Alle inzendingen over dorheid OR lelies OR haico

Witte lelies zijn oorspronkelijk een teken van zuiverheid. Laat ik, me hier in schikken... tot in eeuwigheid.…

Levenslust ontbreekt, Een glimlach is daar, Als een masker, Niet gezien willen worden, Rust, Een verzilte huid verraadt, Een opgedroogd verdriet, De tijd niet gekomen, Om te baden in geluk, Bekeken in tranen, Is deze bedwongen ziel, Een spiegel bedrogen, Dapper bekeken, Rust, Strategisch strijden, De dorheid verdwijnt, Zorgen weggespoeld…

in stilte lees ik de levens in steen met duizend doden leef ik alleen roze lelies op een spiegel van water door hoog gras loop ik naar later…

De paus weet het gevoel van kerst te raken De makke schapen eten uit zijn hand Uw hart is leeg, zo preekt de man pedant Het is nu tijd voor geestelijk ontwaken Ik hoop dat hij het licht ziet en dan voelt Dat hij uitsluitend hier zichzelf bedoelt…

Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen tot een kijken zonder zien, een niet verstaan van hoe het verder moet, maar leef maar, leef.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

hij is geen god maar zijn sporen vlammen op in het landschap van verbleken zijn warmte is lente brengend na een zoektocht vol miskenning en afbrokkelend respect door wegen die zij hebben afgelegd in de dorheid van niet begrijpen na het misoogsten van jeugd hen is geen deugd gedaan maar hij heeft hart en hand gegeven om hen…

Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen tot een kijken zonder zien, een niet verstaan van hoe het verder moet, maar leef maar, leef. Voor Truus en Gijs bij het plotse overlijden van hun zoon Johan.…

van een verleidelijke droom Ik hoor jouw stem nog nagalmen met het gonzen van de nacht als zij in mooie ogen sluimert Wat blijft zijn de lelies drijvend op het stille water gesloten ons geheim bewarend tot de dageraad hen opnieuw opent in het sprookjesbos van onze liefde…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vleugels van vissen, die wonderlijk zingen op rotsen: "Kom tot mij" En dan de reflectie die op of net onder het water rust; daar het zonlicht kust tussen waterrijders, lelies en verdronken seringen. Tot hij zachtjes zucht: "Ik zal je missen". Het is niet gelogen.…

of krijg ik dan het oude verhaal te horen: "Haico, ik was je psycholoog, ik deed gewoon m'n werk, sorrie dat ik jouw hart bedroog..."…

stil Vergeetmeniet blijft vragen Een kikker houdt zich stil een reiger Die altijd op een heden loert Waadt achteloos het kroos door Een regen vangt me in zijn vallen Ik moet weer weggaan val Weg van een vroeger vallen voor Laat het me weer ontvallen Hoe ik je liefhad en nog heb Je witste lelies leven door…

het regende gedachten in het droge land van talloze wijsneuzen die constant wezen naar steeds dezelfde kant de aarde was gebarsten toonde haar dorheid in tal van scheuren door een immens verlies van kracht in verbondenheid daar waar het laatste groen verbrandde aan boom en struik vocht men zelfs om schaduw voor ieder stukje onbeschermde…

Ik zie de lelies in galop over het rimpelende water gaan en forellen op een vlonder staan De druppels verkleven zich tot slokken niets en alles wordt dwaas en driest een klok slaat twaalf voor één en bevriest de tijd. Ik wankel en val de dag in brokken snor als een poes en niet veel later nadert van verre een gretige kater.…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

naar de hoop van de zon overgoten rivier troost in de opeenhoping van mensen waar de dood rond maait de ziekte om zich heen slaat bevend huilend naar adem snakkend de mensen We willen leven studeren werken schrijven kunst maken en niet voortijdig sterven we zullen door de groene beemden gaan waar de brandnetels en witte lelies…

onder de grijze slierten schuift de zilverblauwe rivier boven de bergen schuift het oog van de zon de bron rijzend uit de zilverblauwe rivier peinzend rust mijn oog op het watervlak wenend om de schone lelies die zijn gebroken om haar witte hart dat voor de wereld niet bestaat ontwaakt, blij ontwaakt omdat…

er ligt stilte in een enkel woord leven als de wind door pollen stuift omringt door lelies zingt een trillende schemering nieuwe bloesem schrijft de maan omgekeerd je naam hoop ik te zien het hart als liefde door te gaan…

zittend in je bootje je hand betast het koele water waar serene lelies drijven licht en teer met witte blaren de kalmte overvalt je genietend van de stilte om je heen hoe je weer aan de oever komt is een zorg voor later…

Ik kus de lelies op je ogen klim door het gras omhoog en laat me meezwaluwen met een zwoele windzucht. De hemel was zelden koeler dan het dauw, parelend tussen heuvels van verlangen. Ik heb geen aardevrees, toch ben ik bang mijn onsterfelijkheid te verliezen in de onpeilbare diepte van je ogen.…

Ze was zo blij, mijn moeder, want ze had zo'n lief boeket gekregen van fleurop met lelies, roze rozen, vol met knop, wat groen erbij: het deed haar heus wel wat. Das mooi, want wee, als ik het was vergeten kreeg ik het vast nog op mijn bord gesmeten.…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

Zon en Maan lachen elkaar toe Pluis en Roos buigen hun hoofdjes op het ritme van de wind ik, onweerswolk, kijk afkeurend toe hoe kunnen zij lachen terwijl mijn hart in tweeën is gescheurd had ik je maar geloofd dan konden we nu samen verzilveren met de lelies…

droom de witte duif in je landschap beweeg langs vijvers die stilte bewaren raak me herken de liefde in de schittering tussen takken reflecteer mij duizend lelies zullen drijven in de meren van tijd beleef me in jouw diepten ik ben er voor jou…

ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de jongste regen sproeien aanschouw het sterven van het as hoor zacht bruisen onder het gruis zie de geboorte van fris oevergras daar knipoogt een ster de liefde thuis en laat in je lokken de lelies…

In de oude, bekende vertrekken Zij pronken en stralen en strekken Hun vuur-prachtig rood; Zij staan voor de ramen te gloeden Als van kardinalen de hoeden, Van machtigen, groot; En staan in de hoeken te vlammen Als pluimen in hellem-kammen En vanen in oorlogs-nood; En schaatren diep en schreeuwen De kreet stil die ging door de eeuwen…