Alle inzendingen over Warrigheid

ik sta voor een getijdentafel van een woordenzee, moe gereisd de haren warrig door herfstige wind mezelf tot taal te ontcijferen een reis van bergen achter de rug ook al was die supermooi, fantastisch goed pas nu mijn hart van eb en vloed weer thuis is volgt weer het alfabet tot nieuw herschikt gedicht…

bruine ogen warrig haar een lieve lach waren we maar bij elkaar jij in mijn dromen samen hand in hand verliefd en heel gelukkig op het verlaten strand vluchtige blikken een rood hoofd jij en ik samen wie had dat ooit geloofd een traan in mijn ogen een traan om jou een traan vol liefde omdat ik van je hou!…

Door warrig geheugen het gebroken ijs ontlopen dusdanig ontroerd dat verder bevriezen geen doel had tot de conclusie gekomen om eigen woorden begrijpend de maan weer zien schijnen boven duinen en zee in het blikveld dromen dagen van vroeger vragen besluitend zonder antwoorden doorlopend de wanen een broek voor de nacht.…

een grillig patroon is er stilaan ingeslopen de dingen namen weer een loop waar ik juist niet op hoopte maar eigenlijk al wel verwachtte jaren van te veel verdragen te lang geduld betrachten moet ik nu bekopen een gordiaanse knoop maakte zich warrig meester van mijn open geest geen snars heb ik ervan gesnopen slechts verlies gevreesd…

Als mollen tuinen lekker om gaan wroeten en wij voor hun hopen en het struikelen erover uitkijken moeten Als wollige wolken onbezorgd langs de hemel scheren en geschoren schapen met hun korte kapsel hemels hooghartig gaan lopen flaneren dan zal menig warrige lentedromer wakker worden want dan is hij in aantocht de langverwachte…

woorden breken als ik schrijf, verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

Pijn aan de oorschelp, als een hoedrand dubbel geplooid onder mijn warrige slaaphoofd. Pijn aan de linkerarm die de hele nacht gekneld zat op de scherpe bedrand. Pijn aan de enkel, opgespannen weggedraaid in een kluwen van lakens. Pijn aan de onderrug, door het hoofdkussen opgebold onder mijn bekken.…

ik had haar nachthemd zorgvuldig om mijn kussen gevouwen m'n hoofd vol warrige gedachten in haar geur gelegd en het hielp ik was niet langer eenzaam de leemte van de nacht werd gevuld met de herinnering aan het samenzijn toen ik vanmorgen wakker werd met het zout van m'n tranen nog in de bedding van mijn wangen wist ik die koude ledigheid…

In Morheus's armen gedragen door droomland spint ze garen weeft nieuwe plannen slaapdronken nog bij het ontwaken breekt de glimlach van de zon door in haar hart zelfvertrouwen recht haar rug en schouders de uitdaging aannemend stapt ze in het beloftevolle van de nieuwe morgen de wind streelt heel even door een warrige bos krullen…

in alle eenvoud antwoordde ik de verwarring de warrige werveling van gedachten vormde zich plotseling tot een patroon als kleurige bladeren bijeengewaaid tot een soort gobelin op het gras toen ging de windvlaag liggen natuurlijk, je hoeft in dit dilemma geen deel van je eigen ik te riskeren je zei me, dat je raad had ingewonnen dus…

vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd weer een literator uit Nederland gescheurd!…

in een zachte fluister voegde de wind ze samen haar lach en haar traan streelde troostend langs natte wangen kuste kersenrode lippen lokte haren wapperend warrig even sloot ze haar ogen wimperlang vertelde zichzelf nooit meer iemand zo dichtbij te laten komen dat liefde pijn kan doen maar haar hart spreekt nu al een andere taal…

In het knusse vertrek van de geliefde kroeg vermeien zich thans niet meer dan acht mensen de weinige bezoekers voorspellen met geschuif van hun drinkglazen veelbelovend samenzijn dat verrassingen vraagt drukke spraak is spoedig daverende scherts en warrig gezang denkbeelden strekken zich naar hevige strijd uit tussen harde waarheid…

warrig..warm.. blij en verward hou ik van jou met heel mijn hart dit was wat ik voelde toen ik naar je keek bij binnenkomst na zo`n lange tijd welke voor mij een eeuwigheid leek daar stond je dan in mijn gang.. ik was wat bang heel even maar toen je mij zoende rook ik aan jouw haar en was het goed..…

De ruimte geven De hele dag heb ik naar je gezocht mijn Lieveling, terwijl ik moe en warrig was in mijn hoofd. Ik heb gezocht naar Je stilte en rust om Je beter te voelen. Oh, laat me voortaan niet alleen met al die drukte in mijn hoofd, maar geef me een seintje dat Je aanwezig bent, diep in mijn hart.…

Het ruige bruine rund afkomstig uit woest heuvel- en bergland graast lustig met waakzame ogen op Nederlands of Vlaams heideveld onder het bedaarde eten danst losjes zijn geduchte kop waaraan twee lange kromme hoorns steeds naar de bosrand wijzen in dennen en sparren de verstild woorden vatten van dichte warrige wouden uit het verre stamland…

diepe sporen zonder mededogen voor je kleine ziel ik kon je vangen voor je verder viel en je behoeden voor wat is verloren Ik twijfel niet om wat ik heb gewonnen een moederhart is sterker dan ik dacht het vormde zich het web dat jij bedacht en sloot de draden die ik had gesponnen Nu krult je hand behoedzaam in de mijne je warrig…

Daar stond een man op het plein midden in de drukte stil te staan met verschrompelde schoenen verfomfaaide jas en warrig zilverkleurig haar en ook een broek met versleten riem op half acht of negen niemand op hem wachtend kijkend met vermoeide ogen naar een blauw briefje op de grond alsof het een boodschap kon bevatten die hem zou meenemen…

zoveel liefde voor je voelen als je 's morgens naast me ligt ogen dicht en ademhaling regelmatig, mond die even opent dan weer dicht haren warrig op je kussen engelengezicht kan me nauwelijks bedwingen met m'n ogen langs je lippen voel jij dat ik naar je kijk lieve ogen lachend open blijven hangen in mijn hart en we weten zonder woorden…

ik zag je verdwalen te midden van al die mensen ben je gaan halen ogen afwezig bij een moeizaam bewegen je woorden warrig en vaag heb jou een arm gegeven zijn uit de drukte geraakt je begon langzaam op te leven glimlachte met excuses in je blik voor de overlast die jij mij gaf je wilde geen koffie moest nog wat doen gaf mij zomaar…

Hebt u ook wel eens zo'n gevoel ik laat de boel de boel en dat je enorm baalt je voelt je een beetje verdwaald in je hoofd is het warrig je bent chagrijnig en narrig en waarom, dat kun je niet vertellen misschien is het een kwestie van je humeur een beetje bijstellen maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan je weet niet eens hoe dit gevoel…

Dag droom fluisterde ze toen de morgen haar wakker kuste ze rekte zich nog slaapdronken uit dag meisje zei de droom heel zacht vanavond neem ik je weer mee voor vandaag een mooie lente lach de wind lokte ondeugend haar warrige haren bij het open venster goede morgen klonk de fluister in haar oren dag vlinder zei ze zacht, stuurde…

in chaos bevroede gedachten vlieden uit mijn met waanzin en nevel bezwangerde geest tot wegdeemsteren gedoemd onbruikbare woordenvloed die mij noopt tot warrig denken werkt kromme daden in de hand die niet straffeloos verder leven is het de zon? is het de wijn?…

Hij fluisterde: "bedankt mevrouw", ik streelde door zijn warrige haardos. Totdat de ambulance kwam, toen was het plots voorbij. Ik wist niet eens zijn naam.... en hij niet die van mij...…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

Geestelijk zieken ook krankzinnigen genoemd ervaren het gangbare leven als een warrige misschien kluchtige vertoning komen driftig of gemoedelijk hun eigen wil na ze kunnen angstwekkende monsters zien daarbij prachtige gestalten horen soms stemmen die waarschuwen en dreigen dan plotseling opwekken spreken dikwijls met deze verschijningen…

Er bestaat geen vaste grens tussen zee en zand een blinde glasblazer stuurt de golven op weg naar adresloze bestemmingen ongeschonden komen ze zelden aan voor nabestellingen heeft hij lucht genoeg warrige wolken glijden tegendraads over het dun bevolkte strand waar pandjesjassen in waggelgang ronddolen - aan hun rekken ontsnapt - de…

De eend zwemt door dicht kroos, maakt een warrig lijnenspel. Snel zwemt de zwaan voort, kleppert luid met zijn vleugels: eenden kijken boos. De valk grijpt zijn prooi, maar schrikt... Die merel ontsnapt: geslagen winnaar! Gedwee vliegt de meeuw van haar zitpaaltje weg: een aalscholver komt.…

op zachte voetjes ga je door het huis gezwind als de wind en zo stil als een muis Warrig, narrig wonderkind! jengelen kan je eindeloos maar als je zachtjes spint weet ik weer dat ik jou uitkoos Hongerig, brommerig drommelskind!…