Alle inzendingen over Kwetsbaar OR Sterk OR Gebed

sterk dat is ze zo wordt verteld en de dagen dan van vertwijfeling en angst zelfstandig zo leeft ze dat wordt gezegd maar de hunker dan naar zijn goedkeurende blik evenwichtig is haar kenmerk zo wordt gezegd zou ze zich verbergen dan in de holte van zijn arm…

Ferm en trots Sterk als een rots Mij krijgen ze niet klein Ik heb geleerd dat ik er best mag zijn. Ook al heb je verdriet Gelukkig dat men dat niet ziet Dat is de twijfel en onzekerheid Raak ik dat ooit is kwijt Het zit gewoon in mijn bloed Doe ik het wel goed Ik ben niet zo sterk als een rots Maar ik heb wel mijn trots.…

Ik beloofde sterk te zijn maar ik had in mijn hart toch zoveel pijn. Loslaten en gaan. De stap kon ik niet zetten. Mijn angst werd bedolven. Door de belofte aan mezelf kon ik toch duidelijk de kloof benaderen zonder uit te schuiven in mijn geschreven lijnen. De tekst werd begrepen, de woorden bleven staan.…

In kwetsbare woorden, als een gebed geschreven. Zo lees ik na jouw dood bewogen: “Eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft. Dan denk ik, dat Gij liefde zijt en eenzaam, en dat in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals ik U.”…

Ik heb nooit in U geloofd, ik kon U niet raken met mijn handen ik kon uw voorhoofd niet kussen in ook Uw aangezicht niet slaan. Ik zocht U in kille kerken en liep langs brede warme stranden vol verbeten haat om ’t schone schitteren van Uw eeuwigen naam. Ik zag mannen en vrouwen U volgen als driftloze honden en kroop U in ’t donker na om ’t strelen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Haar wimpers die mij steeds beademen met windvlagen zenden zij mij over de aarde haar lippen die mij voeden met dromen van het mooiste het zoetste haar lach overstemt elk verlangen en elk doel haar gevoel onbewust sterk mijn gevoel door haar beperkt kwetsbaar op mijn plek volg ik elke glimp die ik van haar kan zien de stille aanbidder…

Soms zie ik van die bergen, zo trots, onbuigbaar, groots in sterke onverzettelijkheid en prijs de menselijke kwetsbaarheid. Soms kijk ik naar de sterren zo eindeloos ver weg en koud en onder al die kille eeuwigheid huil ik om onze sterfelijkheid.…

ik schaam me diep, durf niet uit te spreken dat ik verlief en verlang naar mijn zoon, verliefd, ja verliefd ben ik, nota bene hevig verliefd op mijn eigen zoon, op zijn stem, zijn ogen, zijn zachte huid, hij, mijn zoon, spant zijn sterke spieren, kracht en soepelheid dansen onderhuids, zo uitdagend als zijn sterke schouders zo vol verlangen…

pijn Mij gebed is puur gebed Het wil gewoon gebeden zijn…

Bidden doe je meestal besloten veelal met je ogen gesloten gevouwen handen, gebogen hoofd gooi je je hart en ziel open intens mediterend loven en hopen Ga je het gebed echter delen in een bijeenkomst of kerk door hardop vroom te bidden dan wordt bidden als praten niets mis mee, moet kunnen wil ik ook iedereen gunnen Maar in mijn perceptie…

Voor de zoveelste keer erin gelopen De valkuil die kwetsbaarheid heet Zolang hun woede en angsten nog welig tieren is veiligheid onder het tapijt verstopt Uitgedrukt in regendruppels storten zij zich uit Hoosbuien waartegen geen paraplu bescherming biedt Pas wanneer de luchtbel zo sterk en helder Pas dan is verdrinken niet meer…

Van de minaret klinkt een oproep tot gebed... Gebeden wordt er-5 maal daags- met het gezicht naar Mekka Eeuwen geleden ging 'de profeet' voor in gebed z'n volgelingen volgden Gebed, gezang Gezang, gebed... blijft onverlet dat hier klokken blijven luiden.…

opgesteld sterk genoeg om zwak te zijn ook een ander zag nu mijn pijn mijn onmacht niet verdrongen ik ben eindelijk doorgedrongen!…

nu is de tijd dat vrucht van ringen in jouw hand weer rijpt; een hemel kijkt licht brandend wijd en schemer is je al genoeg waar toch een bad in overvloed je anders in vervoering brengt; wees sterk ook in je kwetsbaarheid want ooit erf je de maan laat hem onrustig om je draaien zoals ‘t vermoeden, kort voor dat zij spreekt: het…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven.…

nog altijd stuiteren emoties in een hart dat op hol slaat onder jouw warme blik jij raakt waar ik het meest kwetsbaar ben wat onvolgroeid niet helemaal volwassen jouw ogen zien kijken door de onvolkomenheden heen jouw blik schenkt mij de laatste spurt misschien nooit ben ik volmaakt geweest maar onder jouw handen voelt het…

Aan jou durf ik me bloot te geven Ook met kleren aan…

ik hou van jou, en dan de stilte lonkend naar respons zijn hart in zijn hand en zijn hand ver voor zich uitgestrekt…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

kleine jongen blonde haartjes plakkend van zweet handjes moegespeeld met kleine kuiltjes wimpers als gordijntjes over toegevallen oogjes straks weer kijken de wereld ontdekken elke dag een feest voor jou en voor mij…

sneeuwklokje Ik zou mij hoog in de lucht willen verheffen groots zichtbaar draaien en buitelen zonder angst voor de wind of de zwaartekracht Maar ik ben geen Jonathan Ik zou mij vrij aan de wereld willen tonen als een boom in de winter bladerloos kaal in het volle vertrouwen dat nieuw blad al in de maak is Maar meestal ben ik een klein en kwetsbaar…

verontschuldigend  geeft het verlegen idee zijn geheimen prijs…

Wat zit zij daar te dromen, kijkend door een raam, kwetsbaar zo broos, te overdenken tijden van voorheen, destijds een vrouw van sterkte, de spil voor haar gezin, zie haar nu zo kwetsbaar, denkend aan die tijd, van zorgen en bestieren, door druk van haar gezin, nu gekomen door de jaren, in die rust een oude dame, kwetsbaar en fragiel,…

Kwetsbaar is ze haar lach haar warmte haar liefde als een tere bloem legt ze haar ziel bloot en vertrouwt toe hij kust har handen ze schenkt hem haar hart…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

warmte huiverde ik tientallen meeuwen scheerden laag over hun gekrijs leek mijn verdriet te overstelpen toe maar, zei je huil maar anders stromen je tranen naar binnen en blussen ze jouw liefde voor mij laat het vuur maar branden ik gaf je een zoen knielde bij je neer een wereld zonder hoop is een verloren wereld liefde maakt kwetsbaar…

Het heldere licht Schijnt kwetsbaar Op je wankele gezicht Onuitspreekbaar Is het stille verdriet Wat eronder ligt Onuitgesproken Bijna gebroken En niemand, die het ziet…