Alle inzendingen over ademloos

Als mijn oog in de verte verwijlt Hoort mijn oor ademloos hoe de wind Saffraangele bolle mejoffers In het groen van de weiden bezingt Taráxacum officinále Embryophyt asterale Spermatòpsida pastorale Stil de tijd, paardenbloem, windekind...…

ademloos lijkt ze kijkt ze in het kaarslicht doet haar ogen dicht adem in, adem uit om kijkt ze niet vertrouwt de toekomst ongedwongen ze zucht, vult haar longen vol met lucht en blaast het kaarsje hartgrondig onderuit adem in, adem uit….…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Haar handen trillend van woede kunnen zelfs een glimlach breken wanneer zij haar geweten voor het laatst gesproken heeft weet ze allang niet meer hoe bijna ademloos nadert ook voor haar de laatste dag alsnog maakt zij een laatste gang haar mantel laat ze thuis…

Opgepoetste noten rollen over de bruingelakte vloer spetteren omhoog in de zevende positie ademloos vang ik ze op en zet ze op een plek waar niemand bij kan en luister steeds opnieuw... Hij heeft de passie meegenomen om elders uit te delen in zalen vol fluweel.…

ik heb je niet gekleed met wat de natuur je geschonken heeft jij groeide op tussen maan en sterren onder de zon danste jij je leven in woorden ben je al vereeuwigd op het doek aan de wereld getoond het is onze muziek die ademloos boeit in liefde die dag en nacht groeit…

Mijn haren wapperen in de wind al rennend door het zand fado klinkt in mijn oren Metershoge golven al rollend op het strand fascinatie is geboren Mooie beelden ademloos herbeleven flashback verschijnt Mijmerend over het verleden aankomend bij het heden floers verdwijnt...…

Zij heeft haar vleugels afgeworpen vliegensvlug en bezweek in zijn gelaat Het licht dat zout uit haar ogen spoelde kraakt vanmorgen hem uit slaap Lang is geboren ademloos gebleven in volle hevigheid kwam zij thuis Hoe kan vrijheid zo bevangend zijn als nevel op ruiten eens liefde las?…

zij hangt haar treuren aan de trossen van de Medinilla die zo prachtig bloeide toen zij elkaar verliefden schoner dan de wilgen die zich ademloos weerspiegelden maar nog net het trillend water niet beroerde jonge lente heeft hem opgenomen in de straling van het zwakke ochtendlicht dat fluisterde je moet hem rustig laten gaan…

Verborgen onder lentegras ligt haar leven ademloos wanneer trompetklanken het licht voorzichtig begroeten ziet zij, terwijl nevel nog over verloren leven danst, twee gouden cirkels gisteren verbinden verborgen onder lentegras ligt zijn leven grenzeloos…

Boerend blubber moederschoot ademloos het riet de boot naar de bodem naakte voeten langs het spiegelglad karkas tot mijn tenen wroeten deze bel geef ik een naam want wie benoemd is mag bestaan ja ik weet het is maar even dan pats weg net als het leven.…

Ademloos in het ochtendgloren de herfstgeuren in de nacht sloeg de wind tranen uit geschreven woorden tegen daken en gesloten ramen enkel nog wat druipende bloemblaadjes staan als stille getuigen herken ik mezelve van schaduw ontbloot achter het venster met vragende ogen…

nog strekt je huid tot ver voorbij de nacht waarin geuren grenzen aan geborgenheid weet je mij te vinden zonder zoeken als vlinders elkaar zomaar en eenmaal in handen spiegelen harten dezelfde maat ademloos is de tijd eeuwig raak ik je niet kwijt…

onder steile zandkleurige haartjes zie ik je tederheid jongetje in glanzende ogen als van een gazelle voorzichtig tast je ademloos bijna vermoeid zo vermoeid naar houvast nog altijd heb ik je lief jongetje jongetje met de gazelle ogen roerloos woon je rust je slaap je in mijn hart…

ik speel als choreograaf met de wereld om mij heen de bühne wordt wat intiemer het publiek komt ademloos dichterbij wij hebben niet zoveel meer om te overbruggen met gebogen ruggen wij knikken al instemmend als de woorden nog niet uitgesproken zijn onze golflengte in de wereld wordt identieker en vooral heel klein…

Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

ademloos maar immer nabij draagt de maan het zwarte linnen van de nacht ik word geboren in de eerste schreeuw en baar de dood, onvoorbereid het tij blijft leven door het onbekende en vertelt het zichtbare weg uit mij blind gemaakt ben ik niet anders dan wat ik ongeweten heb geweten…

Boven de wolken leeft geen naam meer danst leeg met loos duister naar het licht waar woorden wankelen onder aards gebral struikelen stralen ademloos, haperen raken het laatste dag en verdwijnen in mist zelfs huilen maakt muziek…

omdat het onmogelijk is de hemel te bestormen met windbewogen wolken vluchtig te worden overwegen zij blootsvoets af te dalen naar zand en water of ademloos te blijven bij helmgras en vogels dan wel eigenmachtig in het midden te vol-staan waar alle schaduwen tenslotte samensmelten in een paringsdans…

een stukje mozaïek dat los laat de context verlaat ademloos in harde grond geraakt plaats maakt voor de boreling die naar adem hapt met argeloos gemak in een nieuwe context wordt geplakt stukje bij beetje sterven heeft weinig om het lijf hoe moeilijk kan het zijn hoe moeilijk…

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan.…

Ik zal je niet langer meer zoeken ik weet dat je er bent ergens tussen de aarde en de sterren in een wereld die niemand nog kent soms voel ik je bij me op een windstille dag als een koele bries die mij even raken mag een ademtocht die plots mijn wangen streelt jouw liefde die je ademloos met mij deelt...…

Roerloos bij zoveel schoonheid een droom gelijk staat de wereld even stil De wuivende korenhalmen ragfijn gepenseeld lijken mij dichterbij te wenken De vogels nog niet uitgespeeld stijgen in de strakblauwe lucht De roodgouden gloed van de ondergaande zon straalt een bekoring uit die ik ademloos onderga…

Ademloos, stonden wij rond jou toen jouw laatste adem verstreek. Zo rustig, bijna mooi en stiller was het nooit. Die stilte even vasthouden nog even bij jou zijn. Nu, nog je warmte kunnen voelen het ging zo snel voorbij. Jij werd steeds kouder en om ons heen werd het druk.…

waar land en lucht elkaar omhelzen, daar is een plek zo weids, zo vrij ik zou er altijd willen groeien stevig verankerd in geurige klei zilveren wolken pakken zich samen een regenboog wordt ademloos de tijd verstrijkt alles verandert maar waar jij en ik elkaar omhelzen daar blijft het leven eeuwig zo…

langgerekt baant een schaduw het pad voor me uit de stilte holt gretig mijn voeten voorbij laat sporen achter waarin ik verdwijn net voor het sterven en voor de dag kruipt de nacht uit mijn magere mond ik verlies het onvoldragen zicht om ademloos te mogen leven en om mezelf aan de dood te geven…

Steel niet mijn illusies van achterhaalbare waarheid in de geboorte van jaren die mijn spiegelbeeld verscherpen Laat mij nog wat dromen in dit vergroende veld waar wind boomkruinen streelt en bloemen de aarde benevelen Maar wanneer de vogels zwijgen neem ik jouw vleugels over maak mij dan ademloos in de stilte van één tocht…

Langs maanden rent zij voorbij de tijd waar later haar ademloos inhaalt zijn schaduw plots verschenen onder de lantaarnpaal vlakbij die ene blauwe luifel waagt verward slaat zij beide armen om haar schouders verweren helpt niet de laatste run is wankel het ijs smelt…

een vaag verlangen roestig weten een zwanenzang misschien van verstofte mensenliefde zie de zwaan die het nest verlaat haar minnaar uitzinnig roepend onthaalt hoe ze haar kop schudt hoe hij haar knabbelend begroet hoe ze samen de lichte vleugels uitslaan liefdesrituelen die vergeten verlangens doen zinken onder een ademloos…

Verscholen achter het riet volgde ik ademloos in de vliet, gedurende vele minuten, de hofmakerij van twee futen. Hij baltste, zij walste, hij danste, zij sjanste, hij lonkte, zij pronkte, hij praalde, zij straalde. Samen verdwenen zij in het riet en ik liep verder langs de vliet, nagenietend van hun duet, een klassiek waterballet.…