Alle inzendingen over Het zwijgt er woorde

ze valt ze voelt hoe ze valt wel duizend verhalen diep valt ze ze glijdt ze voelt hoe ze glijdt langs gladde wanden van taal glijdt ze hij zwijgt ze voelt hoe hij zwijgt over verhalen in duizend talen zwijgt hij…

met woorden kan ik heel veel ik schud ze uit mijn mouw en je lacht ik tover ze tevoorschijn en je zwijgt ik fluister ze in je oor en je trilt ik spuw ze uit en je schrikt ik scherp ze aan je kleine kantjes en je huilt maar hoe ik ze ook breng nooit zullen ze echt zeggen wat ik voor je voel…

Je bent ijs en je glijdt Als een druppel damp op een spiegel In de bitterheid van mijn glas Ik tracht door jou te kijken Op zoek naar je ziel Je smelt en alles wordt zoet Zoals de ochtend zelden was Niemand weet wat ik voel Zelfs de bomen niet Enkel de wind maar die zwijgt Want het timbre is zo mooi Dat elk woord wordt verstild En als…

hij maakt haar tot nacht achter de stilte van het raam en zij hoort niet te spreken of tegen zoals de hoer die zwijgt over haar erfdeel en hoger; het geheel van borsten omdat het zo hoort achter zijn woorden; de dragers van macht alsof ze slechts te keuren is met zijn jas, dagelijks aan…

De vraag voorafgaand aan de pijn Kom bij me zitten En ja gaat, vechtend tegen tranen En je zwijgt Na afloop ga je terug Je eigen wereld in De pijn en vernedering achterlatend Verdoofd door verraad van dichtbij En je zwijgt Opnieuw een klop Je moeder kijkt je schuldig aan En je zwijgt De stilte oorverdovend Is er dan niemand die voor…

Liefde zwijgt.…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…

Uithollend je betoog is daar nog het geslepen tegenargument dat woorden niet konden weerleggen, het ongehoorde, ondermijnend al wat vertrouwd je zinnen zeggen. Afwezigheid voorwendend tot je zwijgt houdt het zich klaar. Wat je aan leven maakt zo bagatelliserend tot een speech voor lege stoelen, niet iets wat je met overtuiging houden kan.…

Waarheid is in grote woorden, onmogelijk te vinden. Er bestaat geen zinnig woord dat mensen met elkaar verbindt. Waarheid is in ruisen van stille bomen. Is in water dat als hartelijk bloed door alle mensenharten stroomt. Waarheid is in daden. Waarheid woont in zorgen voor elkaar. Leeft in alle moeders. Zwijgt in trouw.…

Hoorbaar is de stilte de mond die zwijgt het hart dat koud is de steen in je hand stil zijn gedachten die pijn herdenken gevangen in de tijd duister als nachten pijnlijk zijn woorden schreeuwend om begrip een hand die redding vraagt een mens hopeloos verloren.…

In stilte ligt de roem besloten Die ieder ten deel valt als hij zwijgt In rust gevangen is de beweging Die het leven voortdrijft in zijn gang Uit woord wordt het gevaar geboren Van onherroepelijk misverstand Niets beklijft, niets is eeuwig Niets kan meer bekoren dan de reis Van eeuwige vergankelijkheid…

doet sprankelen Raapt de nieuwgeborenen diamanten Luisterend naar het gezang van de merel Begeleid door de tonen van de panfluit Danst hij vrolijk op deze melodieën Hij hoedt zich niet vroegtijdig te ontwaken Dan scheurt de smetteloze hemel En verschijnt er een glanzende satelliet Regards from the human being of the planet earth De merel zwijgt…

Het gevaar ligt op de loer  Onbegrip dat steeds sneller stijgt Onrust scherp en vilein  Zwarte taal die langzaam zwijgt  In kalmte wil ik zweven  Zo wil ik zijn  In helderheid wil ik leven Rust zacht en fijn…

Wij zijn de meerderheid die zwijgt. Wij zijn waarnemers en getuigen. Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware deelnemers zijn. Wij zijn wachters die waken over onze innerlijke rust. Wij zijn het die bepalen, wat binnen komen mag. Wat buiten blijven moet. Wij en niemand anders zijn de machthebbers. Wij, de meerderheid.…

Jij, die mij had moeten zeggen, woorden niet uit te leggen, jij zwijgt maar. Doe je mond toch open, laat me niet langer hopen, zo breekbaar. Ik hoef het maar te weten, dan zal ik je vergeten, je hele leven daar...…

Woorden uitgesproken in mijn hart stil in mijn diepste verhullen roep om betekenis van mijn zijn zoeken naar innerlijk wezen naar houvast en zekerheid zwijgzaam vragen naar liefde naar inzicht gewoon een steun een mens die geen eisen stelt in eenheid samen zwijgt tot begrip uit onze ogen spreekt.…

hun macht taant zichtbaar: knallend Kamer’s vuur voorwaar een helder teken aan de wand het kabinet zwijgt blèrend: help ons! brand! want heus, voor velen naakt het laatste uur en toch, ook dit keer helpt gedraai beslist met woorden: doofpot, zoekgeraakt, gewist…

Kok heeft zijn hart aan Maxima verloren: Hij noemt haar een aantrekkelijke vrouw. Gelukkig maar. Stel dat hij zeggen zou: "Die lelijkerd kan mij echt niet bekoren." Want slechts voor zeer aantrekkelijke types Vergeten wij wat graag onze principes.…

Ze antwoorden niet Ik leef nabij de afgrond, voor ’t ravijn nu de smart mij vrijwel heeft gebroken Vele zwijgende woorden doen mij pijn allang voordat ze worden uitgesproken Ik laat mijn moede hoofd maar hangen nu ’t intens naar neerslachtigheid neigt Tranen biggelen mij nu over de wangen omdat de stilte zo niets ontziend zwijgt…

mijn denken vliet met versnelde stap op natte straten het water draagt schijn zwijgt waar de boog hangt in late lenteschemer strak gebogen mijn woord is moe naar het woord poëzie verblauwd (en al wat daar nog tussen ligt) schijngolven vervloeien spatten uiteen tot op mijn mond in de straten voor mijn oog een wolkenmantel dekt warm…

Dichten is verversen met woorden blad blazen; in wat dwars is en zwijgt klanken durven klinken. Dichten is letters baren verzengolven branden; op het veeltalige strand zinnen en lijnen breken.…

Een schilderij zwijgt nog aan de muur. Woorden komen spelen met de dichter. In mijn hoofd zie ik woorden samengaan. Wat nog onzin was krijgt langzaam zin. Ik rek me krakend uit en gaap nog wat. Het is tijd om op te staan.…

Daar hangt de hemel een zomertuin van parelmist met een torentrap daar gaat ze slapen want het geurt er naar vroeger lavendel en tijm en het zonlicht verstrijkt er in water ze zwijgt het is tijd voor een laatste vaarwel ze zwijgt het is tijd en daar gaat ze.…

ik wil je stem niet horen wanneer ze afscheid neemt op toonhoogte van brekend glas vertelt hoe mooi het alles was maar zwijgt hoe jij dronken werd zomaar naast mij schaamteloos een ander verleidde een eind maakte aan ons beiden de woorden die je zei gaan wellicht verloren maar de naklank van je stem zal ik blijven horen…

Boze woorden galmen nog na Jij zwijgt in een onredelijke stilte Jij geniet in een zichtbaar zwelgen Deze ruzie over ontrouw Ik stik in een ongelofelijk verdriet Ik walg in een zichtbare afgunst Stilte in moordend zwijgen Jij kust in een genadeloze affaire Jij lacht in een zichtbaar genot Boze woorden zijn gezegd Ik ween in een…

En de klok een glimlach tekent die zwijgt. Van geluk dat niet voorbij gaat en steeds begint met een welkom van woorden en gedachten die een liefde wakker maken die niet meer om nieuwe dromen vraagt.…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

De ijzige kilte in haar zwijgt in alle talen bevroren woorden zoeken geen plek zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken ooit die ene morgen of was het gisteren toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en sijpelde woede door gedichte aderen die laatste steen heeft geen specie meer nodig…

De ijzige stilte in haar zwijgt in alle talen, bevroren woorden zoeken geen plek, zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken, ooit, die ene morgen of was het gisteren, toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en vloeide woede door dichtgeslibte aderen, die laatste steen heeft geen specie…

in eenzaamheid verdwijnen kleuren als tranen gaan rillen in mijn gespreide hand in donkerheid doven mijn ogen als strelingen huiveren in de laatste samenzang door uitgeputte woorden verdwijnt het leven als mijn hart stuk gaat springen in wat mij lief is door verwrongen schaduwen zwijgt de tijd als mijn adem gaat rusten in wat voor…