Alle inzendingen over Mijn pen vloekt

Handzeep, wat ben je leep en snotterig nat, toen ik mis greep, ging je kletterend plat, ik vloekte hardop en viel kneiterhard op mijn gat.…

Er was een pastoor in Roermond Die vloekte wel erg ongezond 't Was 'n schijnheilig boontje Dat oneerbiedige *zoontje* God snoerde hem toen de mond…

Child Focus vloekt en iedereen zoekt een kabouter van 2 meter groot !…

schrijven is al denkend spreken met je pen spreken is de inkt in je pen die bijna op is…

Terwijl ik nog droom van dat strakke gieren signalen door mijn lijf mijn spiegelbeeld vloekt nu elke verwachting struikelt over mijn zestigjarig verblijf een berekende kans de helft erbij word ik gewassen…

toen de noordpool nog bedekt was zure regen slechts een optie heksen paarden in het maanlicht vloekten wij en dronken bloed uit kleine cupjes maar eerst braken wij brood…

Ik vraag haar hoe het is zonder borsten te zijn Zij ademt diep en antwoordt dat het meevalt, wat lichter nu maar dat een tweede overgang haar overvalt in de nacht badend in het zweet Wakker uit haar slaap gerukt vloekt zij "oestrogenen, oestrogenen"…

In mijn hoofd bonkt het van de foute woorden, zal ze niet zeggen of schrijven, maar die hufter vanmorgen die het nodig vond een woning te overvallen, zou niet alles moeten krijgen, wat ik hem toewens, want dan zou het hem niet goed bekomen, echter: In mijn hoofd vloekt het!…

Je ziet ze overal, die grote borden waarop een papagaai staat, die beweert dat stevig vloeken ons is aangeleerd; wie vloekt, is dus een na-prater geworden. Wat aangeleerd is, laat ik in het midden. Hetzelfde geldt tenslotte ook voor bidden.…

Wie vloekt alsof het hem is aangeleerd Is in Belgorod geliefd bij de politie Die volgens herintredende traditie De eigen spaartegoeden fortuneert Hoog tijd voor Sovjet-Robin Hoodse helden Om al die vloekkwitanties kwijt te schelden…

omdat jij jij bent omdat ik ik ben en wij geen samen worden loopt hier ons pad dood ik verlaat de verwarring tussen jou en mij spijt voegt en doet er niets toe deze liefde vloekte bij onze huidige kleur…

Zeemeeuwen vlogen door de nacht gezonken in een golvend dromen sprak ik jouw naam in stilte en je vloekte niet, in het donker ademde jij gooide jij mijn hart in gedachten weer terug in zee.…

Haar lippen zwijgen letters van nooit gesproken zinnen fluisterend ademt zij namen in de onbeschreven lucht Haar pen, zo ongeduldig schrijft het pad naar het einde traag loopt de gitzwarte inkt op haar allerlaatste benen Het sierlijke handschrift verandert heel langzaam in letters van druk woorden van wanhoop en weemoed vullen de laatste…

als ik mijn pen beweeg op het papier is alles wat ik schrijf een lege huls ik wacht op meer, een krachtige impuls de regels blijven leeg, het stopt bij vier maar dan zie ik een deur die op een kier staat, licht werpt op m'n blad en mij iets guls aanreikt, het ziet eruit als uittreksels van muzen van de maan; tweede kwartier en halverwege…

geen drempels wil het walhalla van tienermoeders en ontblootte vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U dichter, U wacht hier een schone taak Slijpt Uw pen…

De wereld kleurt donker onder een gebroken wolkendek mijn hemel, blauw druipt uit mijn pen van mijn stuk gebracht beschrijf ik het licht heeft mij te pakken gehaast vullen woorden het papier zal ik dan toch maar een luchtje scheppen…

ze mijn lippen mijn woorden de taal van mijn hart mijn gevoel wil ik het schrijven het mooiste het allermooiste ‘ik houd van jou’ het vloeit niet niet uit mijn pen…

De noodzaak van een jas. Om tijdens het dichten aan te trekken. Een Alias. Mijn naam leidt namelijk af. Zet mensen aan tot associëren. Ik ruik soms kwalijke geuren... Thans wijst mijn mentor naar de nerven van de taal: dáár dient het te gebeuren! Daarbij hoor ik nog eens graag of u, lezer, het moest bezuren.…

De woorden vloeien uit mijn pen van honingzoet tot bitterzuur taal is machtig woorden vaak heel krachtig De woorden vloeien uit mijn pen van ongevoelig tot overgevoelig taal doet alles voelen woorden die zeggen wat we bedoelen De woorden vloeien uit mijn pen van streelzacht tot keihard taal als nieuwe stiel woorden als zalf voor de ziel…

Een kwaliteitspen gevuld met goedkope inkt geeft ordinair gekrabbel Een splinternieuwe pen schrijft soms erg stroef op blanco papier Een oude versleten pen schrijft niet langer meer venijnige pennenstreken De beste pen weerspiegelt links- en rechtshandig de ziel der dingen…

bij alles wat ik zeg wat er uit mijn pen komt weet ik dat ik de essentie niet vangen kan bij alles wat ik niet zeg wat mijn pen ongeschreven laat weet ik dat alleen in het zicht van het einde alles van zelf spreken zal…

Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet Dat hij verwierf, afgeeft, en boet.…

ik was spoorslags door haar binnenland gereden had voren geploegd in haar eigenwaarde en haar zomerkleed mijn wreed vertoon lonkte naar haar jeugd vloekte binnenskamers heb haar als een jonge zeehond buiten spel gezet stil telt ze haar verdriet…

Denk nu niet dat wat ik hier neerpen voor jou is bedoeld Ik pen hier niks neer voor jou, of voor jou of voor jou Sterker nog: ik pen hier zelfs niet eens wat neer voor mijn vijfde vrouw kun je nagaan.…

En toen braakte hij plots alles uit, nam de benen, smeet met de deur vloekte tierend Gewraakte woorden kropen onder zijn huid. De muren trilden, schalden echo’s van dit naargeestige geluid. Daarna sprak de stilte ongemakkelijk, ongebreideld het was duidelijk ze sprak luid.…

Impulsief gaf-ie haar toen de V en hij stelde zich voor: 'Ik ben Bas van de Schoor,' maar hij schrok, want ze vloekte hem stijf. Het liep in het C voor Bas, die iets had, waar hij niet van genas. 'Zeg, hoe heb ik het nou? 'k Ben al X jaar je vrouw,' hoorde Bas, die vergeeLXXX was.…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

Slenterend Door de tuin Van de schilder Zie ik zilveren wolken Op zijn palet Hier besef ik Dat mijn pen Het nooit zal winnen Van de herfst Op zijn doek In de stilte Van dit dal Slaat de kou In mijn pen Voel ik me niet verslagen Want deze pracht Is van hem…

de buurman is aan het verbouwen hij hakt en slaat de spaanders in het rond schuim staat op zijn mond terwijl hij klopt, boort en vloekt sjouwt, sleept en zoekt naar zijn gereedschap en handigheden om met een elektrische zaag van de juiste diameter af te zagen en dan net een centimeter te kort, zak!…

Haar vasthouden tot zij naar adem snakt en bovenkomt de toestand in handen neemt Bevrijd het beest berijdt stuurt en richting geeft met teugels en bit vloekt met Griekse stamtijden hersenloos in het hoofd gestampt schakelt over naar Latijn eindigt afgespeeld in Sanskriet tot ademtocht en zucht…