Alle inzendingen over Isabelle Rimbaud

Ik dacht aan de levens van de mij zo dierbare dichters, zoals Rimbaud en Slauerhoff. Een plastic broodbakkie voor in de middag zou hen ook volkomen gestikt hebben. Ik had mijn ongewaardeerde nachtwerk geleverd, de whisky buitgemaakt, het goud uit mijn kiezen geramd om brood te betalen.…

Op JONKVROUW ISABELLE LE BLON. (Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Wie hoor ik op mijn graf? Gij minnaars, gaat’er af! Wat koomt gij rouwe dragen, En mijne dood beklagen? Ai, staakt uw droef gesteen*! Schept moedt, en weest tevreên, En wenst mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde.…

(Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Hier sluimert Isabel le Blon, Die, als een roosje met de zon, Blijgeestig op haar steeltje stond, En riep met een bedauwde mond: Wat is de schoonheid? wat 's de roem Der jongheid anders als een bloem? Dit was haar eerste en laatste leer, Toen zweeg ze stil, en sprak niet meer.…

Toen ik in een bloeiende tuin op Kreta een smakelijke maaltijd nuttigde en daarna heel wat wijn achterover sloeg, gedichten van Lucebert probeerde te begrijpen, mijn glas kapotsloeg op een rotssteen, de kelner de zaak vergoedde, mijn vriendschap met Rimbaud herenigde door nog meer te drinken, ineenstortte in mijn hotelkamer, mijn eigen bloed…

Eens liep ik als een bezetene door de wijk Montparnasse in Parijs op zoek naar de plekken waar Arthur Rimbaud en Paul Verlaine hadden vertoefd en dat allemaal in één dagje met een goedkoop busretour en de hele nacht doortuffen terwijl gierende keukenmeiden mij onaangenaam wakker hielden Het kon niet anders zijn of ik moest wel ergens…

(vrij naar 'Coeur supplicie' van Arthur Rimbaud) Mijn hart is zeeziek en het hangt te kotsen over de reling van een bombastisch cruiseschip, vergiftigd door tabak, alcohol en goedkope soep. Ik word uitgelachen door een troep wolven, die met bloedbesmeurde bekken hun scherpe snijtanden in mijn bevende hart kerven.…

Eens plakte Ernest Pignon-Ernest talloze posters van een schilderij van Arthur Rimbaud op de straatmuren, over het graf heen stond hij er weer met een blik, zo gedrogeerd, zo funest, en een plunjezak langs zijn zij, een levenslot haast niet te verduren, getergd door een schizofreen onweer.…

Ik pieker soms nachtenlang over het feit, dat dé dichter van alle eeuwen zijn dichtwerk later benoemde als 'volksverlakkerij'. Was het misschien omdat hij ten tijde van zijn dichterij volop hasj en absint gebruikte en zijn zieleroerselen daardoor als onecht beschouwde?... Of doorzag hij zijn schrijfsels en die van zijn tijdgenoten als…

Ik ging alle adressen af waar Arthur Rimbaud had gewoond en ik aaide met mijn hand de stenen en de overgebleven sferen. Met gemengde gevoelens keek ik naar het gymnasium, waar hij zo geploeterd had om maar zijn strenge moeder te paaien. Maar ook naar waar ze hem na zijn zegevieringen als een paria verstoten hebben.…

Ik had grootse plannen en ik liep dan ook naar alle straten en vermeende woonplekken, waar Arthur Rimbaud en Paul Verlaine vertoefden. In een antieke boekwinkel zag ik de handtekening van Verlaine, maar die was te duur voor mij.…

Paul dacht dat Willem Rimbaud was en daarmee was de magische cirkel volkomen rond.…

Wie hoor ik op mijn graf? Gij minnaars gaat er af. Wat koomt gij rouwe dragen En mijne dood beklagen? Ai, staakt uw droef gesteen*: Schep moed, en wees tevreên, En wens mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde. De wereld die is doch Vol valsheid en bedrog. De mens leeft met bezwaren Om schatten te vergaren: Daar alles, wat men ziet, Veel…

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys, Verstooten, rein van roem, alleen behorend In 't heilloos gilde der Poètes Maudits, Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren - Vergeef dat een, door rampspoed achterhaald, Om hulp roept, radeloos uw naam doet horen, Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt, Tot troost uw groter lijden heeft bezworen…

'je est un autre' Rimbaud (voor I W) Ik ben de monnik-dichter die al jaren in de moerassen van Gouda rondbagger, nooit meer de trein of de bus neem, enkel de fiets om bloemen en vogels te kussen, ik ben de angsthaas die zich opsluit in zijn veilige flat, die schrijfsels via zijn computer de wereld instuurt, zoals een eilandbewoner flessenpost…

Strindberg, Kafka en Stendhal heb ik doorgespoeld en zelfs Rimbaud heb ik in zijn sop gaar gekookt. Ik kom steeds dichter bij mijzelf, de kosmos stuwt zich dikker en dikker tegen mijn nietige lichaam, ze wil me niet doodpletten, maar een baken en een wollen deken zijn, een supersonische streelmachine.…

met visie en elan neemt hij ons mee in het oude huis waar eens de broers Theo en Vincent waren van de zenuwen laat hij van alles vallen en hij gloeit bij de stadsaanblik die ooit door Vincent is vastgelegd terwijl hij de gastvrije vrouw des huizes dierbaar kust in datzelfde Parijs zocht ik ooit zo op deze manier de restanten van Arthur Rimbaud…

Maar je wilt dichter worden, melkt de woorden van Rimbaud en Baudelaire en slurpt je moeders soep onder vijandig licht.…

Net als Rimbaud, een jaar eerder dan hem gestorven, wenste hij tot op het laatst te vluchten van leven en dood, op een schip, godverdomme, als een engel zó onschuldig!…

JE est un autre - Arthur Rimbaud Ik ben dichter experimenteel dichter gelegenheidsdichter laatnaarjekijkendichter je mag gezien worden, dichter stadse kijkmijnoudichter fratsendichter margedichter worshopdichter mystiekdichteretceteradichter Dichter van het eerste en het laatste woord dichter van de afscheidsgroet dichter van de…

Alleen de schrijver ‘heeft de sleutel van deze wilde parade’ (Rimbaud). Hopelijk grijpen nu velen de gelegenheid aan om zich bij Gedichten.nl te laten publiceren.…