Alle inzendingen over Kerima

zij reisde naar ver om woorden te vinden voor al die woordlozen met elan betrad zij de grond die nog voelbaar is aangedaan absorbeerde hetgeen er geschiedde en gaf haar pen aan de wolken…

Alles dat ooit op deze Aarde is ontstaan Is tijdelijk, waar het eeuwige Vaak zo wenselijk zou zijn; Elk leven, hoe zeer ook geliefd, Zal zijn einde krijgen, Mens, plant en dier En zelfs de kleinste organismen Zullen sterven, opgaan in Een onbestemde eeuwigheid - Slechts een die de dans Ontspringen kan, 't is onverwacht De dood…

of het de zee zal zijn de zachte duinen de woeste wind die zich zo voelen laat of toch de liefde op het laatst zal ik pas weten als jij er bent in mij geïnspireerd door Julius en Kerima Ellouise…

Zoals jij gaat achterhaal ik niet meer de dag naar morgen Niet voor alles is het dan te laat diepte lijkt in toenemende mate in mezelf te zijn geborgen Nog wel als een kwetsbare veer die wankelt op de slagen van mijn hart en geen verschil maakt tussen dag en nacht ik heb weet van de eindeloze wederkeer Zoals dat wordt gevoeld en ik…

ijswind had haar kindzijn bruut uiteengeslagen de naakte waarheid trachtte alles te vergaren om te helen talmend smolt opengereten onschuld weg in gitzwarte aarde ~ geïnspireerd door "dertien was ze" van Kerima Ellouise ~…

ik schrijf in de ochtend, middag, avond en zelfs 's nachts en nimmer bereik ik de voorpagina, want Kerima, Julius en Driek dringen voor, zelfs Wil heeft dat streepje eigenlijk vind ik het best, zo ontdek mij maar in de marge…

Zo graag had ik de muren Die ik om me heen heb opgebouwd Nu eens voorgoed geslecht 'k Heb wel mijn best gedaan, Maar lukken wil het niet echt - Onmacht die te groot is, Kracht die te gering is, Muren die om mij heen Zijn opgetrokken uit stenen Van angst, het cement gemengd Met argwaan, uitgehard tot Onbreekbaar beton, zijn het…

ontembaar rende je blootsvoets door de velden achter de vlinders aan honden dansten om je heen kastanjebruine haren omlijstte jouw gezicht wie jij was het beschadigde kind wiens huis geen thuis bleek verborg jij je in gedichten van vloeibaar goud…

wieg mij in één zachte adem, verbind waarheid met wonden klevend aan het nachtlicht van stilte verschuif mijn verlangen naar het schitterend oog, in pauwenveren gestileerd het zal mijn traan dragen, teder door de wuivende wind opgerekt tot een zoet vlies van troost duogedicht met: kerima ellouise…

zeevlinder bent… je vleugels laat drijven op het diepblauwe water… kan het zijn dat je nu de parelmoeren schelp bemind… danst op de roerende golven met weergaloze innerlijke kracht… kan het zijn dat je nu de vreugde in het vliegen vindt… nog steeds woorden dicht naar de woeste baren en de toegenegen wind… (Kerima…

behouden twinkelt het maanlicht over het zilte water ongeveinsd tekent zich een beeltenis voor later sierlijke vogelpluimen vliegen als zeegodinnen schetsen langs het hemeldak een zinnebeeld van liefde en beminnen ademzuchtjes blazen zanderige hartjes op het strand de horizon, de aarde laten zich dragen op je hand ( voor Kerima…

Ik wil de woorden van jou lenen ze abstraheren in dit dicht ik wil de woorden van jou menen ze gebruiken in het licht ik wil de woorden van jou omarmen in ze opgaan ieder uur ik wil de woorden van jou verwarmen want ze zijn zo heerlijk puur…

in de sporen van het leven worden die woorden bewaard die onthullen in plaats van verbergen losmaken wat knelt zó had ik de vrijheid willen beminnen benoemen het moment van de liefde dat uiteindelijk telt het gaat wel lukken aan het eind heb ik mijzelf verteld geïnspireerd door de reactie van Kerima Ellouise over het meelopen…

de stille woorden drijven met de wind als de adem rond vogels strelen zacht het water vloeien samen als kringen onwrikbare glanzende ringen als een liefdeblijk ontwaakt een lelie, zo puur in het vroegste morgenuur lichtstreepjes dromen zich zullen ver van het lommer vandaan als een boog aan de hemel staan * Voor Kerima bij…

Kerima Ellouise 9.Jeroen Swaan 10. Daan de Ligt Ik kom er aan! Ik haal ze in! Ik laat mijn hielen zien! Dichten kan ik voor tien!…

Weet je nog de stilte bij de boom, Kerima de dag van mijn eerste nominatie die jij mij gaf in beloofde stilte omdat ik zweeg als een dichter die zijn ziel niet verdoemde sindsdien veranderde er veel woorden bleven niet hetzelfde jij werd beroemd, ik bleef achter bij die boom in een droom er waren mensen die mij konden verhangen…

gedragen truien en lentebrieven ook al ziet niemand mij dromen in deze tuin van oeverloze taal ik verlang naar een binnenrijm, een refrein een unieke plek te midden van versleten zinnen telkens als vernieuwd verklaard voltrek mijn lot, mijn letter en lief mij doorheen de geschiedenis van het beminnen *duo-gedicht van Stormtrooper en kerima…

Door de natte mist Steeds meer ingesloten Druppels van zilveren Weefsel die mijn Grijze haren, mijn Levenswijze wenkbrauwen Tooien Die mij het gevoel Nog geven dat ik Leef, maar zo zeer Door kleiner wordende Ramen, en groter wordende Muren in een hoek gedwongen Dat ik zelfs mijn eigen Naam niet meer weet En dan zie jij…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n…

rood zal jij dan nog in mijn waanzin willen wonen kussenzacht, mij geluidloos begrijpen of zal tijd gewoon een toeval worden in het huis van stilte; het zware onvruchtbare zaad achterlatend in de eerste duisternis zal jij dan in mijn verhaal willen blijven en in jouw lieve glimlach * duo-gedicht van Laurens Windig en kerima…

steeds diep weten te raken Zo niet iedereen dan alleen ik Lees met bewondering en respect De gedichten die zij willen delen Zij hebben mijn inspiratie gewekt Heel af en toe een beetje jaloers Hoe zij gevoelens kunnen omschrijven Maar wij varen allen dezelfde koers En door hen leer ik beter te schrijven Rudeboy, Jannie Hoogendam Lin B, Kerima…

De reactie van Kerima onder mijn versje ~In plaats van~ bracht mij tot dit sonnetje En Annemieke ik vertel het jou in groot vertrouwen. Geen man te hebben was in vroeger tijden geen malheur, want elke dag kwam er toch wel een kerel aan de deur waarmee je als ze wilden, iets romantisch op kon bouwen.…

ik droeg alles behalve je kleding voorbijgaand aan het kind zijn jouw leed angst en boosheid op schoudertjes teer een volwassen geest in kinderlijf zo klein om echt te bevatten maar schijnbaar groot genoeg om jou te dragen…

De reactie van Kerima onder mijn sonnetje ~In plaats van, vervolg~ noopte mij tot het schrijven van dit versje. ~Maar tante wat u hier vertelt, is dat nu echt wel waar; per week toch wel een keer of zes, dat kreeg u voorelkaar? De melkboer en de kruidenier, de bakker, groenteman, en dat dag in dag uit, nou zeg, u kon er wel wat van.…

niets meer dat zich nog verloren waant voel de duif hoe ze broedt op het nest van een nieuwe morgen of laat ons schuilen in de grot met tegenlicht waar zelfs gisteren werd geborgen zo denkt zo vraagt zo zwicht het zand door helmgras gevangen doch verlangend op de zon gericht * duo-gedicht van julius dreyfsandt zu schlamm en kerima…

Voor Kerima Ellouise * * * De mens werpt kogels op als kansen de vruchten van een bedorven geest maar in het woord van deze dichter bloeit het kruid wat hem geneest * * * Zinnen slijpend werpt zij haar blik op leven ‘s smalle schaduw die zich aftekent voorbij de wijzers van de tijd In zacht grijs en krijtwit beschrijft…

gedwongen offers die een blauwe zee roder kleurden dan de dorre rozen op zijn graf waar ik met de kreupelen op dans als de verdorvenheid zijn koude lijf verlaten heeft en hij niet meer zal zijn dan een dode pier onder onze voeten ************ Gedicht geschreven n.a.v. en ter ondersteuning van de Auschwitz-reeks van Kerima…

Jouw angst balt in mijn vuist Jouw pijn huilt in mijn aderen Jouw leed ademt in mijn huid Alles kan ik verdragen Alles wil ik je besparen Maar de afstand is niet in te halen Klanken in de verte Tranen in mijn ogen Zijn een schaduw van verdriet Maar hoor mijn lied Geurend naar een beminnen Ik zing woorden Woorden die door Het hart…

ik geef het vechten op na zoveel jaren ben ik gebroken van leugens wint men niet zo snel uw boosheid of haat is ongelooflijk groot en toch heb ik u nooit gesproken mijn potloden berg ik in een la ik zal ze niet meer slijpen het is u gelukt u kreeg mij klein maar het waarom zal ik nooit begrijpen…

mijn hart dwaalt tussen rivieren van verdriet stroomt door een dwaalhof van tranen weent een eindeloos lied fluistert een harteloos geheim verzwijgt een pijn, niet vergeten mijn hart dat is mijn verleden…