Alle inzendingen over Witte vleugels

nog zag ik een vlinder fladderend in koude wind warmde vangend zon op witte vleugels in stervend licht…

jij raakt aan de hemel ik kijk op tegen jou ja jij mijn heerlijke vrouw verlangen is afstand en liefde de basis waarom ik van jou houd jij kijkt niet op mij neer wil nooit het voetstuk wel samen voor meer geen witte vleugels of engelengeduld maar een vent met passie gevuld…

Jij bent mijn engel Jij bent een gift uit de hemel Jij bent een engel, Met mooie, grote, witte vleugels Waar ik me onder verschuilen kan Jij bent mijn engel voor in de eeuwigheid Maar als je zoveel van me houdt zal je me moeten loslaten Dan krijg ik ook witte vleugels Laat me gaan voor even Laat me vliegen, zoals ik nog nooit heb gedaan…

in mineur zijn wit bestaan…

Jij brak in knop alleen ik kan het niet, ik kan het niet en wil het niet aanvaarden: het dagelijks te witte licht en in de lenteluchten de zijdenlichte witte vleugels die mijn zuchten willen dragen: Elise! Elise!…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

Witte vleugels breken het prille ochtendlicht aan de einder tussen wolken en zee waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister Gedachten rapen schelpen ranke vingers glijden door zand en het zilte schuim vangt dromen waarin alles verloren ging tussen het wit en zwart van woorden Daar buigt de wind zich in haar schoot en zij buigt…

Zie ik de witte vleugels van het gevoel. Niets dan woorden hoor ik je zeggen. Maar gezegd heb jij alles wat ik zie. Het zijn niet je ranke vingers die prikken in mijn vlees. Maar de zoete spanning van de zinnen. Spelend met het verleden en gevoelens van tijd. Het tegenwoordig beleven van onbekende verlangens.…

dansende bloemen buigen licht hun windlied naar de morgen, in eindeloze pracht verschijnt de dag zo zuiver als een kinderhart als de zon langs zorgen wrijft blijft een regenlied haar waarde zingen over waar haar druppels gingen, toen er nog geen treurlied was in witte vleugels tekent zwart het aderen van smart, rond alle mooie dingen…

Later; haar handen nat van tranen Verhieven zich met zoveel majesteit Als engelen, naar het kind gaande Dat aan hun witte vleugelen had geschreid.…

slaap nu maar kleine jongen wiegend op je moeders schoot zweef met duizenden engelen weg van deze wrede wereld luister naar het hemels zingen het ruisen van witte vleugels het licht van vrede nog overal voel de liefde van je moeder eens word je wakker geschud ga je de mensen leren kennen zij zullen je kronen met doornen maar bloedrode…

De witte vleugels, ze wilden slagen vormden vereniging ze vochten tegen onschatbare afgrond en dood, als engelen hun eeuwige levens waagden ontsloten... wat eindigheid bood.…

sporen van geluidloze straaljagers in Hemelsblauw Boven je maaivelden steekt een Christuskop uit en Hier en daar zien we tippen van witte vleugels…

vleugels In een paradijs voor de overledenen Het hoge woord is er eindelijk uit Ik ben niet langer onder de levenden Maar behoor nu tot de gehangenen…

Grote mensen zijn vergeten waarom wolken vlinders waren witte vleugels aan de hemel fladderend in zomerzon waarom de wind ze had gemaakt tot ze als sprookjes over dreven waarom wind ze had gemaakt zoals een kind ze had getekend Met een pluizenbol, een zilvermeeuw een vlieger die bleef zweven blote voeten liepen sneller als de wind je dragen…

En streelt zachtjes haar witte vredesduif.…

' ik drink in haar schreeuw van overgave het glijdt met duiven naar mijn buik waar de witte vleugels in het rode spatten en ze trilt en het sijpelt langs haar borsten haar nagels staan in mijn rug krast mij met ongekende kracht in de zijden lakens en vensters vliegen open en witte duiven bloedbevlekte vleugels klapperen in de kamer met…

huilt in vele nachten en het verdriet in de armen sluit, borst en buik verzwakt door het moeizame geschuifel van onze tranen hoe onzichtbaar vertraagt het handschrift van witgedrukte letters ver van elkaar in een avond zonder ochtend en morgen onbestaand zwart aan de rand van de horizon waar een engel zacht haar vleugels…

Zachtjes begint het te sneeuwen, gelijk met het vallen van de vlokken, duiken witte vleugels op, de dragers van meeuwenlijven die hun portie krijsend opeisen als waren ze de heersers van de lucht.…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

ondragelijk bijna witte vleugels gespikkeld uit een droom ontwaakte nacht zo vroeg een hand vol ochtenddauw gedronken van glanzende grassprieten en enige uren die klonken als zware klokken in een dorp tussen niet gespecificeerde bergen waar mensen wonen ergens op aarde uit haar voegen prei en uien oogsten appels in een gaard en bomen bloeien…

nog zijn mijn vleugels wit na negen maanden vouwen spreid ik ze vol vertrouwen de nieuwe wereld zal ze kleuren in mijn eerste lente ontdek ik alle geuren laat mij fladderen geef wat ruimte jullie zijn de mooiste bloemen die ik zie daarbuiten…

Als ik constant naar buiten kijk, besef ik, hoe koud de aarde werkelijk is hoop ik, vredige momenten in kracht te vinden het raam goudglanzend dicht bevroren de zachte witte vleugels in de blauwe lucht, bezweken onder eeuwige regendruppels niets dat voorgoed verdwenen is.…

dit zijn jullie vleugels , vlieg vogelvrij! plus est en vous! laat je door niemand knechten. weet dat voor jullie the sky is everywhere dank voor dat ontzettend vertrouwen ! vader en moeder allebei.…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

Langzaam buigt de man voorover, bevoelt zijn pen en met die intense blik in zijn ogen haalt hij uit naar papier. Met zwierige halen vult hij zijn blad met zijn naam en plots stopt hij. En bij het naar achter duwen van zijn bril worden zijn rimpels dieper. Hij houdt zich klaar en net als hij zijn eerste woord wil zetten laat iets…

De eerste liefde draagt vleugels van wit papier onbeschrijflijk teer…

droom witte zwanen zwevend op sterke vleugels samen in een vlucht…

in gebogen kracht weerspiegelt witte onschuld gedragen leven ieder individu is als een granieten vleugel…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…