Alle inzendingen over Geroerde

openlaten wil geef me de tijd terug geef me de tijd de wijzers Brechtje, waar is de geur gebleven de tremolo van jouw harp verdisconteer de noot de snaren ontbolsterd verweven twee pedalen diepgang twee diepe dalengangen keuze in tijd en klank Brechtje, snaren barsten bezadigd geruisloze tranen met tuiten vuistdikke afwezigheid geroerd…

Hij weende, was vol mededogen, als een vvd'er van de oude stempel - stempel zeer oud, het drukt PvdV - geroerd tot tranen wordt als miljonair, een deugdzaam mens toch, want die worden rijk, belasting moet betalen... Zo groot was zijn medelijden. -------------------------- uit: 'Toeschouw', 2003.…

Melk en goudgeel gerstenat, door engelen geroerd, gestoomd, gelaten. Zij praten, rijmen, zingen zacht. De veerman telt zijn munten na. Alweer klaar om te vertrekken.…

Ze zijn witheet, tot tranen toe geroerd: Er hangt een sfeer van leugen en bedrog Belasting is vaak diefstal, erger nog De mensen zijn bedreigd, totaal gevloerd Er wordt gewoon omheen geouwehoerd De Dienst zegt over Renske, meisje toch!…

Ze kneedt de klei, in ogen van verwondering door ranke schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het…

Zou ooit de schoonheid van het land Onder de regenboog Zijn zinnen en zijn innerlijk, Zijn hart hebben geroerd? Zou ooit in zijn demonen 's nachts Ontdaan van hun gezicht, Ondine's stem, de waternimf, Zijn ziel hebben beroerd?…

Wie ziet niet soms zich liggen in de kist, Geroerd, dat zoveel schoons moest ondergaan? Wie hoort uit 't graf niet roemen, stil voldaan, Deugden die buiten hem geen sterv'ling wist?…

Zachte handen wrijven over mijn huid Mijn wangen rood in een bed van goudgeel gras Een trilling, een gedachte, een vreemd geluid Ik was bijna vergeten hoe fijn dit was Ogen kijken door me heen, diep en zwart Mijn ziel wordt geroerd, mijn genen zwemmen Je voeten zijn koud, de winter gestart Ik geef je warmte en hoor je stemmen Snaren van…

Wie ziet niet soms zich liggen in de kist, Geroerd, dat zoveel schoons moest ondergaan? Wie hoort uit 't graf niet roemen, stil voldaan, Deugden die buiten hem geen sterv'ling wist?…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

Als ik aan haar denk ben ik nog steeds geroerd, denk aan de boze dagen waarin zij haar laatste sneetje brood kon geven bij mijn vragen.…

Om de pijn te verbijten heb ik het eigen bloed geproefd Het lot heeft mij de strot geknepen en angst de meerpaal tot een kolk geroerd Hier wacht de stad een wiegendood Hier ijlt de nacht haar morgenrood * * * Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen De traan heeft het hart verstikt en rouw een muur…

Wij lagen na het middagmaal hoorden bonken tegen het raam Ben opgestaan en trof een pimpelmees op het binnenkozijn, in mijn hand gedaan Ik riep je naam en je kwam kijken was net als ik geroerd door kleurenpracht door onvermoede tederheid zo dichtbij Voorzichtig de vogel op het balkon beschut tegen mogelijk gevaar er een vetbol bijgezet…

Beginnend kersvers leven bruist heftig in geroerde ziel Kolkende emoties tieren luid, ja ik wil! Bruisend leven giert en overtreft het heelal Machten en Krachten toveren een lach en een traan. Fijn deuntje fluitend en dag kan niet meer stuk Mag ik 't met jullie delen, al dat geluk?…

De stem is stil, die velen heeft vervoerd Tot grote vreugde door haar klank van erts Soms door een rimpling van omhoog geroerd Klinkt nog een klacht in treur-mineur van terts.…

Geroerd door water uit de schaal van broosheid, het aanzweet gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te zwerven door haar onschendbaarheid. Het licht laat dolen door de toekomst van de kosmos, ze ontleedt de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,.…

Toen opeens dat herfstblad viel zag ik hoe kort het had bestaan Dit blaadje, misschien zonder ziel, was alleen hemelwaarts gegaan Ik nam het op en streelde ’t stil aangedaan door deze hemelvaart Dit blad, mogelijk buiten zijn wil zocht zijn hemel echter op aard Geroerd door ‘t naïeve blaadje wees ik op de mooie warme zon Hij zei ik bungelde…

Ik kan mijn ogen nog maar net sluiten en ook het licht laten we maar branden Louter duisternis heerst er thans buiten ik laat mij stil leiden door mijn handen We hebben toch maar ‘t licht gedoofd om ons door de maan laten verlichten Ik streel jou teder en geroerd het hoofd nu wij de liefdesdaad gaan verrichten Ik draag jou door gans het…

En door de luiken van de hoge toren Stroomt het geluid mij binnen van 't metaal; Geroerd sta 'k stil; wijl 'k angstig ademhaal Is 't mij alsof een stem me roept: "Verloren!" O zwijg, gij klank van onheil en van leed, Roep niet zo luid in mij, wees stil, ik weet Dat gij slechts zijt mijn eigene gedachte.…

helle juni zon blonk het glazuur er niet minder om al moest ik de splinters wel betalen De schitterende scherven sneden als sterren die fonkelen in het zicht maar die hun neergang reeds beleden en enkel nog bestaan uit licht Van mijn gekrenkte trots ontdaan heb ik het niet over mijn hart verkregen de scherven daarna op te vegen en ben geroerd…

Ik trof een onbekende vrouw zij las mijn meisjesnaam, vroeg naar mijn moeder die zij nooit zou vergeten ze schreef een lied ooit in haar poeziealbum ik wilde weten welk toen zij de woorden doorgaf voor de telefoon werd ik ten diepst geroerd alsof een stem van boven mij trof door deze vrouw “een rijke schat van wijsheid schonk God ons…

Geroerd door water uit de schaal van broosheid, de vorm gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te mogen zwerven door haar onschendbaarheid. Het licht laat dolen door de toekomst van het heelal, ze ontleent de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,.…

- g’d sta ons bij zeg ik en hij zegt tot tranen geroerd – dank je jongen -------------------------------------------------------- quatertemperwoensdag 19 december 2001 zonneleen 19 aantekeningen op www.abelstaring.tk…

- g’d sta ons bij mompel ik en hij zegt tot tranen toe geroerd – dank je jongen ------------------------------------------------------------- quatertemperwoensdag 19 december 2001 zonneleen 19 zie voor aantekeningen www.abelstaring.tk…

staart uitstrekt is zij op zoek als begaafde ziel in een voortdurende ontdekkingsreis naar innige afstemming met haar gezel die zij haast omarmt, met genegenheid blijkt wel als ik de ogen sluit en luister naar Bruchs Kol Nidrei een lied dat slechts voor even in de melancholische inborst van de klankkast verblijft raak ik geroerd…

Nog nooit heeft mijn hart zich zo geroerd, nog nooit woede het vuur in mijn hart zo fel. Waanzinnig van liefde raak ik steeds weer ontroerd, met ongeloof zie ik, deze liefde groeit veel te snel. Nog nooit werd ik door iemand zo betoverd, nog nooit heb ik mezelf zo in iemand verloren.…

Na een kort plezierig verblijf werd ik door deze staartvinvrouwen in luchtbellen naar boven terug- gevoerd, en werd ik kort daarna in mijn bed wakker tot in het diepst van mijn ziel geroerd. En hoewel ik weet dat dromen vaak een symbool van een verdrongen identiteit plegen te zijn, is het fijn deel te hebben aan een fantasiefestijn.…

'k Heb de borst met u geroerd En het hart gekneed, Maar mijn adem was de ziel, Die u leven deed. 'k Schiep met klem en kracht van toon Al úw kracht en klem; 'k Blies u geest en leven in Met mijn eigen stem! o, Wie op mijn dode kunst Nog in deernis ziet, Geve hij 't leven nogmaals weer Aan mijn zielloos lied.…

uit te drinken en dat jouw zijn mij boeit mijn hart zich legt op ‘t jouwe en wij aaneen gesmeed, geklonken ontwapen mij voorbij de schaamte en neem me vaster in je arm laat ieder woord teveel in lucht verstillen te lang hield tijd ons in een ban vergaten wij elkaar, onszelf nu wil ‘k nog enkel minnen beneveld, gekneveld, vervoerd en geroerd…

ervaart, stap voor stap, de vroegere onbevangenheid naar het hedendaagse het verzekert hem van ontdekkingsreizen in het verschiet "alles verandert maar het ademen blijft" in deze geest toont een bescheiden man de kunst van zijn wetenschap we zijn geworden tot dat wat hij in een landschap leest en begeestert menigeen geroerd…