Alle inzendingen over Twee kanten

schipperen kan alleen als twee kanten wal dragen, waar water botst en verlegen lelies bloeien langs het kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig…

Ja, wat dacht ik Het maakt allemaal niet meer uit Want ook jij gooit me eruit Ik heb teveel gevraagd van je En dat spijt me Jouw leven en mijn leven verschillen en ook al zou ik dat heel graag anders willen maar het moet van twee kanten komen en daar kan ik nu alleen maar van dromen...…

En alle dingen hebben hier twee kanten en alle teddyberen zijn hier dood. En boze stukken staan in boze kranten en dat doen boze mannen voor hun brood. Een bos is hier alleen maar een boel bomen en de soldaten zijn niet meer van tin. Dit is het land waar grote mensen wonen... Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.…

kanten snijdt de tijd is een meedogenloze monster die parmantig op de bühne van het bestaan zich presenteert als heerser over verdriet en het gemis van ruimte waar wij in rust onze levens in zouden kunnen stallen…

week, in aantal, op één hand geteld het vocht dringt door mijn kleding heen langzaam trekt het omhoog het "genieten" kent derhalve twee kanten zoals het ervaren van natte billen en het stijgen van een kleffe warmte het moment toont beide zijden des weders grillen het moet gezegd, allengs begin ik te rillen u voelt de bui al hangen, een…

Gouden zegen vaak een verfraaiing na een verduisterende spijt, die te laat kwam omdat de verleiding in het leven soms als een mes aan twee kanten snijdt. Een insnijding die soms als een diepe inkerving tot iets van een hartversterving leidt. Van een pomp die nog altijd trouw zijn werk doet als een betrouwbare vriend.…

daar waar jij waakt en slaapt spreekt alles zijn eigen taal en staat of gaat jij kent hun afkomst spreekt de dialecten en weet de context van hun bestaan jij hebt ze niet verzameld wel bij elkaar gebracht in soms even schikken tot alles past in het wennen aan alles om je heen was het van twee kanten communiceren lukt nooit…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

Als je de fouten van jezelf begrijpt Dan begrijp je de fouten van een ander Als je het verdriet begrijpt van jezelf Dan begrijp je het verdriet van een ander Als je goed ben voor jezelf Dan ben je goed voor een ander Want wat jezelf geef Zal je ontvangen van een ander…

De kille nacht valt in Het gebeurt elke avond weer Sterker nog, elk moment Daalt ergens op deze wereld Voor getroffenen de duisternis neer De schijn dooft altijd ergens Want liefde komt van twee kanten En anders van nergens...…

In de bril van Bertha Teughels Is er somtijds veel te zien. ’t Is precies een speelgoedwinkel: Aan twee kanten een vitrien. ‘k Zag daar eens een vogel vliegen, ‘k Zag de kap van Soeur Chantal, ‘k Zag een venster met gordijnen, Zo met bloempotten en al.…

Dit is het land waar grote mensen wonen Het kabinet schrijft wetten, en is heel vaak boos De verzorgingsstaat willen zij opschonen En altijd is er weer wat anders loos En in dit land zijn alle oude mensen Afgeschreven en verdwijnt de VUT Al hadden zij nog zoveel levenswensen Zo heeft hun toekomst weinig nut En alle dingen hebben hier twee kanten…

De lente trekt haar registers open de wind fluistert zacht woorden in mijn oor liefde dient van twee kanten te komen, terug naar de bron en het juiste spoor. Verlaten straten, de kroegen staan droog de winkels zijn gesloten, de stad spookt en de tijd vliegt maar de dagen gaan traag schaduwen vallen over het voorjaar.…

Ik wou de vogels ademen me vlechten door hun lied zo smolt mijn stem in weidse band die liefdevol gebiedt. De bloem wou ik beluisteren haar prille opengaan dus lijmde ik mijn slakkenhuis er zachtjes tegenaan. Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand. Mijn ogenblik is opgegaan…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…

Maar helaas, het moet van twee kanten komen. Als ik één wens mocht doen, weet ik wel welke ik had genomen. Ik had een hele mooie gewenst, dat cupido nog eens schiet en jou dan wel raakt. Geen geld, geen dikke auto, geen groot huis, maar jou, dat is wat mijn gelukkig maakt. Ik heb geduld, ik kan lang wachten.…

toe naar boven of het nog geen tijd is om te gaan maar waarom zou ik zitten klagen want iedereen is wel eens moe en ja ook ik heb klotendagen dat ik het liefste niks meer doe toch maak ik me niet zo’n zorgen al valt die chemo me wat zwaar schat, ‘k leef nu en wellicht morgen en misschien ook wel volgend jaar want alle shit die heeft twee…

dat hij een plek had waar hij heel kwetsbaar was wisten buiten hem alleen de goden maar dat hij ook nog een kant had die heel teder was dat wisten zij slechts die hem ooit behoorden…

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…

de nevel vroor aan en het kale winterbos tooide zich met kant…

Aan de kant van de weg staan klaprozen die het de wind vertellen…

hij verkondigd; hij die in het vlees van eigen gerechtigheid wandelt Vol weggestopte haat en nijd tegenover zijn medemens die standhoudt door 't Woord in liefde bewaard De medemens die niet in eigen gerechtigheid maar in Goddelijke gerechtigheid wandelt Die moet zich dan van hem bekeren om te leren de leer van het omgekeerde de andere kant…

Spelen met water Twee voeten over de kant rimpels dragen ver…

negen kinderen de jongste is zeventig de ander ging dood een ander hoort er niet bij staren naar de caleidoscoop de waarheid waaiert over de tafel naar oneindig veel zijden uit de deellijn ontbreekt een ver vreemd verschijnsel…

(Ondertussen ruist de stilte van twee kanten in een oor.) Er is een ander leven vóór ik antwoord geef, volop mogelijkheden, voor het zelfde geld had het materiaal waaruit ik besta een andere vorm of naam. Wat als ik ja zou zeggen, ja, ik ben het: Richard. Bent u dat moeder? Wat is het lang geleden.…

De lamp brandt aan de andere kant ook hier is het nog licht want nodig voor dit gedicht daar wordt alleen gelezen dezelfde woorden in wezen maar een ander verhaal twee helften zonder totaal…

spanning viert hoogtij in het voorportaal van de nieuwe toekomst waarbij ons beheerste taalgebruik geen aansluiting meer kan vinden met papierwerk zo ingewikkeld en vol van wetmatigheden scheppen we elk onze wereld van dualisering onafhankelijk van elkaar heeft een scheiding geen toegevoegde waarde in het leven enkel en alleen maar twee…

Ik ga nu dichten Over de man met twee gezichten. Ik heb me altijd al afgevraagd, Waar hij dat tweede gezicht dan draagt Om hem te kunnen betichten. Maar heeft u bij wijze van spreken Zijn andere kant weleens bekeken?…

Als twee hersenhelften die met dubbel gevoel dezelfde kant oplopen in tweestrijd over richting Mijn alterego en ik hebben een dilemma ben ik wel mezelf of mijn alternatief Ben ik twee-in-één of toch uit één stuk we komen er niet uit die dubbele discussie toch ben ik maar één mens en ken geen ander mens die altijd zichzelf is…

Tussen de hoge seringen Hoor ik haar klaterend zingen Met de voorjaarszon die haar begroet Verzoen ik mijn gemoed Verliefde zonnestralen Laat mij haar durven halen En kon ik mijn mond maar dwingen De tweede stem te zingen…