Alle inzendingen over beelden OR herinneringen OR persoon

Praten met hem geeft me een gevoel van het verleden: Klein en Onzeker Want ik was vijftien, toen Toen hij mij heeft gekust Ik zie hem nu nauwelijks Maar in mijn hoofd heb ik een beeld Een ideaal misschien In de loop der jaren ontstaan Een persoon die belichaamt wat volkomen is Mijn verliefdheid slechts een droombeeld…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

Woorden en beelden van jou vertellen ieder van eeuwig geluk. Over het bospad kan ieder tot jou komen en zo tot zichzelf. Voor een persoonlijk praatje en kopje koffie met jou.…

ik blijf toch wel vervloek mij, verzoek mij ik ga niet weg zoen mij met zoete lippen ik blijf nog even kijk mij recht in het gelaat was mij de oren ik blijf toch wel degene die ik ben ik ga niet weg…

Weet je lieverd, het doet er eigenlijk niet toe of jij van me houdt of zij - ik ben onvervangbaar.…

De splitsing was een feit, gespleten was, haar persoonlijkheid en iedereen maar denken dat ze alleen maar met consumptie sprak.…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

talrijk in getal, zoals men dat duidt nog in bloei en aan hemelse ranken warmte dampt dan uit mijn huid onzichtbaar voor de ander, soms trilt het zelfs uit mijn flanken veel wat er is, echter ontkomt aan mijn ogen of doven zelfs mijn oren te groot zijn soms de regenbogen te ver, die ik wil bekoren de glazen waardoor ik zie spiegelen het beeld…

Zijn schamel wiegje was een houten kratje, hij kreeg van huis-uit nog geen stuiver mee Zijn moeder had niet eens een port’monnee en vaak ontbeerde hij zijn droog en natje. Hij groeide op tot man en wist van wanten, het zaken doen dat lukte hem voor twee en alles liep gesmeerd wat hij ook dee; zijn saldi groeiden aan, van alle kanten. Maar…

Elke traan, elke lach Alle pijn en tegenslag Alles wat is gebeurd Het leuke dat zich heeft voorgedaan zorgde voor de persoon die er vandaag zal staan…

We zijn nooit echt alleen want zij die gingen dragen we in ons hart steeds mee in beeld en herinneringen…

In het nu ben ik, groots denkend, in wezen klein In de toekomst word ik slechts een herinnering in hun beeld van mijn zijn.…

Veel van mijn herinneringen liggen verborgen op het strand. Soms ga ik erheen en zoek ik of ik ze nog ergens vinden kan. Maar het water heeft veel gewist De oude beelden uit mijn verleden eens was hier een zee vol dromen. Nu is er een mooie herinnering voor in de plaats gekomen.…

Integriteit, zij wensen Van de beelden van hun Wandaden te blijven verschoond Hoezo, persoonlijke integriteit?…

duizenden onmiskenbaar het Twentse accent vertrouwd het timbre dat weliswaar verzwakt wordt opgevangen nog steeds rillingen veroorzaakt een sterk gevoel van verlangen magnetische krachten verzaakt je zingt hoewel ondermijnd een eigen wijs straalt uit wat vele idolen node missen sympathie niet uit te wissen kritisch oorstrelend geluid persoonlijkheid…

Jij bent de aardigste persoon die ik ken jouw liefde voor liefde en meer mensen dieren het leven ik wil je houden gewoon en meer.…

spreekt samen in kalk een portret uit duizenden een steunpilaar, zeg maar balk woorden doen deze wereld duizelen selenietsplinter in m`n vinger en de korst sluit lucht af een najaarsblad blijft een beginner maar nooit begonnen. laf raadzaam als schaatsen op een ijsbaan, en maar lachen je kan dit nergens plaatsen ondoordachtbaar persoon…

Overal mensen, toch voel ik me alleen. De enige met kleur in deze grijze zee. Een donkere kleur, toch een mens. Een maatschap, maar geen maatschappij.…

Ik stop mijn oren dicht met zelfgekozen geluiden ik giet mijn ogen vol met statussen en weetjes en soms zie ik ver weg op een foto het licht van de dag van vandaag Ik negeer de mensen om me heen, zo persoonlijk is mijn leven, helemaal op mijn maat gemaakt in mijn hoofd en bevestigd door mijn vrienden die mij raken en zich uitsluitend…

in vorm en uitstraling jouw talent dat bij mij al een behoefte heeft herkend samen lopen wij de paden na van onze overeenkomst besluiten met warme hand zelden heb ik zo een koop gesloten want de eer en het gewin voelde geweldig aan mijn kant alsof jij iets had weggeven dat een belangrijk stukje was in jouw leven iets persoonlijks…

het zijn herinneringen die mij verlichten in mijn verdriet mijn glimlachen, streelt het verleden in de maan, de sterren de wolken, de straatverlichting laat mijn gedachten in herinneringen herleven het raakte mij aan in kleuren van prachtige beelden die na de nacht het zonlicht mij schenkt in een nieuwe dag...…

In mijn herinnering komen er steeds weer beelden voorbij met een blik uit mijn verleden. Sommige zijn nog steeds scherp andere werden vager raakte ik langzaam kwijt in de tijd. Beelden van fijne herinneringen van verdriet en pijn voel dan ook weer het eenzaam zijn.…

Ik neem een ronding waar het beeld wordt alsmaar scherper terwijl mijn kracht vervaagt ik staar slechts naar een beeld dat als herinnering wordt afgespeeld alweer en weer vertraagd ik volg het kwijlspoor dat verdroogd de tijd bepaalt ik zit al uren zo…

Jouw kostbaar wezen dat nog zoveel te geven had, door de ziekte in de tijd vervlogen, blijf je in mijn herinnering, vervagend, als eens zo dierbaar persoon.…

Onze persoonlijke herinneringen, die gisteren naar morgen brengen, herinneren we ons altijd nu. Vergeten filmfragmenten, die in oude archieven wachten, kunnen heden worden gezien. Oude boeken, die ons onvoltooid verleden naar een verre toekomst dragen, kunnen vandaag worden gelezen. Tijd is een menselijke illusie.…

vervolgens stammen bonen op kruiwagen en kapot achterlicht moe klopt de kokosmatten wringer en wastobbe verkeren in wachtstand houten knijpers liggen in een mand op de regenbak de buurvrouw zingt met stok en zwarte pet wandelt opa van moeders kant gekromd als de r stram onder invloed van Bechterev soms even óp kijkend over straat herinneringen…

Ik klem het vast dat beeld van toen met beide handen en trek het naar me toe hou het vast voordat het wegglijdt in nevelen van vroeger vervlogen glimlach om dat woord dat nog ergens hangt en ik verbaas me hoe helder het nog klinkt…

Mijn huis is niet waar ik nu woon Het is de plek waar ik niet ben Het heeft geen muren geen ramen en geen grond Mijn huis ligt in mijn hoofd in mijn verleden of liever gezegd het is zelf een verleden net als ik…

Wanneer je het straatje nog weet, ga dan eens terug naar die middag in het slapende hart van een zomer. Je zult zien, er is heel weinig veranderd, omlijst als het blijft door die ene altijddurende tel. Bijna niets. Onweer verstopt in de lucht. Blad slap en donker. Geen wiekslag. Geen klokslag. Ongemerkt vertakt zich de tijd tot vandaag…