Alle inzendingen over Onbekende bestemming

zie hoe het huist danst met gordijnen nog in de sponning overrompeld door oerkracht op de schaal van richter met golven als buren blijft de bestemming onbekend met foto's nog aan de muren op weg naar niemandsland zal het neerstrijken daar waar het land hoger is zal water zich terug trekken naar daar waar het vandaan kwam…

lange dagen klamme nachten vol gedachten vol gedachten over iedereen die ik hier achterlaat kies ik bewust bestemming onbekend genoeg gedokterd genoeg gepraat zo ook gezwegen ben ik klaar om over te gaan en me over te geven aan hen die mij komen halen naar daar waar liefde de voertaal is…

verborgen lijnen verbeelden de moeilijkheid verstilde eenvoud een leeg glas gevuld met denkbeeldige wensen in het hier en nu onbekende gast voorbij de gesloten deur wachtend op een kier onbewuste reis bestemming in gedachten vol in verbinding de contour ontwaakt ontsnapt uit verborgenheid in de tekening…

in vleugjes wind vond ik de boodschap zij rook stervend kleurde herfstend in het gelend groen blies torenhoog de geuren van het onbekende verkende in nieuwsgierigheid de plaats van ooit bestemmen helaas de beul is er en stropt de knopen maar weet dat jij dit keer het lot weer in een nieuwe lente zal ontlopen…

te planten gewoon om te laten zien dat ze ook wapperen kan onder onbekende winden…

Bestemming onbekend, gevoel is het kompas. Een reis zonder begin, een eindpunt evenmin. Dolend door het leven... een reis van binnenin.…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

Ze wachtte op wifi in de snikhete zon daar waar zonder navigatie een vakantie begon Wachtend op wifi laad ik mijn gedachten op een Franse camping met zwoele nachten Nog steeds wachtend op wifi laat ik mijn gedachten gaan hoor het ruisen van populierenbladeren voel een warme dennenboomtraan Antwoorden zonder bestemming voor onbekende…

Tranen in je ogen een onveilig gevoel huilend loop je rond zonder enig doel Je vader spoorloos je moeder vermoord geweren die knallen niemand die je hoort Je broertjes ontvoerd en opgeleid tot soldaat en jij weet niet eens hoe het met ze gaat Op de vlucht naar een bestemming onbekend aan de hand van een vrouw die je niet eens kent…

Versteende tranen als kiezels vonden hun weg Langs nooit en te nimmer uitgelegd' paden Op weg naar hun bestemming Hoewel onbekend, plukken zij de bergbloemen Uitzonderlijk gewicht schuurt en schraapt enorm Zoekend naar uiteind'lijk lot Hun reisdoelen zijn het dal en nog veel verder Opgelopen schade leek onher- stelbaar Straks weer…

naar een andere bestemming In het leven. Uiteindelijk is iedereen onderweg naar de zelfde bestemming. Alleen de plek is anders waar de bestemming is. De bestemming van geluk. Wat is geluk? Geluk is ongrijpbaar. Geluk is een verslavende emotie waar je altijd naar verlangt. Je bent zo dichtbij toch is het zo ver weg.…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

Geef me een plekje in je dromen zo’n droom die stiekem glimlachen doet. Laat niet merken dat je wacht gluur niet over je schouder ik ben geen dief in de nacht. Geen zorgen, ik kom, nog niet op zoek je blijft veilig voor te vroeg in toekomst verborgen. Zachter mijn toon, korter mijn tenen gewoon zeggen ‘ik heb me vergist’ kost tijd,…

Zoekend doorkruis je mijn pad, het pad dat ik zoek, vind je de weg die ik ga... Je ontneemt me mijn zicht door mijn hand te nemen voor als de golven komen... en de sterren vallen neer... Je sluit mijn ogen door mijn gedachten te weten nu de golven komen... en de sterren vallen neer...…

En de bestemming is in nevelen gehuld, zal ik ooit die verre bestemming bereiken? Vraag me niet om hoop of om het geduld, want ook ik kan niet in de toekomst kijken. De weg die ik bewandel is soms zo smal, soms lijkt het of ik wandel op een koord. Het is moeilijk je evenwicht te bewaren, en altijd weer die presidenten die liegen.…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Het gras buigt onder mijn voet, een houding die slechts een tijdelijke is. Zodra ik verder loop, richt het zich weer op, sprietje voor sprietje. Buigt het gras te laat, ook afgesneden is het gedoemd mijn voet te dragen. Ik kom naar je toe, je armen zijn al gespreid. Mij hoor je niet klagen.…

nergens in de wijde omtrek kwam ik stilte tegen toen zag ik jou en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis of de wereld waaruit je werd geboren ik kende zelfs je naam niet zag enkel buien en het draaien van de duinen innerlijk ontwricht, met bleek gelaat een tiental vogels vloog op uit de wind tot dicht bij het water, hees…

in ontdekken ken ik geen bestemming stroom mee in eigen ritme soms ademhappend om unieke schepping…

Als luchtig avontuur bedoeld, hebben we het schip getuigd, werd door angsten overspoeld een jachtig galjoen, als vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauw wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard vast liet lopen, bolde winddruk 12 zeilen met de kracht van de gordiaanse knopen en van een vaste koers…

ik kijk verder zie vreemde gezichten ze schuiven als schaduwen voorbij - wie speelt er met het lijk van de maan - onder de huid van het water verdwijnt het geluid van de zee ik luister, tast aan de beweging van stilte van golf naar golf naar de holte van mijn hand luister, hoor het kind dat op meeuwen vliegt naar jou zwaait…

Stel dat je zelf een zaadcel was een cel die wou ontkiemen en daarvoor huis en haard moest achterlaten om als een zalm stroomopwaarts in het gezelschap van miljoenen lotgenoten op zoek te gaan naar iets al weet je zelf nog niet waar en wanneer je 'n eicel zult ontmoeten waarmee je ooit zult samensmelten en of uit die unieke unie…

straattaal verdrijft doofheid het luchtledig lest woorddorst vloedlijnen verleggen grenzen meerdere wegen leiden naar Rome een knoflookpad is een dier naast gebaande paden lonkt het onbegaande, met voeten getreden hoeveel verwondering zou ik hebben gemist zonder verkeerde afslag…

mijn poëzie zwemt in het abnormale gegrift in vernieuwende drift in een wereld van louter plezier schuurt het zelfs de teerste huid ik spel woorden in dagen met lange passen routineus ontdekkend in onrust woordstrelingen in het nog onbekende die geuren vormen in het onverklaarbare met al mijn vermogen en bescheiden talent maar in onverdroten…

u kent mij niet toch wentelt u zichzelf in beklag, weemoed daar maakt u u niet geliefd mee Kampusch-schreeuw, ongehoord.....…

wie het leven mint,moet ook beminnen in het hart van gevoel,in een dwaze roes waartoe,waarom ik laat me alleen maar drijven en wat ik zoek,is mij onbekend de vogelroep lokt teder in de kindsheid van verleden in het geluk van verloren jaren zie daar gaan geliefden hun bestaan blijkt alleen uit oude kinderboeken er was een tijd.. ook ik…

het stormt het raast het is anders dan vandaag het is weer anders dan leven alleen ik kies liever alleen ik leef niet graag met het idee dat ik vandaag of morgen verloren ben…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

Anders was ze nu in haar karretje gesprongen; de bestemming is in haar hoofd nog onbekend... maar het is eindelijk tot haar doordrongen dat ze om de juiste reden is weggerend. Dit leven kan zij niet langer verdragen, lichaam en geest hebben het opgegeven.…