Alle inzendingen over De Dommel

Heb dank, want 't is nu wel voor goed gedaan Met slaapmuts, nachtpit, dommelen en gapen.…

Dommel nu m'n eenzaam wezen heen In de ziel die één, hier alleen Kan leven; door haar éénheid De kompleetste innigheid. Dobber, dommel, deint In die éénheid, ziele mijn, Flikker, schitter, schijnt Als 'n kinolampe, zieleschijn. Kinofilm, jij zijt 't levensimbool. M'n leven draait in snelle farandool Als jij.…

Omdat ik na een ontspannen avond in de tuin, schommelend half dommelend mezelf weer vol leven vond. Ik ruik de bloemen, ik hoor de vogels, ze zingen in koor hun zomeravondlied; geen zorgen of verdriet.…

kringelend op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende stoel klept een verre toren trouw middernacht een kalm klam briesje verdrijft 't zwoel gevoel dat ons dwong tot deze slaaploze wacht mijn oogleden dimmen het licht wordt vaal en schaars de wijnglazen verschimmen naast de stervend smeulende kaars dommelend…

moeilijk om je exact in te voelen in de pijn van het Bos bij Oele bekend en zeker een piet mondriaan van vóór de lijnen en de vlakken bomen duidelijk nog te herkennen zijn natuurlijk nooit samen vergaan dat bos moet dus nog echt bestaan overal gezocht nergens te bekennen vraag nu zaten ze niet te dommelen die dikke lijn is echt de horizon…

Norselijk-krommende schroeve die telkens, in duizelig buitlen, biedt viervoudig de wind neigend een nijdige nek: 'k zinge u; en 'k zinge u, o vlerken die spant als den schoft van een trek-os, maar die teder en licht zijt als de vlerk der kapel; motor, 'k zinge u en ronk in me-zelf als het dommelig ronken, ('lijk aan de deur van een bie- korf…

zo’n eenzaam bankje in het bos zoveel wat ze ziet en weet ze zou zoveel kunnen vertellen bijvoorbeeld over die oudjes die bedaard op haar zitten te dommelen over het hondje dat zopas met z’n plas liet weten dat hij net voor hen hier was de oudjes gaan er half in zitten denkend aan de laatste regen – ’t is niet erg ze dragen immers een…

Belangen dwingen tot ruilen Lachen met een drankje is vrolijk De politieke clown vaag grappig is olijk De jeugd te voorzien met munitie is scherp Winst gegeven oorlogen niemand die het verwerpt Blakerende lichamen verbranden Onmachtig ten hemel reikende handen Het schreeuwen van ongehoorde gebeden Wrede beelden zorgvuldig gemeden En zo dommelen…

in de klamme hitte groeit jouw moeder onzichtbaar afgebakend door keerkringen het blad verkleurt van zalmroze naar glimmend groen kleine bloemen dragen jouw zoete geur ik dommel in de schaduw van trossen een palet van geel en rood en groen je rijpt aan lange twijgen de ovalen pit verhult de korrel die twee lobben draagt beschut door…

Nieuwe geluiden, neuriën, kreunen schuifelen, sloffen, eventjes leunen knuffelen, kirren, wiegen, dommelen billetjes schonen, zelf wat rommelen zachtroze huidje, zoete geur, wonderlijk Kwetsbaar, weerloos liggen te wezen.…

het huis biedt vast weerstand half dommelend half verlamd. binnen is de innerlijke kou zacht gedempt in de ruim geschikte meubelen en het licht van de schemerlamp verheven tot een gewend geluk dat avonden lang als de stilte van traag zwemmende vissen in de groene schemer van het aquarium hangt.…

er te verblijven deze geheiligde lichtheid omhels ik met heel mijn lichaam en het jouwe Ik draai me naar je toe kijk naar de nacht die uitgedroogd ligt op je lippen die me bewegingloos smeken om bij je te blijven Met geruisloze woorden kruip ik dichter sus zo je eerste gezwegen zorgen en sluit mijn ogen die de morgen ontzien Ik dommel…

Liefde-verloren, wij, die lang al lam aan hopen, ons dochtren met de wateren der armoe dopen en bij geboorte spenen van onnozelheid: ons tand-vlees komt niet bloot dan bij het bloedig roeren van onze zonen die de opstand'ge vanen voeren naar onverstoorbaar-dom een dommelige tijd.…

En toch en zoekt mijn oog de slaap, — waar 't leven ront in dommel, — noch en sterft me de aandacht om de mond, noch keert mijn hoofd de dromen toe die vroom me wachten. Want, week 't gewijde jaar van leed en arrebeid: 'k herbruike zonne en zaad, 'k herbreke daad en tijd, 'k herleve, schromend schoon, mijn leve' in u, Gedachte.…

En dommel maar verder op je troon, trek je maar niets aan van de hoon. Want het volk is dom, dom en onzeker, drinkt kéér op keer uit dezelfde beker. En het gif, het gif dat doet z'n werk, zo wordt door Leiders macht verkegen.…

(hartenpijn even opgeborgen) goddelijk genot in heet schuimend bad hits van radio Veronica op 192, de jingles, langzaam dommelen, dutten, doezelen. geen school, geen kerk. wel vader. is geen vriend van Veronica. doodse. stilte. dan donderpreek: 'lange haren onoorbaar, afspraak bij kapper gemaakt.' - 'nu?…

Wij vulden met ons beider leven De dommelige avondlucht, Tot wij verwonderd staren bleven: - Een stip kwam naar ons heen gedreven - Een nevelige vogelvlucht. De lucht hing vol van purpren vegen - Wij voelden ons zo vreemd te moe, Was het een vlucht -?…

Ik dommel weg in een landschap van mijn verleden, ver weg van mijn toekomst, zelfs van mijn heden. Niemand die me hier zoekt, die me hier wil storen, ze laten me achter met al wat ik ben of wie ik was. “Geen toespraak en geen bloemen” wordt gefluisterd, ik kijk sprakeloos toe hoe de zon de hemel verduisterd.…

Hij was dé specialist van de Ida Gerhardt kennis, terwijl ik een lullig gedicht over dommelen op hem afvuurde. Wam de Moor vond het intrigerend. Daar was zijne hoogheid mee bevriend. Niet met mij. Opdringerig pruldichtertje. Het venijn van die literaire priester spoot eruit en hij haalde alles uit de la om mij als kuttekop te vloeren.…

en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

mijn oor Of beter nog Zwijg maar laat me getuige zijn Van jouw aarzelende pas Jagend naar nergens Hoeveel zinnen heb ik al verspild Een aangespoelde inktvis bleef ik Met zuignappen door een blakende zon verschroeid Er is altijd nog de huiver Het milde gebaar dat het bloed beroert Het is die gloed Die me naar de pen doet grijpen Tot ik dommelend…

verlaten De Reiniging heeft alles schoongespoten Chinezen Japanners Amerikanen en Frustraten Houden alles voor de rest van de dag voor gezien Het draaiorgel draait weer mooie tulpen Jawel geheel uit Amsterdam betrokken Maar opgegroeid in het schone achterland Op zwaar verontreinigd giftig bollenland De rozengracht verglijdt in de Jordaan Dommelend…

hier stroomt onze trots al in de Oude Vrijheid gekend door haar wederkerende loop en sponzig ademend water een levende ader als weerbare kracht erkend is veelzijdig en uitdagend draagt haar schoonheid waardevol op weg naar later…

Weergod Hiemstra had het volk verkondigd Dat het midden van ons land ten zuiden Der meren van de Flevobinnenzee Geteisterd werd door lagen dichte mist Dat deze zich des nachts had uitgebreid Tot gans de hoge noordelijke helft Van 't ons omringend lage polderland Alsmede tot de zuidelijke zand- En lössgrond van het Lim- en Braboland Van Dommel…

Als volwassen mens kinderverbeelding hebben voor het inslapen... Door een tovertuin speuren, waar koekjes lokkend aan struiken groeien! Zulke gedachten sterken dikwijls de wijdte van de rijpe geest.…

Wee de soldaat die lag te slapen, wee de wacht die zat te dommelen: vreeswekkend woest kwam de spookmajoor hen hardhandig wakker trommelen. Want zelfs als spook kon de majoor het niet laten de militaire tucht te handhaven onder z’n bange soldaten.…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Ik heb het geluid van jouw val uit het niets op de vloer niet gehoord omdat mijn hart zo keihard brak.…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…