Alle inzendingen over Jouw glas

Jouw vertakkingen, beschermden mij, tegen ijzige kou, onzalige hittegolven. Jouw versperringen, weerhielden mij, te pronken als een pauw, die door loze woorden werd bedolven.…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

jouw mooie ogen bekijken mij met angst laat ik je begaan je bent zo mooi, zo sterk laat je me hier staan? zo onverwacht was je daar opeens, jij daar, ik hier jij een grote stoere vent en ik maar een glas bier…

Er zit een zwart engeltje vast in het restje drank op de bodem van mijn glas Ik drink graag, een glas is fijn gezelschap, net familie, Familie Dat zwarte engeltje ben ik Het is mijn goede ik, mijn liefde die vastzit op de bodem van jouw beloftes die jij niet kon houden Ach, een beginnersfout Beloftes die je breekt zullen jou breken…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

Je beweegt je schijnbaar opgewekt voort, smaakvol gekleed in een sociale jas, gebruikt smeltende taal als vangnet, maar jouw ogen zijn koud en hard als glas. Er trilt afgunst in je stem, er leeft wreedheid in je gezicht, de ander komt niet in jouw wereld voor, noch de ravage die je hebt aangericht.…

Ik heb een groot geheim Dat doet mij echt veel pijn. Met niemand kan ik dit delen Dus blijf ik maar mooi weer spelen. Jongens doen mij niets Niet over praten over zo iets. Van meisjes krijg in een warm gevoel Maar wie snapt wat ik bedoel. Stil luister ik naar alle meiden gesprekken Wat kunnen mij die jongens nou verrekken. Mijn hart…

Je vult je glas met tranen een hoop liefdesverdriet 10 glazen later, starend je begrijpt het nog niet De vragen in je hoofd haar hand op jouw been je voelt haar nog steeds maar je zit daar alleen Je twijfelt over alles je bent in alle staten zou zij het zelfde voelen of heeft ze niks in de gaten Zou zij...alles wat ze deed was dat…

Onrustig zoem je door de kamer, van raam naar raam en weer terug, boos trillen jouw fijngemaasde vleugels tegen het harde, dubbele glas. Nu probeer ik mijn roman te lezen, ik wil jou niet meer horen, maar jij vliegt onverbiddelijk van raam naar raam en weer terug.…

zoek al zo lang jouw waarheid in sluiers en draperieën naar het echte van woorden en zinnen vol passie en vuur brand ogen en vingers aan de verblindende kleur op je doek pas in glas heb ik je ziel voorbij de bodem gevonden jouw flonkerend kristal scherfde na vrije val dwars door mijn hart…

Met de handen ben je Aan het plafond, jouw Plafond, genageld - Hoger kun je niet Vooral ook omdat Jouw grens bereikt is Bovendien is het nog Niet eens van glas gemaakt, Je ziet er niets door heen, Weet niet wat er op volgt, En je benen bungelen In de lucht, alle contact Met de aarde Ben je verloren Ongemakkelijke vrijheid…

Tussen de spijlen spiegeling van glas waarin jij staat vol in de zon je groet mijn spiegelbeeld en daarna mij jouw lach… verlegen zeg ik dag en droom mij verder weet nauwelijks nog waarheen…

violen speelden in dat jaar van vlas en warme duinzomen liefde leefde in zoete melk en open handen violen speelden in dit jaar van glas jouw naam galmde Donjajajaaa…. je lachte om niet te sterven…

Maar dat glas hield jou in leven. Het was niet jouw of onze keuze. Al heel snel woonde jij op jezelf daar in die couveuse. Huisje van glas tellen van dagen. Het liefst had ik dat huisje kapot geslagen. Thuis was je kamer allang klaar. Een lege wieg onwennig en raar. Kind van ons hart kom nou maar.…

In het zilt van jouw ogen spiegel ik mijn zalig ziel en zie ogenschijnlijk onbewogen je prachtgelaat waar ik voor viel Jouw blik verworden tot breekbaar glas ontmoet de mijne halverwege flinterdun en ik zie alras, je ogen loken en daarentegen, sper ik de mijne werkelijk wijd mijn adem stokt en stokt en stokt omdat ik volkomen onvoorbereid…

Daglicht troebelt tussen het mistpoeder en woekert weg niemandsland in gelijk de plek waar klanken verdampen voorbij het laatste bereik het ochtendlicht snijdt langs gordijnen onweerbaar de kamer binnen het trekt mijn ogen in zuigt mij de slaap uit een wederkeer in dag en lichaam mijn naam mijn oog mijn zinnen ze waren er vannacht…

Avond En april De geur van viooltjes En vroege seringen En hoe jij kwam Van ver, vanuit een ver verleden Zo dichtbij, zo dicht bij mij Geef ons de avond, de uren Geef me jouw verhaal voor het mijne Onze lippen hebben te lang gezwegen Mijn grijze ogen Ik heb ze nog helemaal Als in jouw herinnering Dat zei je later Bij een laatste glas wijn…

Liefste hagelwitte schoonheid, elke dag verwijs ik een van jouw vriendinnen naar het kerkhof, neem haar leven en schets het in mijn atelier van glas en plastiek en nu ook jij tot de rand met mijn liefde gevuld bent, breek ik je houten botten.…

Ik heb deze ochtend in jouw armen gelegd verwonderd over zoveel schoonheid lachen ogen spontaan geluk achter glas tracht ik weemoed te vangen doch het vlies te dun om zelfs maar broos te zijn laat zich net niet vastleggen…

De late middag in de avond leegt de gedachte die defaitistisch de noden kent van lege handen, ofschoon de regen het laken contourloos etst en jouw schrei die verloren klinkt alsof de dood jouw lichaam kent het gevecht om zielsbehoud met voorwaartse dromen vullen het glas dat zonder rand al gauw te vol geschonken wordt…

jij schopt sterren wapent zo glas kubust de wereld hebt alles gehad schreeuwde toekomst in schilderend heden vervloekte het nu in nakijkend verleden ik gaf je mijn hand droomde de jouwe jij koos het pigment in onschuldig vertrouwen ik zag je staan op de rede van scheiden jankte onzichtbaar confrontatie vermijdend ik ben…

Je geboorte een snoezig wonder, in mijn armen zo intiem bijzonder, roze wangetjes en een wippend snuitje, hoe schattig, jij, mijn lief klein spruitje. blauwe ogen, net sterren in je snoetje fijn, de rimpeltjes nog vol met wat vaginaslijm, Wat ben je mooi zo wondermooi. Je hebt mijn DNA en mijn genen, zodat ik eeuwig zal verder leven.  …

jouw passie van fotografie overnam ze zijn te laat veel te laat…

Jouw handen kunnen vederlicht tintelen onderzoekend verkennen Jouw handen kunnen beschermen mij bereiken totale liefde geven Jouw handen kunnen geven wat ik zoek ..... Alleen jouw handen .....…

het peinzen langzaam doven Het gezicht is bij jou een open boek je kunt er echt alles uithalen Wanneer ik kijk en een beetje zoek weet ik hoe ik het moet vertalen Blij, verdrietig of somber gestemd 't is bij jou geen gok maar een weet Ben je bang, onzeker of geremd je straalt het uit zoals dat heet Laat dit echt nooit verloren gaan jouw…

Jouw aansteker in mijn tas herinnert aan hoe 't was Jouw nummer in mijn mobiel opgeslagen toen ik voor je viel Nu geblokkeerd en gewist terwijl ik weet dat je mij mist Geestelijk sterk 'n verleden lichamelijk zwak contact vermeden Eeuwig verloren onbereikbaar voor jou ongenaakbaar Opgeslagen in hart en ziel vanaf de…

als je lacht zou ik de glinstering in je ogen willen vastleggen op onverwoestbaar papier bewaren als een kostbare schat tevoorschijn toveren op momenten dat het je even wat minder gaat als bewijs dat jouw wereld niet alleen uit duisternis bestaat…

Ik zal blijven vechten voor liefde en geluk, proberen m'n wonden te hechten tot ik op een dag jouw hartje pluk...…

Met mijn warme handen en mijn tedere woorden, zal ik naar je toekomen en troostend jouw zuurstof proeven. Geluidloos ademend verjaag ik jouw demonen, ik wil in jouw naam zuiver wonen.…

Je sluit je blik en begeert het licht, jouw tranen waardig. Zachte lippen beroeren je nog een keer, wanneer de tijd je loslaat. Verstild glijdt er een witte schaduw over jouw bleke wang. Samen met een engel draag ik je naar jouw uitverkoren land.…