Alle inzendingen over dood OR afscheid

Levensweg doorlopen momenten van weleer tranen stromen, ogen- blikken voor eeuwig in het hart gesloten Vredig daalt een rust over een gloedvol gelaat stil verschijnt een glimlach als de schaduw verdwijnt in het licht…

Ooit, op een dag, zal ik je weer zien. Zou je dan lachen, of huilen, misschien? Ooit op een morgen, zal ik weer naast je staan. Zouden we dan misschien weer samen verder gaan? Ooit zal ik weer samen zijn met jou, en lieverd, dan hou ik nog steeds van jou. Maar nu zijn er tranen, veel pijn, en een hoop verdriet. Want jij lieverd,…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

Hoe kan het zijn dat ik die toch mijn eigen dood niet vrees – integendeel – zo hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd…

Ik ruik de adem van de dood, de aasgrauwe adem van de dood; zij dringt door tot diep in mijn ziel, Ik ben verlaten in deze uren van nood, deze uren van schreeuwend-stille nood; zij knagen tergend aan mijn langzaam draaiend levenswiel.…

zwijgen niet te overbruggen levens liggen aan scherven voor mij je zou trots op me zijn want mijn hart draagt jouw stempel zoveel wil ik nu wel bekennen vaker dan je zou denken spreek ik met jouw mond en zelfs nu nu het te laat is voor wat ik had moeten doen, misschien zou ik me kleiner moeten maken en het nemen zoals het is maar afscheid…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Laat me een weg banen, voor de dood die wacht. Laat je armen zakken. Ik moet nu gaan. Je mag mij niet vastpakken. Ik moet dit doorstaan. Ga hier vandaan. En pak je leven op. God zal je bijstaan, wanneer mijn leven stopt.…

pap, soms vraag ik me af hoe het met je gaat en hoe het is daarboven.. Speel je daar ook piano? Lees je de donald duck? Eet je daar ook nasi en is de printer ook wel eens stuk? pap, ik zou graag willen weten hoe het daar nu is en ik wil je even zeggen dat ik je ontzettend mis!…

mijn hart bloedde zachtjes terwijl de aarde de laatste tranen ving in haar warme schoot er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel en de kilte van het marmer aan mijn handen ogen vastgeklonken aan het einde begon ik te lopen in de richting van jouw eeuwigheid er was een schaduw, achter de gesloten ramen de bergen die meekeken over mijn schouders…

Maar nu dood. Dood. Hij lag op het zand in mijn tuin. Soms meer zijn tuin. Zwart van dood. Donker zand. Dood. Zijn pientere geelomrande ogen, zijn nu ingedroogde ogen. De merel die altijd voor mij floot. Voor mij. Natuurlijk. Natuur. Lijk. Voor mij, en nu, in mei, dood.…

toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt de tijd nog eenmaal; slaat het uur der vergiffenis en is het naderende verleden met zijn dode…

Klokkenstem begeleidt lang en monotoon bedrukte zwijgen verdwaald herfstblad bedwarrelt traag het dode eiland witte bloem korte snik laatste groet langzaam verzinkt het houten schip in de aarden zee het leven herneemt z’n gang…

Ik lig in een kist zonder wanden het is koud Ik zak weg in het duister en kom nooit meer terug…

"Sta op", zei je en ik stond op. "Ga heen en verdrink je". Ik ging heen en verdronk mezelf in bloed, vergoten door jou en mij.…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

als ik ooit verdwijn in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten…

Hoe kan ik nu vergeten, jij wensdroom uit mijn hart geboren zonder zorgen tot de dag dat het leven mij ging verlaten en jij achterbleef in een lange lege morgen er spreken vele jaren uit een moment tot aan de dag van nu, en nu is telkens weer dat jij me niet vergeet; maar ook ik mijn kind ik zie jou, mijn lief in dag en nacht zo óók in de…

kom, zei hij, reik mij je hand Sammy we zullen samen doorgaan en onder het zingen van de Pastorale nam hij afscheid van het leven zonder bloemenkrans en in nachtgewaad vertrek ik hier zonder bagage zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder kan ook zonder mij dus, laat me ’t is stil in Amsterdam, zo stil zonder zijn cantate, zijn uitstraling…

Toen je bij me was in stil verdriet vertelde je me, dat je ouder werd en wat er echt was aan de liefde omdat je doodging en alles wat te laat kwam hield je tegen.…

ik zag de dood met lede ogen een strak gezicht met stijve grijns verzonken in ver weg maar zag zij mij toen ik zachtjes afscheidswoorden fluisterde nog maar half in het besef van hier en nu want gelukkig wat lig je hier vredig net onderweg naar zonder pijn een goede reis wens ik nog na het verdriet zal nog komen…

wat een mooie dag voor de dood laten we gewetens toosten oogwit strikken voor aderlatende wijn net iets te euforisch zijn laag verlangen zingen in grenzeloos mineur tonen lezen uit weggedragen handen en laat ons dan nagelaten adem twijnen ineengestrengeld zwijgen de laatste gedachte een afdruk in zinderend heet zand…

Ik doe mijn hart in een mand dan kan die bij de voordeur wat zal ik doen met mijn verstand? ik plaats het bij mijn hart beide zijn nu overbodig neem alles mee voor mijn part ik heb niets meer nodig ik weet niet waar ik heen ga oh ja, mijn papieren liggen in het zwarte kastje in de la…

stel je de dood voor als een lugubere man met een zeis dat was de landbouwtijd nu is het iets in de trant van nanodeeltjes die wegwaaien met de wind en de zon maar als ik wakker word in de nacht staat er opeens weer die schim van een man misschien in een clip op youtube hij zegt: ga snel op reis weg van mij en wees niet bang, want…

Verstild lag je daar, Omgeven door veel bloemen. Vol ongeloof heb ik je aangestaard, Het was alsof je lachte. Sereen straalde je de rust uit, Die ik onmogelijk kon voelen... Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd; Het was alsof je sliep, Ik kon het niet bevatten. Ik wilde je zo graag nog.... Aanraken..... Maar...jij was het niet, Die daar…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…

Halverwege de trappen, over het water, een Hema rookworst spreekt de stem op je stuur een omweg uit, naar de lege plek in het park voor jou Van Kopland voor Cees Kant.…

zoals je daar ligt met je ogen dicht ‘n zweem van een glimlach rond je lippen. heeft de dood je mond in angst en pijn verwrongen? of is ‘t je zelfgekozen rust die ons treuren sust…

Het schijnt dat een ander schip op een bepaald uur op zee voorbij zal varen. Het is niet van staal en de vlaggen zijn niet oranje gekleurd: niemand weet van waar, niemand weet het uur: alles is toebereid, er is geen salon zo fraai, alles is klaar voor het voorbijgaand gebeuren. Het schuim ligt klaar als een fijn tapijt geweven met sterren…

en dan opeens is de cirkel rond wederom terug bij jouw vroegere liefde, Vrij Theater bezield nam je het stokje over van voorzitter net met pensioen dus nu had je alle tijd strijdvaardig als je was zette je de koers in z’n vooruit grote plannen om Vrij Theater te behouden in barre tijden van je werkte hard, heel hard wellicht te hard…