Alle inzendingen over Bloemen in de wind

kind, zing met de bloemen in de wind.…

en dan hoor ik bloemen als de wind het leven leidt open stuifmeelmonden en ze fluisteren zacht leef... ik luister, maar draai me om…

ik wist bloemen van de wind te flitsen voor ze verwaaiden zij bloeien totaal onverwacht aan een buiige hemel kleuren hun spanning in moment van ontlading vrijheid vertakt tot de aarding altijd volgt applaus na deze machtige apotheose vastgelegd in meerdere poses nog waait de wind maar het bloeien is over tot schik van het kind…

en niet te hard kijken want dan zal ze trillen als een dunne bloem bij plotselinge wind laat haar maar gewoon en vraag haar niet gelukkig te zijn wees blij om haar schoonheid al kan ze zelf niet meekijken…

zag je in verboden rood je trippelde zo hakkenhoog onstuimigheid een bloem op koude wind die opent als zij warme aandacht vindt heb je luwte gegeven maar de echo's van jouw stappen ontbloten nog verleden tijd…

ineens is het over de bloem al vergaan…

Bloemen groeien De wind blaast De tranen vloeien Ik sta er hulpeloos naast Jouw hart en het mijne een knuffel, zo zacht ik zie jou misschien verdwijnen Maar ik weet dat je daar op me wacht Jouw hand houd ik vast tot in de eeuwigheid het zal blijven als het was voor altijd in mijn hart…

jij bent volwassen en nog heerlijk kind in het sprookje van bloemen zon en wind…

een ijle bloem op hoge wind alsof de zon voor even schijnt in de blijdschap van een kind de dagen zijn uniek in de uren klinkt het leven zingen mensen nu het hoogste lied of dirigeert een ander de muziek…

geluiden waaien aan de wind verdraagt de tonen ze vertellen hoe het ons vergaat met werken en met wonen soms lijkt het een orkest waarin de haast het ritme pakt dan zijn de trommels op zijn best de rest is even weggezakt ineens is er die aria een ijle bloem op hoge wind alsof de zon voor even schijnt in de blijdschap van een lachend kind…

mee, de wind vervormde bomen…

We zijn elkaar met de natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het avontuur aan zee is de lente begonnen en waar jij vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind kom, lees nog eens voor uit het leesvoer van het niemandsland dan vergeten we de horizon verloren…

ik wist je te wonen in je glazen huis lente bracht haar eerste bloemen op de wind bij je thuis je decoreerde en schikte de kleuren van zon die in jouw vazen zijn voorjaar vond op het wiegen van de eerste madelieven danste je het prille groen rustte de middag in een spiegelende tuin op het zwart van de aarde waar het leven dit…

Ik adem bloemen op de wind en schik mijn blad tot rozenrood verbeelding kleurt. Er liggen weinig parels tussen vandaag en morgen maar de herinnering van een willoze wees in een opstandige nacht maakt de schoonheid des te groter.…

maar schone klanken groeien bloeien als een bloem in koele wind langs dode wegen naar het hart van de hoge bergen de hand die het hart vasthoudt…

je bent mooi , je bent uniek, alleen met de kracht van God kun je met beiden benen stevig op de grond blijven staan; je voelt het, je bent sterk in éénheid met lichaam en geest, je voelt het leven in dat wat je ontvangen gaat intens en zacht de zuiverheid beleven het apart gevoel voor je levensdoel de geur van bloemen in de wind…

jij, die in het oosten woont adem mij je dichtzang laat de lentemaan stijgen in ‘t lied, door sneeuw bedekt het landschap wervelt traag met ranke rug gebogen naar de sterren en mijn abrikozen droom kom, strijk neer ik werp bloemen in de verte over maagdelijke bomen en de stilte van een winterzee kom, rust uit op het windkussen…

alleen het geluid van het vogelen - concert vastgehouden door wind en bloemen overstemde het hanengekraai van de vroege ochtend…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Voor het open raam voelt ze de wind in kleine gedachten, die als bladeren fluisteren in de ochtendzon. De bladeren spelen en dansen en schrijven haar handtekening in tranen met woorden............... Liefde voor altijd.…

Adem die soms Niet eens aan Zichzelf toekomt, Te kort schiet Of overslaat, Krijgt nieuwe Kracht, nieuw Elan dat krachtig Als de branding Aanrolt uit de Volle zaal hier Voor mij, die Mij de energie En meer dan dat Teruggeeft als Ik haar gegeven heb…

Bloemen leven en voelen. pluk bloemen als zij zich laten plukken bladeren en wind vertellen het juiste moment door haar herkend... fluisteren bladeren en wind 'vergeet vooral niet terug te komen pluk ons in het fluisteren van de wind.'…

Verborgen stemmen in boomtoppen, orgelpijpen in de storm, gewogen in het ritmisch krakend riet het huilen van de wind als wolven van dit seizoen zich niet foppen laten door mee te spelen met zijn onbestemde instrumenten van het fluitend griend, wat voor buitenlieden als concertzaal dient, bij de woeligste plas recipieert het…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

De wind speelt een spel een spel van " wie het wint" De wind speelt met gevoel en als je net buiten was: Weet je wat ik bedoel! De wind, waait met pure kracht ik waaide temet om toch is de wind mijn grote vriend want weet je wat ie kon? Mijn muizenissen laten verdwijnen!…

vraag ik de bloem En of de pijn van in zichzelf te zijn, gesloten sterker is dan de angst om zich te tonen ?…

wind maar stil wil staan…

je opgestoken wind huilt regen in ons bloemenbed waar borders de seizoenen kanten jaren hebben daar patronen in gelegd gesteund door vaste planten er was te weinig ruimte voor eenjarig bloeien het almaar snoeien bleek funest mag ik je vragen de opgestoken wind in minder vlagen te laten regenen op ons bloemenbed krijgen…

Eenmaal buiten rukte en trok de wind aan haar kleding, jas en rok zelfs onder haar kleding moest ie zijn nee buiten lopen was bepaald geen gein! Ineens schoot ze in de lach, want als iemand haar nu zag: haalde ze vast en zeker ‘t nieuws nog wel: immers, foute aanrakingen vallen onder Me too toch wel? Dus ook de wind!…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…