Alle inzendingen over draaikolk

buldert recht op je af met lange, enorm lange benen (eindeloos lang) die zo snel gaan dat ze wazig worden Elke jongen die een poging waagt wordt onder de voet gelopen door deze bloedmooie wervelstorm ’t valt niet te begrijpen, hoe ze het vol houdt, een wilde rivier nabootsend die bijna uit zijn oevers treedt want haar benen zijn net draaikolken…

Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken achter de windstilte. Dat schuilt als zuchten of zwijgen nu eikenbladeren eenzaam wiegen. Dat wortelt als dromen in bomen. Welke genen neigen naar schurende woede. Zelfs nu het vlees is gepijnigd tot rauwe biefstuk. Zelfs nu het zowaar routineus avond lijkt te worden.…

" Gevangen in dit wrede web slijten de lange dagen ze kan weinig ontvangen maar zal af en toe geven Wat nog over is, kunnen alleen haar ogen vragen vanuit deze laatste grote draaikolk in het leven...…

bomen zweren de mannen een te dure eed alsof zij bereid zijn om voor het geringste te sterven In hun naïviteit drinken zij de dag vaarwel en begeven zich naar zee verstrikt in de netten van de nacht Er wacht hen een zware storm als zij dronken heen en weer zwalken op het dek der vermetelheid En keren niet weer als zij verdrinken in de draaikolk…

Ik heb haar zang verstaan en de put lokt onweerstaanbaar als een draaikolk.…

opengegaan onder blauwe lucht, de maan schuift de rivier, een koude voorjaarswind waait door het raam anders dan toen het nieuwe seizoen; donkere holen geheimzinnige bomen exotisch gegeurd de vogels gekleurd; een zeurend lied is aangekomen och, arm zwijgzaam murw gemaakt besmet volk dat naar adem moest hijgen meegesleurd in de corona draaikolk…

Onze geprezen ziel sterk of zwak tot aan de Achilles hiel gemeenschappelijk gebruik van riten en symbolen oneindige creatie van de geest, vaak gestuurd in kwetsbaarheid een troost of eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen uiterste polen, de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing die ik zoek, altijd…

lijkt, en raak ik onverwacht van slag het is niet vreemd dat ik mij hecht ieder mens zoekt immers naar gelijke tred laten varen is niet slecht, zo wordt gezegd doch het gevoel van verlies blijft onverlet het getij is dan op iedere afstand belust omdat zij mee schommelt met het hart, ik ben daar doorgaans wel van bewust, echter het is een draaikolk…

ik verlies mezelf in de langzame tred van degene naar wie ik zo verlangen kan in de stille nacht van duisternis hoop ik dat jij mij even toch opzoeken komt wij houden veel en lang al van elkaar in de draaikolk van het leven samen ik wil weten waar jij nu verborgen bent om weer ons pad samen te bereizen met jouw gezelschap in mijn gedachten…

doen opleven mijn armen van achteren over je nek en borsten kruizen en daar dan tegelijk zo'n lief kusje geven je weet wel dat beschermende omarmende delende gevoel je heel voorzichtig en genoeg strelen zodat het niet gaat vervelen je weet wel wat ik bedoel ga niet in het drijfzand van somberheid wegzinken waak voor de gevaarlijke draaikolk…

Een draaikolk der vele illusie's, vocht blijvend trouw in mezelf, ver van 'n nog verborgen vlinder, eindigde in vele krachtloze ruzies. In alles kwam plots verandering, dit was niet mijn ware levensdoel, dat liefde en fun wilt bezegelen, afstand nemen, enkel nog herinnering. (het enige wat constant is.. is verandering)…

Onze geprezen ziel sterk of zwak, tot aan de gemeenschappelijk Achilles hiel gebruik van riten en symbolen creatie van de geest, troost of vloek, is mij om het even, een deelbare kwetsbaarheid tussen uiterste polen in voor- en tegenspoed draaikolk van de realiteit misschien de verlossing die ik zoek spiegel van vergankelijkheid…

er komt verlangen in de zee van het verlangen, een draaikolk van lust in het golven van de lust: enkels vormen enkels in het water en het zand. het treiterkleedje deint omhoog, en valt nat neer. nog half aan land omrandt het maanlicht vals haar zachte lijnen, werpt vage schaduw scherp op algen, schelpen en botte ribbels in het zand.…

Ik keer mij af van deze draaikolk en waag mijn kans, nogmaals om de deksel van de put te lichten de waarde van elk woord te wegen en daarna het gat in mijn ziel te dichten met de taal - van een vurige geest Kunstwerk: ' Het drakendoders kleed ', (kimono), 1996 Kunstenaar: Irmlinda de Vries Geborduurde tekst op kimono: ' Met tranen…

nooit zal zijn Groter dan banaal verlangen trilt door de geest doelloos gerichte wanhoop voelt zo verweesd Elke deur gesloten vervuld met somberheid eenzaamheid en stilte zal het slijten door tijd Geen enkel oor kan horen wat onbespreekbaar is dit grote zielsverlangen onbekend gemis Vol overgave staren over de eindeloos lijkende zee in de draaikolk…

Als de dichters naar elkaars pijpen dansen en elkaar van verdichten betichten, blauwkousen en zuurklompen, draaikolken en windorgels. Lok ze uit hun kelders de helden want vandaag stappen ze mee in deze stoet. De letterzetters en trendsetters van dienst luisteren instemmend en knikken elkaar bemoedigend toe.…

oceanen, zo diep verzonken, laat zij zich wiegen in zijn golvend getij klotsend tegen zilveren hemelpoorten Hij is de dief van haar droef verleden Hij is haar lief die doet vergeten dat zij ooit in ontreddering aanspoelde tussen de gebroken schelpen En in een kus voert hij haar mee – ver weg - van die meedogenloze zee van de draaikolk…

ik verweet Mijn bloed zal nimmer stollen In de kraters van mijn trots Als Prometheus hang ik hier Aan mijn eigen rots En de holle waanzin, Die ook mij zal resten, Verzwakt weldra mijn ego, Zal mij tot slot verpesten Ik twijfel of elke adem Aan mijn doelen zijn verspild En of finale terugblik Dan om mijn daden rilt Ik wil geen draaikolk…

beekjes van mist terwijl in mijn vingertoppen een wens opgloeit als een robijn ja, ik weet soms hoe liefdoen verdriet kan geven welke weg ik ook neem nog sterker kan ik liefhebben ik zal terugkeren en vertellen waar de duivel slaapt en God zijn onderbroek te drogen hangt metsel mij achter de muur als ik tegen jullie lieg Onder de draaikolk…

Een betoverende draaikolk , die uit het niets ontstaat. En die na een poosje, een fonkelende kristal achterlaat. Shamballah fluisteren de Deva’s, Shamballah fluistert nu ook de wind. Het kristal is ongelooflijk krachtig. en zo zuiver als een kristallijnen kind.…

Bijna 21 - blijf nog bij ons een tijd Dan overleef je het wel, deze dwaze strijd En na deze Krieg vind je In eigen dorp vast een leuke meid Alle goede woorden Gingen langs je heen Je vrijheid wilde je terug, Het verlangen liet je niet los Vluchten wilde je, kost wat kost Ontsnappen deed je zwemmend Onder water in de Ems Een draaikolk…

o ’k Wil die hoop blijmoedig voeden; ’k Grijp in deez’ draaikolk noch deez’ laatste rietstaf aan. Gij, die alleen dit volk kunt hoeden, o Eeuwge bron van alle goeden! Die thans de staatsorkaan laat woeden, Maar die ook stillen kunt, treed toe, of ’t is gedaan. Maar is ’t uw wil, Oneindig Vader, Wiens troon ik vol aanbidding nader!…