Alle inzendingen over bevend

Wacht nou nog even laat me hier niet alleen bibberend en bevend angstig, zoals geen, ander zou kunnen zijn, niets dan pijn omringt mijn gedachten enkel donkere nachten.…

Hoe hij bij 't heengaan Worstelde en streed En niets kon zeggen, Wat hij ook deed, Dan slechts dit ene, Bevend, maar blij: 'k Min u, mijn engel! Mint gij ook mij?…

ik ruik het zure zweet van oom Antoon de weeïge lucht van de rozenstruik ik voel het duizelend verdriet onder de ruisende bomen de bevende angst achter het masker van de lach ik hoor bijen zoemen onmachtig wonen we op uiteengescheurde planeten foto's zwijgen in zwart-wit…

Een bevende dauw zweeft in mistige schaduwen wiekend heen en weer De schone wereld nog eenmaal op z'n schoonst Als ik ga scheiden In het verweyen - Indrukken optekenen van onderzeekoeien Wind door de bomen Van de nymphen golven vocht in de grotten Schone in haar sonnet ze komt van een ver eiland onbereikbaar -…

bevende handen omsluiten haar hart in zachte armen hervindt zij de kracht lacht naar het leven voor even weer hoop de weg naar morgen loopt over rood maar het lot beslist verkeerde keuzes uitzichtloos haar droom vergaat rood verdwijnt in grijze nevel haar hart gesloten rust ze zacht…

zal ik wolken raken de eindeloze dreiging van grijsgrauwe stormen die vernieling zijn verschijnen als schicht die zichzelf weerkaatst verwoesting scheppen in schoonheid van licht zal ik geraas ondergaan gebulder beheersen bedarend als briesje het lot weerstaan bevend als riet dat buigzaam gebleken de stilte aanvaardt waar stormen…

de trein knarst gillend stil na een mensonterende reis onder de hemel het gillen van moeders families uiteengerukt en geslagen bange kinderen kruipen bij elkaar bevend huilend troostend de brallende bewaking denkt nooit zeker niet aan hun eigen kinderen die leven thuis in liefde daar huist een vreemd geweten…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden en toch, wij durven ons niet af te scheiden, wij durven niet alleen zijn, niet te spreken dan lippen bevend, die niet open breken, begonnen klagen, wenkende ogentroost, gloed van een wang, die om zijn blozen bloost, handen, die groeten, blikken van verzwegen ontroerd zijn, zuchten als uit vuur gestegen…

zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw Ik wil haar leren…

Zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw…

Blacka Rosa zo noemde hij haar toen hij haar ogen kuste haar tegen zich aan drukte vlak voor hij haar verliet Ze voelde zijn hartenklop liet hem een dappere glimlach zien niet de tranen die haar hart verschroeiden omdat ze het wist Er zou geen weerzien komen haar bevende lippen kusten hem in een fluister haar door tranen omfloerste…

Vleugjes adem rozenhout zinnenprikkelend Rozenblaadjes dor en droog door betonnen goten rinkelend Hier smeken heet huiverend onvoltooide gebeden fluisterend Dansen escobillas ontluisterend Boven- en onderwereld elkaar kruisend Het is de held die hier overwint Zijn kloppend hart dat de dans begint Hees bevend, het hart brandend…

Bevend liedjes zingen die het wijkende tij niet keren Luidkeels liedjes brullen die de vloed niet bedwingen.…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

Wij konden nog samen theedrinken, het kopje bevend in haar hand, maar ze hield zich groot en flink en de thee ging net niet over de rand. Veel later besefte ik pas hoe belangrijk ons thee-uitje en het drinken uit een gewoon glas in haar halve schemerwereld was, voor de gevreesde beker met een tuitje.…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

Voor het schoongewreven raam mengt zich een bevend stemgeluid met een wat krakende sopraan. Vanaf de tafel speelt de laptop. Wie nu door de straat zou gaan treft hier een stralend duo. Vol vrede klinkt hun “Eer zij God!”…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

de kant waar de jaren hebben toegeslagen hem de kracht benamen over beide benen gelijk zwijgt hij over de tijd dat horloges gunsten waren aan het einde van de rit zijn hand vol oude zweren op zijn vergulde eerbetoon in afwezigheid van hen waar hij zijn levensjaren verwerkte glichlacht hij zijn tanden bloot en aait een laatste maal bevend…

Maar, plagend staakt ge naar de vlam het kleine voetje... en ik nam het bevend, staamlend tussen mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen. Dan vielt ge minziek aan mijn hals: en is een vrouwenhart zo vals? Wie kon het raden of weten: de lente kwam, - toen waart ge reeds vergeten.…

zij zegt dat hij zijn broer niet is terwijl de de neus en ogen van hem zijn de lippen, de kin niet ben bang dat hij hij me straks kust de weg vindt in mijn in mijn bevend lijf vervolgens in het hart daar wacht zijn broer dezelfde weg gegaan wat zullen ze zeggen tegen elkaar, zeggen tegen elkaar in het kloppend orgaan of zullen ze…

Als witte windsels uit de nacht -nat van donkere tong gegleden- bevende bomen broos bekleden met vlok geplozen wintervacht en vorst gerijpt grenzen verlegt moe van zijn kil regerend hand waarmee hij heerste in het land dat hem ijswekkend had gehecht wacht het maanlicht schijn gesust tot lentegeuren zwaar beschonken haar mysterieuze glimlach…

Bevende, plukkende handen, zo doelloos. Schuifelende pas, onzekerheid, teloor gaan van menselijke waardigheid, 28 December onnozele kinderen. Wie ben jij? Wie was je? Wie ben ik nog zonder jou?…

Ik zocht haar langs een onbetreden pad vond haar bij de verborgen bron Ik keek haar aan had bloemen in de ogen Ze plukte de grootste Een sneeuwwitte vogel vloog op bij de klanken van een betoverend koraal Zij dronk van het tijdloos water ademde kristallen in mijn bevende mond Toen lachte ze en zei : Heb me niet lief Ik besta…

wolken smaken weer naar softijs En hoor de sprieten schieten bommen bladgroen Als een gulden vos lig ik in het voorjaar Zaden en pollen maken stroop van het land De liefjes wurgen elkaar waanzinnig geil Uit dat gevrij floept een ei of druipt stampij Langs de lippen en de snuivende snoetjes Die dan verzadigd zweven, bevend…

Bevende handen vertellen woordeloze verhalen, te angstig, te onzeker, te verlegen: Liefje, Liefje, maak me los!…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

Jouw wang raakt vederlicht de mijne Ik ruik de aarde van je adem Proef het zout van je huid Ga onder in de zee van je ogen Ik begraaf mijn vingers in je zachte vormen Mijn lippen proeven bevend hun tegenpolen De zeven chacra's stromen, wijd open in kosmische extase, in zoete razernij Even is alle leed geleden De eenheid hersteld…