
ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin
in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen…
Tot dan de stilte
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 9.217 Ik zal je hier niet met name noemen
maar ik wil eindelijk eens weten hoe
en dus kom ik morgen naar je toe
met in mijn armen verse bloemen
als je mijn hart niets geven wil
zullen ze verdorren en gebogen treuren
maar bij een verlangen avonden geuren
en bloeien gelijk onze liefde stil
omdat zij alt’ de waarheid vertellen
vaar ik blind op kleur…
Haar diepste verlangen
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 259 Hou van mij
klinkt als een fluisterende
melodie, de kleur van hoop
danst als een dromerige
herinnering,als zilveren
balletschoentjes
gedragen door de wind
zij op blote voeten in het natte gras
de liefde lijkt te verdorren
achter het huis op de heuvels
aan haar horizon…..ruist de zee
vliegen de meeuwen
haar vrijheid
hou van mij…..…
niets blijft er nog over
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 337 vogels vluchten uit
de stilte van het huis
zelfs verborgen zwervers
sluiten 't gemijmer in de ramen
en 't geschrijf naar hun geliefden
die het verleden vulden toen de bomen
nog rechtop hun handen op de horizon legden
planten verdorren vanuit alle hoeken
hun geroep wordt niet meer beantwoord
en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…