Alle inzendingen over draaikolk

Mijn brein zoekt naarstig naar het hoe en waarom, in de trage, draaikolkende rivier van mijn gedachtestroom, waarin mijn flexibiliteit schijnt te zijn verdronken. Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren.…

Eén traan, rolt langzaam langs haar gezicht omlaag, ze voelt zich, als in een draaikolk, wat is 't ook weer voor dág vandaag? Soms wetend, vaak ook niet, maar wanneer ze 't wél beseft, heeft ze, nét als nu immens verdriet. De dagen rijgen zich aaneen, worden weken, maanden, wie weet járen.…

Een vloedgolf van emoties Overspoelt mij Na ieder verwijt Na iedere snauw Ik dreig te verdrinken In een draaikolk van woede En teleurstelling Na iedere schreeuw Of duistere blik Maar zelfs als ik denk Dat ik niet verder meer zinken kan Kijk ik naar boven En zie ik door een waas van tranen Een onbewolkte hemel Ik vecht mezelf weer…

Gehuld in het eenzame schuim ik door straten in een schulp verborgen voel ik jou kijken nat voelt het vocht wat van wimpers glijdt een lint van vlinders houdt kermis in mijn ziel in een draaikolk tolt de liefde in stilte rond mij heen zonder jouw warmte Voelt het hart als steen Misschien herken je In sier mijn geschrift Stuur je…

wanneer licht geluidloos over een bloedrode einder klimt is de nacht verslagen en het hoofd ligt eenzaam in een lijkbleek bed ogen houden het duister vast koesteren nog de zoete draaikolk van de droom maar het hoofd herkent het lichaam dat zich strekt en haar nacht tuimelt in de afgrond van de tijd en de mond hervindt de woorden…

Hoor je mijn stil gefluister wel in de wervelwind van extase hoor je mijn schrille kreten lied als de razernij je voedt Heb je genoeg aan een simpel spel als een bron in de oase of zijn de ogen die je ziet dat wat je smelten doet Hoor je het ruisen van de wind in de draaikolk van begeren voel je de adem van het licht die langs je lichaam…

Ik dweep met mijn lief, het lijf streelt het verleden als ruwe zijde, hunkering in evenbeeld, waar ze mijn droom in deelt en de schroom en eindigheid weet te ontwijken, verdiept de draaikolk zich in weelde, om de kern te bereiken, is verdriet niet te vermijden, in dat licht blijft niets gelijk, waar de rede haar bijt en ook weer…

In een onrijpe kleur rust de oceaan uit van eerdere onstuimigheid de spiegel draagt het vlot vol geelgehelmde schipbreukelingen door de draaikolk van emoties zijn ze tegen de wand geplakt ze dagdromen - nachtenlang - van onbereikbare stranden alleen mijn ingehouden adem stuwt ze voort met meeuwen als loodsen naar reddende ogen elke…

Och volk dat u beroemd uit Izaäks nageslacht te zijn geboren Van u wil ik protesten horen Om een vervolgd een etnisch volk Dat in de draaikolk van de macht Naar beneden is gezogen Dat u deze macht niet langer zult gedogen Hij die doet alsof zijn neus bloedt ‘t onrecht Weg werpt met een nonchalant gebaar Daarvan zijn ook u en ik…

voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend naar houvast maar niets dat de draaikolk…

mijn hoofd als een maalstroom De gedachten keren en wenden, steeds dieper Oneindige draaiingen naar een diepte dieper dan het zwarte gat Zoals ik mij voel, zoals ik mij draag Van buiten kalm en koel Maar van binnen verschroeid door de maalstroom van lava Een hitte die warmer is dan de kern van de aarde veroorzaakt door deze samenkomst van draaikolken…

Tussen de oude eiken ruist het middenin een draaikolk van blaadjes zwijgt opeens het Herfstkind en luistert Kom, het is weer tijd voor verandering is wat deze herfstwind haar fluistert ik blaas muziek dus dans en zing Voorzichtig danst ze de bomen kaal haar zang brengt paddestoelen tot leven en de herfstwind blaast, hij blaast zich schraal…

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen.…

Als de blik van haar ogen de weerslag vormt van haar ziel, wat heerlijk is het dan dat ik in deze draaikolk opgaan kan en sprakeloos de woorden spreken mag ondersteboven te zijn van haar lach. Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag.…

De wind is ijzig het beneemt me de adem laat de tranen over mijn wangen rollen terwijl ik tegen de stroom op moet roeien rondom vissen strooi ik het brood boven de donkere golven de blauwe hemel de hongerige meeuwen maken herinnering wakker het gekrijs de pijn in tweeën verscheurd te zijn ik kijk naar de draaikolk…

Liefste ik bood geen weerstand, gehuichelde liefste waarom spreid je je vingers niet over de draaikolken, de opspattende kermisvissen in mijn armen. ------------------------------- uit: 'Lilian Sugar Baby', 1990.…

Draaikolken van het heden haasten zich naar de toekomst. Nieuwe tijd? Ander leven? God ziet dit lankmoedig aan.…

Ik ben zo wonderlijk als het weer wisselvallig en humeurig wanneer ik krachtig stralend, door de zon bemind plotseling waai als een woeste wind Opborrelende stapelwolken doen mijn gedachten draaikolken spanning bouwt zich langzaam op veroorzaakt donder in mijn kop Met ruige regendruppels raas ik rond donkere wolken tekenen mijn mond boze…

Die ooit de naam mens kreeg, Te lang geleden al om er Vandaag ook nog maar enige Consequentie aan te verbinden, Dreigt zijn waarde te verliezen In de draaikolk van dit redeloze Bestaan, een leven waarin woede En razernij het dagelijks winnen Van het gezonde verstand waarmee Hij weldegelijk geboren is, Maar dat niets betekent Zonder…

Ze kantelen over het randje van mijn blikveld in het draaikolkend keelgat van een zandloper misschien. Wie zal het zeggen. -------------------------------------------------------------------- In opdracht gemaakt voor Oud Kerkhof in Hasselt, opgenomen in de bundel 'Pritt.stift.lippe', 2004.…

Het draaiwerk - naar vermogen - te strak werd opgedraaid, de verlichte wijzerplaat de draaikolk beschrijft waar we ons bevinden en alleen de liefde zich geruisloos door de tijd heenslaat..…

oprukkende betonjungels waar deuren verdwijnen wind transparante naaktheid slaat in hoeken van digitaal leven vanachter lichtende schermen stroomt chemo door aderen van geleende tijd gif licht op in elke cel modderpoelen en draaikolken van leugens leugens om bestwil en eigenbelang om landsbelang en geld wij zijn verloren gelovigen…

Het gebruik van riten en symbolen oneindige creaties van de geest, vaak gestuurd in kwetsbaarheid, een troost of eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen mijn uiterste polen, in de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing komt de spiegel van vergankelijkheid voorbij, even lijkt ik te zijn verlost van mijzelf…

verschillend van vorm echt of illusie het gesprek doet de ronde voor identiteit dromen door het licht beste vriend van de mensheid hoe vreemd het ook lijkt twee werelden één veelkleurigheid van de mens gaan in elkaar op feest in open lucht eindeloze vervreemding dichtbij gescheiden kleurrijke banden spatten als druppels van licht draaikolk…

moeilijke keuzes voor je begint, de extreme linker- en rechterzijde, dien ik het meest te vermijden, door andere deuren kieren geuren, laat me verleiden door haar kleuren, stevig aangedraaid door een tourniquet, traag draaiend, in z’n vaste sporen ingebed, een wenteltrap die leidt over uitverkoren treden naar een niveau omlaag, in de draaikolk…

nog een laatste keer draai ik m'n hoofd richting de poort waar haar tranen een waterval vormen de draaikolk in m'n hemel kust een hel waar jij staat als een onbeschreven regel recht voor ogen loezend vergeef mij een beetje maar daar blijf dit geheel stil vlinder in een oase vol hoop en pulp de zotheid voorbij o oogst na regen…

Tot de vuurtoren met inscripties weer verrijst malende wegwijzer naar de draaikolk van fortuin naar de tegenovergestelde richting wijst van de waarheden in vonken vloeibaar licht.…

zoals de bewegingen van het water is daar de onveranderlijkheid van de dingen van rusteloze mensen die komen en altijd weer gaan er is het weerloze weten van de immense schoonheid van het bestaan hij schreef haar: het weten van liefde dát is geluk er is het herhaalde weten van meeslepende draaikolken in verlies en verraad er is…

Mijn wonden schoongelikt Door jouw warme zoete tong In een oud vochtig hotel…… Like de song à la Robert Long In een draaikolk vol van liefde Weggezogen van elke werkelijkheid Strelen onze handen verdrinken ogen Jouw zwoele blik die mij telkens verleidt Verborgen achter de oktoberzon Kreun je zacht met je grappige accent Zo vertrouwd en…

Toen vielen wij als snelle vissen bij waterval en draaikolk neer, en gleden tot waar gele lissen zich bogen tot een windstil meer. En wij die als het water blonken en geurden als het kruizemunt, wij dreven, dreven droomverzonken het meer af, naar het verste punt.…