Alle inzendingen over Haar stekels

Zo stekelig ooit Jouw ranken waren, Zo pijnlijk het contact Terwijl ik het overbodige Bij je wegnam, weggenomen Wildgroei die alleen Mijn eigen ik ten goede Kwam waarvan ik geleidelijk Aan vervreemd was, Onthecht van de mens Die ooit ik heette - Ben jij na eeuwen van Onrust een bloeiende oase Van orde en regelmaat Geworden…

Onkruid bestaat niet zegt een lieve tante uit het rivierenland ze noemt ze wilde planten en je knikt ja wiegt jouw stevige stengel in de zilte winderigheid laat onverwacht jouw stekels zien lokt vogels met jouw rijpe zaden onkruid bestaat niet beaam je nu volmondig en de hongerende wind neemt jouw stuifmeel mee.…

in haakse hoeken steekt het leven altijd scherp af zij hebben nooit mijn voorkeur gehad ik rond zaken liever met een harmoniemodel waarbij we stekels niet meer tolereren de cirkel laat ik dan ook prevaleren in zijn eeuwig gaan begin en einde sluiten naadloos aan rechte lijnen zullen ooit verdwijnen het vrouwelijk rond heeft al…

Als oertijdman was u geoutilleerd Met kleine harde stekels op uw penis En in uw grot was het dus dikwijls menis Want was zij ergens niet van gecharmeerd Dan had zij op haar meest intieme randjes Een hele rij met kleine scherpe tandjes. AMSTERDAM - De penis is ooit uitgerust geweest met een soort kleine weerhaakjes.…

Op het bruggetje Boven de sloot Staat hij, jongen Van het dorp - Waar hij vroeger In kinderlijke onschuld Voorntjes ving, En af en toe Een stekelbaars, Staat hij nu Doelloos te kijken Naar hoe het water Onder hem stroomt, Hij ziet takjes Voorbij komen, En af en toe Wat blaadjes - Ook zijn gedachten Worden door het Water meegevoerd…

Want aan de rozen zitten stekels die ik dan toch zou verwensen... Ik zou pas van een roos genieten als die geen doornen had dan zouden ze mijn pad mogen plaveien met alleen maar rozenblad...…

ben ik vergeten wat ik hekel, ken ik geen prik of scherpe stekel, ik ben zo doods als zand en pier, ik ben nu ook gewoontedier.…

zand brandt geel op okermatte vlaktes de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren…

Daarom heeft hij zo’n stekelige glimlach. Hij zag alleen wat in de lijn der klim lag. En verder is zijn kennis maar beperkt. Hij neemt de ruimte op zijn geboortegrond, Waarop ook anderen hun voordeel zoeken. Zeker, hij gunt hun dat, máár – er is rang!…

't Gewoon maar laten voor wat het is: de vieren of vijven, de acht of de negen; je leeft toch niet van wat anderen zeggen al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen en voel je je stekels dan rechtop gaan staan.…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

Zomaar op een morgen als alle andere in het vrome licht, aandoenlijk zonder stekeligheid van de nacht en nevel, waarin de dagen hun bitsheid hebben afgelegd het duister zichzelf met zwart fluweel heeft gedrapeerd, waarin een minstreel zijn fluisterwoorden onbelemmerd uit het hart en luit laat stromen en in alle toonaarden na jaren…

Ik houd mijn verdriet diep in mij verborgen als een kluwen stekelige braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen…

geknakt maar in het blad beweegt de egel op zijn pad voedt de jongen die zij heeft gehad in zorg en samenspel hun opvoeding ging snel de massa is weer klaargestoomd door leiders dromen en bedrog zij is bevrijd van tegenspraak en wordt geleid langs zwarte schapen die aan de schandpaal staan te blaten de egel zoekt geen macht zijn stekels…

een vallend blad zijn tijd gehad bijeengeveegd met velen jij zag dat mijn kleur anders was de vorm meer kartels had ik heb mijn stekels opgezet toen ik begon te krimpen het pril al eerder afgelegd groeide langzaam en ben lang heel groen gebleven volwassen word ik nooit koos verkeerde luchten zag herfst voor winter aan verwisselde…

er zijn geen sloten meer vol kikkerdril en stekelbaars het schepnet ligt te rotten hoor alleen de nieuwbouw weer na sloop nu voor de tweede keer geflipt was ik door tiel het etiket hadden we afgeweekt natuurlijk niet het punt dat uitgeknipt en opgestuurd iets heel verrassends voor ons deed wat kroos en waterblad we dachten zo de wereld…

Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige vuurdoorn in bloei omhels me thans teder en treur met mij om het trage doven van het licht.…

in het onderhuis stapelt hij het onuitsprekelijke onder een stekelige prikkelbare huid gepantserd achter het bureau vullen lange rijen fantomen zijn hermetisch gesloten hoofd het kind barst van verlangen papa!…

Ik woonde niet eens aan een rivier toch staar ik weer in de verte naar niets, naar het water dat ook niet kiezen kan waar het terechtkomt over welke giftige gronden en stekelige verwachtingen verdund, bevroren of aangevreten door duizend kilometer zon Aan mijn schouders groeien zwarte vleugels van heimwee maar ik weet me gedekt door…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

Buiten,ook in de wintertijd, kan je dat kant verfijnen, verder klossen,je verliezen in het dichten van de spreeuwen stekelige stoppels op het land, in de schelpen lijnen en de grote golven aan het de waterkant.…

het strakke blauw van de hemel trekt sporen over het vlakke land de dauwoedemen ademen hun vrijheid om tenslotte te verdwijnen in het niets ik ken geen bergen die hoger zijn luchtkastanjes nog niet gerijpt in hun stekelige huis vallen te vroeg blijven ongeraapt kleven en leiden de herfst naar weer een ongerept seizoen het…

Nu is het uit, met haar plaats ingenomen door een op decorum staande vorstin die mij stekelig niet meer laat wegkomen. Wat het was? Liefde, verstand, levenszin, maar wilder had ik het niet kunnen dromen: Insuline als nieuwste hartsvriendin.…

me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om de stekels…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

Weer was ik veel te hard voor jou, te stekelig mijn woorden alsof ik niet begrijpen wou wat we ooit samen hoorden. Wat we ooit samen hoorden en richting gaf aan onze ziel; ik hoop dat het niet stoorde dat ik zomaar hier binnenviel, dat ik zomaar hier binnenviel en jouw verdriet vergrootte...…

De egel ligt stil; zoekend loopt een doodgraver tussen zijn stekels. Op gevallen loof bloeien bosjes levend groen: jonge brandnetels. Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe boom?…

nog groent de herfst in krachtig blad en rode bessen omgeven met prikkels en stekel wordt leven maandenlang bewaard wij winterslapen niet maar vieren onze feesten vol verwachting en hoop met sneeuw en ijskoude regens blijft ons binnen veel ellende bespaard toch houdt de pandemie mensen kort omdat bij iedereen er aan de…

en het stof en zijn griploze handen klommen achter de trekhaak van de ogen de grijze rotstanden grijnsden reeds vele krijgsgevangenen van de strijd met zijn huid bloot ook de winden lachten neerwaarts en met schmink van geld toverend gemaakte ogen lachten vanuit een glazen paleis met ouderlijke fundamenten toen in zijn stekelig…