Alle inzendingen over Fakkels

ik ken een waterpartij die na de val rimpelloos de plas vormt onpeilbaar diep donkerblauw delfisch om de maan komt zij, wit feeëriek en beroert de spiegel één rimpeling verspreidt zich omarmt haar gaat verder middenin de plas een hand omhoog gestrekt als invitatie geen fakkel geen zwaard alleen de uitnodiging…

emotie tasten zij elkaar de wangen het opstuivend zand bekoelt een prille passie een baken van twee mensen in geest en hart vereend veredelt het strand met wensen zo als dat wezenlijk schaars door de schepping wordt verleend een toorts van samengebalde klevende trillende spieren vuurt en vlamt een groots licht alsof deze bezwete fakkel…

het tragische op zich heeft toch al zoveel kilte Waarom geen fel brandende fakkels? of wel bijna zestig bongo's op een rij? waarop heftig huilend wordt getrommeld? de doodse ... doodse stilte ... gewoon voorbij? En dan na de mis een fantastisch vuurwerk en iemand die pijlen naar de sterren schiet wie bedacht dat dit niet hoort dan?…

Torsende vlammengloed, heet is de fakkel, vurige liefde is vlammen waard.…

De vrouwen doven hun fakkels warmen zich bij brandend hout uit de heuvels en zingen zich schor. Tot je teruggaat, alleen met woorden. Wat is daar eenzaam aan. --------------------------------- uit: 'Sintering' 2000.…

Wat zoekt ge, o Kunstvriend, nu, na de uitgeblaakte vonken, De fakkel nog in de as, die van haar overschiet? Ach! heeft haar scheemrend licht u ooit in ’t oog geblonken, Waardeer naar ’t dove stof haar oude luister niet! ’s Gravenhage, 1794.…

Daar is een vis van ouds bekend, Die blijft niet in zijn element; Want als een visser, of zijn maat, Op deze vis uit vissen gaat, Zo neemt hij nooit een listig net, Hij neemt geen loze fuiken met, Maar zet een fakkel op de snuit Van zijn bedriegelijke schuit, En komt zo vletten op de stroom.…

Onze levens zie ik als fakkels branden. Onze ego's zie ik doven als een kaars. Ik zie ons ongevraagd geboren worden. Ik zie een zieke die genezing vindt. Ik zie de schakels van de liefdesketting, die de moeder met haar kind verbindt. Ik zie ons ongevraagd sterven gaan. Ik zie de laatste dag zoals de eerste is.…

waarin als tientallen lampjes kleurrijk de heugenissen hangen aan dat wat ons passeerde heel dichtbij of verder weg wat ons blij maakte en vrolijk naast dankbaar verdrietig ook in zonnige of regenachtige dagen in het huis van melancholie in het schijnsel van kaarsjes schitteren dan de kerstballen wit zilver of goudgeel gekleurd als fakkels…

is het de needrigheid zoals die van mijn ouders weinig vragend levend naar beperkingen blij met wat de Heer hen gaf sprokkelen van wrakhout aangespoeld aan stranden wakkerend soms in fakkels misschien toch de galm de siddering van de schicht door het hart van de enig ware ook in vreemde bedden uiteraard weer alleen gelaten na de schijn…

ik je het liefste zie Je handen strijken plooien In de ruim zittende blouse Maar als ze naar beneden gaan trekken ze het weer glad Daar waar laatst nog rechts en links mijn balpen en een zonnebril zat worden nu jouw tepels hard Die blouse staat je zoveel meer dan goed met zoveel minder ondergoed M’n hart brandt als een gigantische fakkel…

Men neem ’t gevoelen weg, zo treurt het welig wicht, Met fakkel zonder vlam, met koker zonder schicht. --------------- Anno 1643…

rechtlijnig gevoel gleed aan kabels het zenuwstelsel in temidden dit besloot hij zijn vrienden op te zoeken de verdragsmid en de zielepijnstiller het was een bont drietal dat daar in de vierde kamer van het op hol geslagen hart samen zat ze raakten de grote leegte aan in de holle kasten waar zielspiegels hadden gezeten ontstaken ze fakkels…

Met vlijmscherpe zilveren zwaarden en fakkels met goudgeel vuur reisden zij naar hun Zuster in nood, Moeder Aarde. Die de zware last droeg van ondankbare schepselen die met vervuiling, verkrachting, uitbuiting en oorlog de donkere energie van het Duister voedden.…

Bruin bierhalgebral buldert uit holle vaten over de straten, hatelijkheden ketsen kwetsend tegen hoofddoekjes, dreads en alles wat woke is; gemoederen verhitten, AZC’s vatten vlam, in het heetst van de strijd worden boeken verscheurd en varkenskoppen geofferd, fakkels branden als kruizen; zondebokken worden gezocht en gevonden door institutioneel…

Waagde ik me met fakkels in ongekende diepte Domweg liggend dromend in eigen bed. Wat is daar in de grond verzonken Liet men er destijds terstond in zeven dagen zoeken In deze afgelegen hoeken voor het boeken van bestaan Er klonken uit open boeken meer dan eens die ene naam.…

Geïnspireerd op een fragment (1790) uit het dagboek van Nina d'Aubigny von Engelbrunner (1770-1847), tijdgenote van Mozart die, als wonderkind, ondermeer in de Domstad heeft opgetreden. Zelfs voor Beethoven was zij geen onbekende ________________________________ Aan 't eind van Wolfgang Amadeus' leven Is een getalenteerde zangeres Als veelbelovend…