Alle inzendingen over Schoon en somber

(bij een Etruskische schildering, 325 v. Chr.) Je hoofd knikt naar links, terwijl je ogen vol mededogen staan, turend, verdrietig en liefdevol, het krullende haar rond je beeldschone gelaat. Je dikke, zwoele lippen tuitend vanuit een extra pijnlijkheid. Wat is er toch met jou gebeurd, waarom je zo de wereld aan blijft kijken? Ik voel…

En zo zit hier een tevreden mens, heel gewoon de belangrijkste dingen zijn weer schoon ‘t bed, de badkamer, stofzuigen, de wc we doen het er weer een weekje mee, zelfs de was is gestreken!…

Het is een afscheid maar nu voorgoed geschreven letters worden somber geteld helaas haar schrijven schrijdt geaderd in bloed dankzij de verszetters oogt zij alweer ongesteld haar handen vangen haat en lijk een mop dweilt zij de laatste bladzijde schoon…

De dagen die ik somber was die tel ik niet die doen niet mee in de droge diepte van mijn ziel kansloos te overleven liggen lijf en leden niet meer aan wie ze toebehoort de dag vindt zijn bestaan terug wanneer het duister is een schone kans te breken naar het licht het hoofd vol leegte ingevuld en uitgedaan van opgedroogde tranen…

De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

Een droeve dompteur uit Almere Moet positief denken aanleren Het lijkt dan wel sterk Maar laatst op zijn werk Zag hij enkel leeuwen en beren…

Mijn gevoel zo kristalhelder Zeldzaam als ruwe diamant Liefde zo diep en zuiver Ontneemt me al mijn verstand Dromen zo prachtig van kleur Maken de mooiste beelden waar Wakker worden in eenzaamheid Geen tederheid geen lief gebaar Gemis maakt alles zo somber De zon is niet meer de zon van toen Ik mis de stralen die mij omarmden Je lippen…

op de tafel stond een asbak vol sigarettenpeuken met korte grijze stompjes ik had het gevoel of mijn handen van iemand anders waren net als mijn stem je richtte je ogen op mij alsof het de loop van een geweer betrof in de verte bonkte het klonk het gekraak van woeste golven die braken op statige rotsen het maakte me somber…

Kale, leeggeslagen takken Mistroostig onder een grauwe lucht Schrale, braakliggende akkers Verzamelplaats van wilde ganzen Samenscholend voor een vlucht Koude, klamme korte dagen Restant van een stervend kalenderjaar Fantasieloos, kil, geblindeerde ramen Kou uitsluitend, isolerend Functioneel en ronduit somber Voor de kouvrezende mens aldaar…

ik was onheelbaar mijn geheugen liet me toen ook al in de steek, zoals dat gaat met verwarde mensen, je denkt je drinkt je vlucht wat en staat altijd langs de kant van het levenspad, kijk, zie je? daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

Hier zit ik dan midden in de nacht te denken, na te denken over al hetgeen er mogelijk op me wacht Midden in de nacht somber te zijn gedachten springen door mijn hoofd het doet continue pijn Het denken gaat maar door waarom moet het zo nou ik sta er mee op en ga er mee naar bed ik weet niet hoelang of ik dat vol hou Hetgeen op me…

Niet mijn humeur, nee zeer zeker niet, maar als je de buitenwereld momenteel ziet, is somberheid troef! De zon, vergeet te schijnen, de regen valt gestaag, toch lijkt het me het wijste, veel te lachen maar vandaag, want; Morgen is alles anders!…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

Chroesjtsjov spoort woordloos door tot Novgorod Dolend door Don's donkere toendrawoud Bordeauxrood loof van somber Omsk tot Tomsk Verdoofd door 'n schone Noorse opposant Een gigolo, zong hoog, doch was doofstom Bon ton? Mais non, 't klonk hol noch vol, doch dom…

Gedachten glijden naar sombere diepten, gedrochten van oorlog verminken mijn geest. Ik hoor weegeklaag in deze schreeuwende stilte, het wanhopige bidden van een vader, een zoon, van hen die wenend van heimwee en pijn hun kapotgeschoten dromen en levens hier gaven. Maar wat is een soldatenkerkhof toch schoon.…

als rode drab drijven resten vuurwerk in een ochtendstille plas straat ademt overdaad aan genoten drank en spijs geeft morgen pas zijn katers prijs de schone lei voor jou en mij spiegelt somber wolken grijs wij zijn de eersten die de wereld gaan ontdekken ondanks alle nachtelijke smetten…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Oké, het is een sombere dag, die ik zomaar beleven mag, de regen, deert me niet, de wolken zijn prachtig, zie je dat niet? Niks geen sombere dag, doe zolang je kunt en LACH!…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Tranen druppelen op de bank Geen zorgen Je ziet ze niet Warm en nat rollen ze Over mijn wang Ik ben alleen Mijn hoekje van mij Zo alleen Alleen met duizend tranen Elke druppel Een zee van spijt Een zee van teleurstelling Een zee van angst Help me Help…

Die ekster-ogen heeft, al treedt hij schoon wat zacht 't Is teken, dat hij is een man van groter macht. Want hij mag zeggen ('t welk wij ook bekennen moeten) Dat hij zijn vijanden heeft onder zijne voeten. ------------------------------------------------------- uit: Over-Ysselsche Sangen en Dichten (1630)…

Ze staan er te schoon om niet bij elkaar te zijn vier boerenpaarden…

Hoe geladen ook en hoe buitengewoon schoon dit lied zonder woord…

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

ik vergelijk je met de zomer maar jij bent zonniger en milder en nooit in glans voorbijgaand ik bemin je in het stofgoud van de zon het is mooi om je aan te raken het is zoals het voelt, het is liefde harten op drift volmaakt in een schoon licht…

Ook dit jaar hoor je pessimisme klinken En wordt er weer hard over geld geklaagd Maar nu accijns op drank flink wordt verlaagd Kan iedereen snel zijn verdriet verdrinken Ik denk dat de depressie snel is opgelost Wanneer benzine maar de helft meer kost…

Mijn dochter is een meisje zo’n giebel meisje zo’n giebel giechel meisje zo’n giechel giebel geitje Laatst waren ze met zijn twee Dat giebelt dan nog extra, dat giechelt in ‘t kwadraat dat griebelt greit en griechelt maar wat raak Maar drie geitende grietjes bij elkaar dat giechelt in het oosten, dat giebelt overal en moeder weet bij…

De dood aanzag de maagd en kuste in somber zwijgen Van 's kindes oog de laatste traan.…