Alle inzendingen over beroeren

Maart roert hevig z'n staart dat moet dan wel de staart van een hond zijn in dit nieuwe jaar 2018 als je tenminste de Chinezen wilt geloven…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

hart van piano breekt open in klanken van streling bleke vingers beroeren wit zwarte toetsen het is een speeldrift in duivels genoegen waarin wij samen tuimelen in onze dans van verlangen…

jouw handen overal beroeren buik en dijen zij strelen vragen schenken vervoeren bovenal jouw ogen vlammen vuren hartstocht en tederheid verdrink je in de mijne minuten worden uren en tijd wordt eeuwigheid…

mijn borstjes met stijve tepels in de spiegel zeggen dat ik vrouw ben Tonny zijn handen beroeren mijn schouders ik ril van afschuw nooit van Tonny maar van zijn eega lig ik ieder nacht woelend wakker met een gewaande erectie wil ik haar wild en nu…

Morgen zijn we stof wachtend op een briesje vandaag beroer ik terloops de iconen die als eilanden wegvluchten naar wolken die nooit druppels vormen Keer op keer verrast het toeval mij en besprenkelt mij met de geest van oud water.…

ontneem jij mij de woorden en vult ze in met strijkers van grote klasse die snaren beroeren vanuit hun ziel blazers vallen bij het geheel wordt omlijst door meervoudige stemmen die het pijnlijk duidelijk maken wat ik je al die tijd had willen zeggen…

Verloren handen vinden morgen in een licht ontwaken onzichtbare sterren beroeren vluchtig mijn jouw lijf op voorbij nooit meer verblindt wordt vandaag een toekomst briljant verstrengeld verleden schrijft sprakeloos van plus naar minnen…

Heel Holland wordt geteisterd door beroering Is het de IPhone? Mindfulness? De Sint? De vrieskou maakt ons vrolijk als een kind Natuurijs brengt ons echt pas in vervoering Zo'n feestje in de eerste maand is mooi Wie hoedt ons voor de naderende dooi?…

Vrouwendij Wat is er zachter dan de binnenkant van een vrouwendij/ Plek van teergevoelig vlees om zachtjes in te bijten/ Te beroeren met de vingertop van een blinde/ Te overstelpen met kussen van vochtig, gulzige lippen/ Te likken met gulzig, ruwe tong/ Liefde uitstellend tot het laatst.…

zachtjes beroer jij mijn gezicht diep kijkend in mijn ogen lief en ingetogen opborrelend een muze een gedicht jouw handen dalen zachtjes neer raken vingertopvluchtig mijn borsten naar liefde dorsten totale overgave geen verweer…

Met lichte tred – loop ik door gesproken zinnen een nevel van zacht gesluierde woorden daalt - als een voile over mijn gedachten waar beelden vervagen voel ik een streling aangenaam - zijdezacht vleugels van liefde door de wind gedragen beroeren mijn hart…

waterval van woorden overstromen gedachten als ik met je praat in eenzame nachten zoveel te vertellen struikelend over zinnen omarming van de nacht waar ik wil beminnen intense herinneringen zo waardevol en warm beroer de lege plek heel even met mijn arm…

mijn ingesnoerde leest kon je niet verleiden mijn snaren vaker te beroeren gespannen wachtte ik op jouw vaardige vingers maar jij bespeelde liever háár g-sleutel in een zinderende apotheose fiedel ik haar mijn compositie uit ik laat me niet kisten als tweede viool…

Maakte Mij blij en opgewonden De dame die het betreft, met Een uitzonderlijk, uitstekend En meer dan heerlijk lijf Zorgde met slechts haar Oogopslag, een blik van Beroering, opschudding en Vlinders op vleugels van lust Gelardeerd met Liefde…

ben ik tot heremiet verworden als ik zwijgend spreek over mijn gedachten die soms, zo de mens eigen, een geheim lijken te betrachten het zijn vaak volkomen woorden die reeds verdampen eer ze mijn tong beroeren maar binnen het heelal van stilte kan ik onbeperkt de gehele schepping vervoeren…

De diepste droom van vele heren Is dat men Yolanthes lippen kan beroeren En ondanks dat half Nederland mee zou loeren Gaan echte mannen door met fantaseren Slechts één is het vergund na Jantje Smit: Die kleine balartiest van Real Madrid.…

Haar diep ontroerde ogen beroeren die van mij.…

Razendsnel beroer je de Toetsen van je smartphone En ben je vind ik erg Goed bezig op het sociale Netwerk - dat je daarbij de mens Allang niet meer ziet, laat staan Dat je hem nog aankijkt - is volstrekt Normaal te noemen in deze normloze maatschappij Die zich Nederland durft te noemen…

Boek ligt open Links bevat de tekst Rechts is blanco Drie vingers beroeren het wit onder de woorden Rechterhand kruist de linker Hier gaat het om Ze verdwijnt even in de letters En komt er nog steeds gehavend uit Maar nu kamt ze haar haren…

is dit een tweeluik van oogcontact een ogenblik dat wacht op het juiste moment meningen waarin wij ons niet herkennen rimpelingen die geen vijver beroeren is dit een gerecht van oneerlijk voedsel louter esthetisch als visueel effect zullen we ons ontdekken met het blote oog…

Het rusteloze kleed met stekende voering, ongemerkt afgeworpen ...door jouw beroering. De zachtgeurende liefde, warm sereen vertrouwen die de vele droomdemonen ...meedogenloos neerhouwen.…

Bang, bang voor het vertrouwen is er iemand te vertrouwen is er iemand die je lijf beroeren mag? De tijd die raast maar door gevoelig ben je tot in het hart je wilt wel, maar durft slecht toch is daar het intens verlangen.…

lilablauw sluiert door ramen samen kijken donkere ogen tot ze mijn ziel beroeren handen mijn zijn tot in mijn denken mijn wezen lilablauw sluiert mijn hart licht licht lilablauwe lucht stroomt mijn kroon in mijn ogen glimlach om mijn mond om niets dan de herinnering het leven opent…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

in zwart en wit beroer ik toetsen de vleugelklep omhoog maar het trillen van de snaren brengt geen rode roos een samenraapsel van akkoorden ontsnapt de dissonantenbrij zij bloeien ijle eenzaamheid totdat ze uitgestorven zijn mijn aanslag kent de juiste tonen niet voor een meeslepend levenslied…

Ik, Meester in de camouflage kunst Wandel met gebutste voetjes door de nacht Als boomtak deze keer Soms vermomd als verdord blad Ik val onder een kleine orde van insecten Al de lichtste beroering slaat me uit het lood Dan stort ik ter aarde als ware ik dood…

Dan Beroer ik niet mijn glas, en staar het toe, En smacht het tegen, en geniet, geniet Meer in mijn wensen, dan voldoening 't nooit Verlangensmoê gemoed ooit geven zou ... Zo is mijn kunst, wanneer ik, zwakke, schep, Een ander in zijn schepping nageniet, Of, scheppingloos, in onmacht me vermijmer ....…

ik beroer nog maar een keer die vertrouwde, verkwikkende harde rand; met mijn dorstige lippen zuig ik verlangend naar meer... Op jou kan ik altijd rekenen... elke ochtend weer... Mijn Lovemug met koffie!…

in de schemering van dromen ontwaar ik eenzaamheid omhelzen doffe ogen hervonden tederheid waar een fluisterend woord haar zacht wil beroeren een lach ooit gesmoord in tranen vloeit breekt de nacht haar vurig verlangen zoekt zij haar hart in liefde gevangen…