Alle inzendingen over barst OR lied OR geheugen

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…

spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen naar de barst…

Uit een voorbijgaand raam kiert vaag een naam word ik geroepen? Wie, denk ik, woekerend met heden en verleden. Terwijl een glazenwasser stuurs rechtlijnig lapt, ik onder ladders stap, gloort onverwacht jouw stem weer op en snerpt. Het raam versplintert barstens tot de randen Ik sta versteend en voel opnieuw de splinters branden.…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

. --------- 'N dubbel paspoort mag van Geert niet mögen Dus zit de eerste barst al in het glas Terwijl de sfeer gewoon geweldig was 'T is alweer bijna klaar met dat gedögen Ons land gaat naar de klöten en de reden? We worden overspoeld door massa's Zweden.…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

basale barsten bieden zich braaf aan te hoog gegrepen lieve tractorschat je stuurt, maar raakt verdraaid snel van het pad je ligt straks op je Tweedekamergat ook politiek bedrijven is een baan maar ach met wachtgeld kan je blijven gaan……

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

ze ziet boomtoppen die zich geluidloos voor de ramen bewegen ze denkt aan het strand en het zand dat dagen later nog in haar schoenen zat ze hoort de paarden die tot hun knieën in de bagger staan de vrouw voelt de zachte omarming van de tijd het kind dat ze pas geleden was…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

in mijn geheugen is het net herfst waarin takken praten met bladeren traag in het vergane landschap dat zijn gezicht laat zien in beeld van zwart blad waarin ik verdwijn in een dode vorm van bestaan de noodlottige glans van denken…

Nu ik 't mij weer herinneren kan geniet ik terug met volle teugen, 'k was er uren van in de ban, van dat ene woord: Geheugen!…

Links bij mijn oor is het warm en nat mijn oog dwaalt af valt bij mij weg het asfalt glimt mij tegen storm en regen zijn tot zegen ik ben op weg rondkijkend zie ik boeken kaften op een rij gelezen en vergeten was het heg noch steg luisterend eerst links dan rechts hoorde ik weer stemmen doof zijn, niet begrepen weer iets weg…

Hij bestaat nog de boerderij in mijn geheugen. Ook neven en nichten weten ervan nu is er gras, bomen en een oude man met een boxer. Een plas op de plek waar mijn oma kookte, drollen waar mijn opa rookte... Toch laat ik een traantje als ik daar sta en denk aan opa met zijn roestige spa.…

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

Soms een glimp ontwarend tussen de mistslierten van ‘t geheugen, even is het beeld weer daar, duidelijk en kristalhelder, maar slechts na enkele seconden blijkt alles weer een leugen.…

Laatst ontdekte ik een leugen In mijn werkgeheugen. Ik wist niet wat ik zag, Kon niet zien waar het aan lag, Ik kon me er ook niet op verheugen. De ontdekking van die leugen Zal mij nog lang heugen.…

Compleet met sleutel, pasje en rijbewijs alleen zijn geheugen nog: want DAT zat er niet bij!…

het geheugen is een kneedmachien ze kneed het verleden vervormt het tot een degelijker iets dan het was voordien weet ooit die jou zo bezwarende leugen zo te kneden tot iets wat mogelijk lijkt te deugen vertaalt iets in verzachtende of juist hardere beelden naar het heden zodat het voor jou nu misschien beter of zwaarder te verteren…

Het land is moe van achterklap en leugen Helaas voor Mark: wij hebben wél geheugen…

jij denkt aan de ochtend jezelf nabij maar soms houd ik op met leven zet de wereld stil en het geluid uit zoek onderdak om de ongelijkheid in mij tegen de grond te drukken of wens een vogel die ik van buiten kan leren en in mijn buik trekken tot het schrijven, aangetast door de tweestrijd, een landschap neerlegt in het diepe…

Barsten zijn haar littekens van herinneringen die in elke stilte bloeden. En haar wakende gedachten laten vervagen in eenzame mijmeringen over liefdes die geen liefde vroegen maar gevonden leugens en illusies die altijd barsten als ze weer viel in de leegte die geen schaduw wilde zijn.…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

GEHEUGEN SPREEK* De waarheid. De waarheid Geen quatsch. Geen leugen Slechts eerlijk spel GEHEUGEN SPREEK Mijn speurtocht.…

de aarde aarzelend scheurt en alle knoppen op barsten staan verdwijnt het lieflijk kleine kind en heeft de Lente haar ogen open gedaan…

Hoe ze ook roepen en graven, hij bezit de gaven, een kunst die hem is aangeboren, liegen … daar wil hij niets over horen. Zijn smoezen zijn al jaren afgekloven, toch moet men hem op zijn woord geloven, tenslotte doet hij zijn “stinkende” best, en stinken doet het … het parlementaire nest. Al jaren weet hij zijn lof te kraaien, steeds weer…

Ongeduld slijt van de toekomst Dagen die weten noch zoeken Die lang kwamen en kort bleven Voortdurend tellen latend Gerust bemeten lijnen tonen Vergeten gelopen sporen Leeg in het beeld vanavond…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…