Alle inzendingen over eenzaam OR verlaten OR afscheid

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Hun slapeloze blikken zijn de boodschappen die ik verzamel als ik hun stemmen kan vinden en hun echo's mijn eenzame dromen vullen zoals ze mij verlaten en niet van hun dwaaltochten naar genezend geluk terugkeren.…

dat het niet te vermijden is dat ik opnieuw zal voelen hoe het is geweest tijdens de zielverwante verlatenheid van mijn eenzame jeugd.…

Vrij of vrijblijvend is soms 't beamen van eenzame verbondenheid Eenzaamheid omhelst ons beiden beiden, in verlaten staat samen of alleen te scheiden is waar die vraag ons achterlaat Eenzaamheid omhelst ons zoeken naar wat ons nog verbinden zou en vanuit zo vele hoeken vindt mijn eenzaamheid die van jou...…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

Heen zonder afscheid en nooit weer te vinden — 'Dood' heet men u, mij eenzaam jaren reeds; Blijde onafscheid'lijk trouwe vrinden — Heet ons mijn eigen hart, zo zonnig leeft ge er steeds!…

Ik open het venster en de deuren tegenover elkaar totdat het overal tocht in huis om het denkbeeldig coronavirus te verdrijven nadat ik de verwarmingsmonteur uitgelaten heb zet ik mijn mondkapje af om de frisse lucht in te ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht…

Eenzaam sterven, geïsoleerd, niemand verdient dat.…

Eenzaam aan de oever stal het hart de macht Krokussen kussen het gras De macht verlaat het hart of bladeren vallen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik schreef kleuren op je huid trapsgewijs van licht naar donker je onderging de steek van het puntig pluis gelaten gaf jij niet thuis in emoties die de kop opstaken voeren wij op onbekende wateren gingen nergens heen in het intens verlatene waar aantrekkingskracht geen baas over de polen was…

Ik zoek de stilte van de nacht waar een verlate fietser afscheid roept en mijn koelkast haar eigen leven zoemt De woorden die ik vind binden letters op papier mijn hond snurkt zacht en ik, ik adem de stilte…

Prins Harry heeft Afghanistan verlaten, Waarbij hij bij zijn afscheid heeft beweerd: “Ik heb daar Taliban geliquideerd”, Prins Harry mag daar heel graag over praten. Heeft iemand hem nou nooit eens toevertrouwd Dat spreken zilver is en zwijgen goud….?…

eenzaam en gelaten verdwaasd zijn blik door iedereen verlaten een zacht gesnik hoopvol voor een dag geen verlangen naar morgen wat rest van zijn leven een moment zonder zorgen dan stopt het huilen ogen lichten op zijn hart zwijgt voor even eenzaam was zijn leven…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

Ze loopt door het dal van de verlaten wereld langs gevels van puur porselein Door de sombere straten verlangt ze naar de wereld De wereld die nooit meer zal zijn Verborgen in verlangen in dromen en verhalen en diepe stille wensen Geborgen in de duisternis en de eenzaamheid van ons, verlaten mensen…

alleen gezeten in een bootje op de zee helemaal verlaten wat moet ik er toch mee? de duisternis valt in dobberend op golven val ik maar niet in slaap onder eenzaamheid bedolven…

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

Ik voel me soms eenzaam en verlaten. Kan dan met niemand praten. Wat in mijn gedachten zich afspeelt. En denk dat ik iedereen er mee verveel. En kan alleen maar dromen, Dat ik daar toch alleen uit kan komen.....…

de mens gaat over niets hooguit per ongeluk over alles aan deze of gene zijde van het heelal de taal met stomheid geslagen gekist abrupt bedolven verbrand en verlaten gaat over niets hooguit per ongeluk over alles als zij het afscheid vertraagt en ik je omarm om je los te kunnen laten…

weet jij nog wanneer je afscheid nam wanneer hoop en verlangens wegslopen? was het toen je met kuiltjes in je wangen met verlegen oogopslag in de camera keek? misschien was het later toen je niet meer bang leek en woordloos verdween? het lege landschap verlaten zonder jou…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

eenzame momenten ik buig mijn hoofd alsnog hopend op een nieuwe lente "la rose noire est morte"…

Jij hebt mij immers verlaten Droeve eenzaamheid wint ’t terrein dat uit louter reine liefde is geboren waar water proefde als zachte wijn en elke blik op jou mij kon bekoren Enkel eenzaamheid woont er in mij zeggen druppels regen uit mijn ogen want mijn verdriet loert van dichtbij op de signalen van mijn onvermogen Zwarte eenzaamheid…

zon verdringt Sta ik stil in het schijnsel van mijn schaduw beweeg ik niet stokt mijn adem in de wind Wanneer de sterren hun licht doven en niets nog betekenis heeft zweef jij in mijn gedachten ongrijpbaar als altijd Jouw stempel ligt op de spullen die jouw aanwezigheid verhullen Je hebt de kamer nu 45 minuten en 33 seconden verlaten…