Alle inzendingen over Fakkels

En als een floers van rouw, dat wijder spreidt, zijn wolkenschaduw over verre tijd, tranen zijn regen en zijn avondrood: dovende fakkel van de jonge dood.…

Vanochtend werd ik wakker Met een uitdrukkingsloos gezicht Met in mijn ogen schijnend Het oranje ochtendlicht Het gemis dat kan ik dragen Als een fakkel in de wind Het vuur dat zal hoog branden Totdat ik het genoeg vind Mijn verdriet zal eeuwig blijven hangen Voor mij kom jij nooit meer terug Hopelijk kan iemand jou vervangen En vind…

Zeg mij dat ik nooit zal sterven neem mij in jouw armen laat hoop geen laatste hoop, maar leven zijn sluit mijn ogen nog niet voor eeuwig laat mij even in de armen van de adem rusten, tot de glimlach mijn gezicht verlaat geef dan de fakkel door aan hen wie ik liefheb, sta hen bij voor de tijd die komen gaat, begeleid hen op de weg naar…

eens sta ik met vurige fakkels bij de regenboog van smaragd waar de man van jaspis en sarder als de mensenzoon op mij wacht dan werp ik net als de getuigen mijn kroon aan de voeten van hem voor wie elke knie zich zal buigen die erkend wordt door iedere stem dan hoor ik de stem van de rechter die vonnis zal spreken die dag tegen alle getuigen…

In het duister wat er is, ben Ik een fakkel. In het rumoer, ben Ik de stilte. Richt je kompas op mij. Vetrouw op mij, en je zal de zwaarste storm zaldoorstaan. Ikzelf zal je over de golven heen dragen. Ik laat je niet los. Mijn geest is sterker dan de materie, Ik ben de dood voorbij…

niet eerder wist zij samen te smelten met het penseel van innige liefde zalige doorbraak die zij zo bliefde in het hemelrijk kunnen versmelten haar dagdromen van brandende fakkels het grootste streelfeest van de aanraking haar zoete doorgang van vervolmaking haar sterren plukken zonder obstakels de wending in zijn ogen die vragen zijn kussen…

met een fakkel rende ik over het maanlandschap in een donker trainingspak ik was werkelijk verlicht! En om mij heen rende mensen met vlaggen in hun hand te zwaaien, heftig de stokken heen en weer. Met de an- dere hand maakten we knijp- bewegingen richting de aarde, zo van: 'wij zijn lekker hier en jullie zijn lekker daar!'…

ik was bij je in het luiden van de klok we brandden samen fakkels de vogels floten nog volop zag je haren in de wind voelde kou van nooit vergeten wist in je de warmte van het kind dat dit nooit heeft geweten toch samen dit beleven het teruggaan in de tijd met hen die voor de vrijheid kozen in het aangaan van de strijd in drie minuten…

De zon stond als een gouden fakkel Te stralen aan het hemelrond hij riep de voorjaarsbloemen wakker die stil nog sliepen in de grond Op eenmaal was het feest geworden Mensen en dieren waren blij De eerste dag was een belofte Straks wordt het lente wordt het Mei.…

reusachtige windsnelheden losgelaten heeft van de eigen domeinen wat niet kon hechten is verloren gegaan in de kleine luwteplekken die iedere zwaarte zelf heeft geselecteerd naast de monumentale gladheden van de hemels gepolijste blinkende oppervlakken immens rijst de verbinding tussen planeet en zon in het universum waar de fakkel…

Zeppelins en loden luchtkastelen olifanten in hun hemelvaart echo's dreunen zonder te verhelen de donderslag der blauwe walvisstaart grommend drommen robben op een eiland ivoren torens flitsend als flambouwen fakkels drijven wiggen in hun flanken een schuilplaats!…

en verregend Ik wil degene zijn die jou in mijn warme armen neemt als een kapel van liefde waarin je kunt schuilen Ik wil degene zijn die jou bemint liefste geen opsmuk of opmaak is nodig voor dit gewone wonder dat het grootste wonder is van mijn bestaan Daarom ben ik degene die mijn liefde voor jou trots in me draag als een fakkel…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

De Hel in de Hemel en al dat gewemel van brandende fakkels en rook aan de hemel Verminkte gezichten heeft die brand aan kunnen richten... Geen woorden voor... Alleen: Waardoor kon dit gebeuren... Ik zal het tot in lengte van tijd betreuren...WAARVOOR moest dit gebeuren...…

‘t Was lichtjesavond op de Ommering Een koor zong in een zaal een zeemanslied Totaal niet passend bij rouw en verdriet De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel Voor passend eerbetoon, serene rust Ik werd me van een gitarist bewust Die zachtjes hallelujah zong, dat wel Ik hoorde harten breken om me heen…

gedaan worden Gewoon omdat het moet Het kan niet anders Er is een medemens overleden Die optrad tegen zinloos geweld In deze wereld met zero tolerantie Stille tocht Lopend samen hand in hand Stilzwijgend zacht schuifelend Niet nog meer doden Nog meer slachtoffers Die offers hebben gebracht Om het zinloos geweld te weren Stille tocht Fakkels…

Gremdaat op ‘M’ Die weet wat leven, lust en licht is Dus zijn fakkel al klaar heeft staan Om het licht te laten ontbranden Na die lange donkere bange tunnel Van nu al 9 maanden tot hoe lang?…

Berusting zucht uit de geur van vers gedolven aarde, houdt het verstilde hart omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de navelstreng van onze kindertijd, gedragen door een fakkel van verdriet als lopend vuur in een kinderhand ontstak, blijft gloeien in de as, wind en regen, daar zijn schuilplaats vindt, pijnlijk lang verzwegen…

Hee ouwe rups, ik haal je in Nog maar 25 jaar En nog enkele dagen Dan heb ik mijn zin Mag ik de fakkel dragen Jij hebt jou record Niet echt scherp gesteld Maar ik heb je door Je dagen zijn geteld 62 plus en nog een beetje Is voor een mens niet echt oud Te jong zelfs, maar dat weet je Doodgaan laat je koud Jij stierf zo onverwacht Het leven…

kees zag bij nacht wel honderd fakkels gaan maar ’s morgens viel die zondag alles stil in stad en lande hing de nevel kil en holgehongerd hield hij schutters aan als glipper naar de schans te lamme gaan voor zes florijnen dat is wat ik wil de honger maakt dat ik zo vreeslijk tril misschien is de spanjool daar weg te slaan zijn ogen…

Romes wachtend arena 's hebben 's avonds in hun stenen kelderkamers lange rijen tafels waarover schaduwen uit fakkels en olielampen wild soms traag heen en weer dansen de zwaardvechters van morgen eten en drinken zich propvol genieten allemaal met smaak kauwen en slokken gulzig brullen grove grappen uiten speelse dreigementen vergeten…

het diepe blauw daalt versteend en wordt zwart als de nacht lacht in een spierwitte melkweg waar miljarden fakkels helder schitteren omlijnd met figuren van vroegere tijden kleurrijk verschuilen objecten zich als onvoltooide schilderwerken ze wiegen in blauwe sluiers naast verstoten materie van wat ooit was de tijdgolf van het verleden…

van het overleven, in toekomst vanuit verleden de meteoor van de wil brandt door de dampkring van verlangens en trekt een spookachtig licht langs het levende firmament de atmosfeer van de ziel, heilzaam doch beklemmend neergedaald in het zelf, in koudvuur van onthechting tot de sintels het weten uit de as doen rijzen en de eeuwig smeulende fakkel…

naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met miljoenen fakkels…

De nacht de moeder van de rust des hemels grote fakkel blust, Van arbeid zijn de leden moe, de sluimer drukt de ogen toe. O, Hoeder groot van Israel wees ons een trouwe nachtgezel, en wakker om ons henen ziet, zo vrezen wij de vijand niet.…

vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam is voor de man die zijn eigen spiegelbeeld brak en het glazen venijn als vriend raapte om zijn pijn te doven tot aan het eind van zijn lijden Zijn dochter’s wonden zag hij niet Zij zal nu zijn fakkel…

Fakkels zie ik laaien en weer doven, alsof het sterfelijke schepsels zijn. Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan. Gedachten zie ik reddeloos verdampen en uit wolken weer ontstaan. De waarnemer heeft weer waargenomen. Ontwakend keer ik terug naar onze aarde. Ineens wordt wat klein leek onzinnig groot.…

onder een levensboog met goudblinkende trompetten staat met wijd gespreide armen gekleed in een laken vol witte rozetten de Beminnelijke Maagd, eeuwig verlicht door een fakkel in elke hand het is haar gelukt een verzonken hek te openen aan de hemelrand zij strijkt met warme honing over een zwartgeblakerde ziel en bevrucht opnieuw de zin die…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Van nacht zal ik bij fakkels en flambouwen de wijnkaraf tot op de grond beschouwen, van rede en religie ga ik scheiden en met de dochter van de wingerd trouwen. 23.…