Alle inzendingen over De vondeling

ik zie mezelf in het spreken van de wind mijn ondertoon is zilt en grijs ’t maakt niet uit wat een ander van me vindt ‘k voel me thuis met mezelf als vrind ik merk dat ik niet ben en ‘k vraag me af of ik ooit iemand heb gekend mezelf ter vondeling leg in de avond die me kwelt en zo benauwt ik ben het gezicht van velen, doch mijn ogen zijn…

dichten is een holte tot het zwart op mijn lippen het jaagt de wind tot het waait dood uit de takken slaat de boom die zich leegt van het schuddebuiken en ik ongewis van de gestaltes rijpe pruimen als verweesde kinderen en ik die de vondelingen consumeer alsof het mijn eigen vondsten waren mijn tanden zetten zich in het vlees het spat als bloed…

Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of omdat ik in de boombasten mijn roemloze klachten kras? Mijn verpauperde dromen kermen van de pijn. Het geharrewar en de huichelarij gaan door, mijn dichtersziel schreeuwt uit alle gaten, een gierzwaluw die door miljoenen gifpijlen wordt belaagd.…

Wat kan toch ooit de drijfveer zijn geweest Om plaats te nemen aan mijn schrijftafel Er is niemand die mijn geschrift ooit leest Ook mijn naam als dichter komt nooit ter tafel Ach, het zal mij om het even wezen Of iemand mijn verzen interesseert Men moet zelf weten of men ze wil lezen Ofwel dat men mijn inspanningen weert Ik ben geen Vondel…

nagels heb getrokken wanneer jij mijn pijn voelde en je woorden mij streelden op je veld van eer En de nachten dat jij smetteloos de onreine pijnen uit mij sprak en ik als kind mij uitte terwijl jouw liefde mij beduidde dat ons de eeuwigheid is gegeven voor en na het sterven En nu nog steeds mijn lief vaar ik blind als de nacht de vondeling…

Ik werd door tijd en dicht te vondeling gelegd, boreling van stilte en gedachten die aan mijn papieren kraambed hebben gestaan, kon al begrijpen wat de omgeving wilde verzwijgen, zonder iets te willen missen, zal verder niets ontstaan, wordt er niets gedeeld uit oprechte vragen die zich tot onbegrepen antwoorden laten rijgen, dief…

allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren mijn hand was anders dan je dacht de warmte was niet minder ze had meer kracht dan dat je had verwacht ons kind is nu een vondeling…

gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren mijn hand was anders dan je dacht, de warmte was niet minder, ze had meer kracht dan dat je had verwacht ons kind is nu een vondeling…

Ze verscheen voorbij de dauwval met het licht dat werd geboren in betoverende woorden die geen mens ooit had verstaan toen hier de dag -zacht als een vondeling werd neergelegd in gloren en in armen van de liefde die haar wiegden van de maan Het was te vroeg -te vroeg voor woorden die geen mens hier ooit zou horen zelfs de haan hoog op de…

geef het water mij als een herinnering als het drijft tot ver na mijn tijd, schrijf mijn naam op het spiegelend vlak en dicht haar oever mijn geschreven woorden toe het sterven in mij oogst het laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen kantelt tegen het licht tot na het duister het gemis zal slechts een vondeling beroeren wanneer zijn…

dat lijkt van rubber en de dieren spreken bomen verre neven en vergezichten en een duik door de golven water in lang haar gezicht is de ziel van de wicca godin odin zeus lugh in de rug geschreven vleugels veulens en boma wees noet boos de reus is een schouder die jij mag na neerdalen wordt men pas wijs heb geen medelij ik ben maar een vondeling…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Vondel beschreef het al: “Wat kan de blinde staatszucht brouwen, wanneer ze raast uit misvertrouwen.” Ook toen ging het over kinderen. Willekeurig afgeslacht. Mijn hart wordt geraakt, maar wat kan ik doen. Zo weinig... een druppel, op een gloeiende plaat. Een noodkreet, die ook niet baat.…

lage landen gouden bergen boter tulpen boter trofee droomde dat ik met mijn jetski naar de bank van lening ging achter het loket zat te verbolgen om te rijmen de oude Vondel maar we hebben toch op de Oost op werkelijk overal gevaren desondanks blijven ze jagen op meer en groter wild de captains of industry en blijven…

Getijdenstroom loopt niet parallel met de schijn, lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te zwemmen, en als drenkeling - op een door god verlaten kusten - te vondeling gelegd.…

Najagend de onwaarschijnlijke Snelheid waarmee ons brein De wereld van vandaag steeds Maakbaarder maakt en opstuwt In de waan van elke nieuwe dag Waarin grenzen worden verlegd - En vooral overschreden - Is daar de geboorte van Zo maar een bijzonder kind Dat in een voerbak te vondeling Wordt gelegd voor het heil Van alle mensen…

Vele dichters leven hier – Maar wij missen Vondels Lier. Is er nu dan geen Synode, En geen Oldenbarnevelt, En geen martlaar en geen held, Die een lierzang heeft van node?- Stof genoeg op elk gebied, Maar de dichter is er niet.…

'k Moet Vader Vondels Wildzang Eens zingen op mijn pad, Zijn lied van 't vrolijk vogelkijn, Dat in de boomgaard zat. Dat weet van Ur-vocalen Noch enk'le of dubbele E, En zingt toch even lustig, Als 't eens voor Vondel deê.…

Drijf met de eb mee naar open zee waar de ervaring leert in het besef dat hart en wijsheid zich tezamen niet gelijk kunnen openbaren in een gewijzigd tij van inzicht zal een mededogen baren en wordt men als volwassen drenkeling op een verlaten strand te vondeling gelegd.…

strooide met de tip van de vlerk de abstracties in het zwerk hing en in duikvlucht behendig als een zwalkende zwaluw boven de velden van vruchtbaarheid de affecten en de bevliegingen tempeesde hoe het de lemma’s ontleedde denkbeelden scheppend ontstaan uit ordedrang uit chaos en de ongewervelde liefde voor ons allen en voor altijd te vondel…

een vondeling een eeuwigheid geleden. Eens keer ik terug... om te helpen wat mijn bloed, mijn vreemde bloed dat ik niet ken, maar zou willen leren kennen. een verschil van tijd, mentaliteit, moeilijk aan elkaar te verbinden. Eens keer ik terug... maar er is de heimwee naar wie, wat of waar.…

is echt een fenomeen alle burgemeesters willen een ware coryfee liefst de nummer één men heeft de oplossing gezocht in spreiding grotere mobiliteit van het aanbod meer aansluiting op de regio Vondel deed nu het westen Slauerhoff het noorden Roemer Visscher het oosten Guido Gezelle het zuiden vrij invliegbare gastdichters waren…

Van 't lauwe kroes doorgeurd ligt om de vijver loom de lucht Op de vondel staat een late zwaan Zo eenzaam is niet één van ons en roerloos Niet één van ons laait zo hartstochtelik een vlam zich toewaarts als dees' rode beuk Van 't gipsen beeld dat tans in de schaduw staat - alleen een gipsen garve…

de dichter vaak als een te bespuwen standbeeld gehouwen uit woorden die met naakte letters bekleed zijn ziel te vondeling leggen waarbij het gesproken woord hem onbemind doch wel bekend geen aantrekking op hem uitoefent vanwege voorbij zodra geschapen zoekt hij liever de eeuwigheid waar geen ontkenning mogelijk hem ooit terug doet keren…

Oud en nieuw herenigd Toeristen, junks en jordanesen De grachtengordel en Carré Oh, nergens anders wil ik wezen Een homo op de Amstel Lichtjes op ’t Leidscheplein Winkeldieven, Joegoslaven, Maar nergens anders wil ik zijn Albert Cuyp en Johannes Vondel P.C.…

Gedachtenstromen lopen niet parallel met de getijden, lijken stil te staan, kosten kracht om tegen moraal en mening in te zwemmen, als drenkeling - op nog te ontdekken kusten - te vondeling gelegd.…

allebei gaf zonlicht aan de dagen maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren mijn hand was anders dan je dacht de warmte was niet minder ze had meer kracht dan dat je had verwacht ons kind is nu een vondeling…

die de dwazeling stomdronken meenam in zijn apenstreken en liet dansen als een nar in zonverlaten schemering Het was de nacht die werd ontboden toen de wind was uitgeweken en een dienaar was gebleken van die ene zonderling die veel meer aan zijn leven hing dan ooit een zijden draad kon breken maar wie zou het ooit vertellen aan die ene vondeling…

Getroost door winden wanneer zij hun woorden wegen, als vondelingen. Maak geen woorden vuil, reinig snaren van je adem, trommels van stilte. In mijn vissenkom van zondvloed met z’n grenzen, zonder ademnood. Stroom door je longen, naar de kamers van het hart, wees toegankelijk.…

die me raken, me geef aan de lusten die ik verzin dan zou het bestaan als een icoon uit de oudheid zich verlaten voelen zoals een dal eenzaam ligt te smachten naar het kristal onder de zoden toch heeft kennis het volle begrip naar het weten en smacht mijn adem naar de boezem van de regenboog, de stilte die ik zoog was als melk voor deze vondeling…