Alle inzendingen over eikenhout

Ik erger me mateloos hoe vermeende vinologen hun wijnen aanprijzen en er smaken of toetsen in terugvinden van viooltjes, bessen, aardbeien, karamel, noten, truffels en eikenhout … Mogelijk zitten er zelfs druiven in.…

vandaag speelde ik bij iedere statie een variatie op zwart, wit en eikenhout ik zocht in woorden naar gevoel en heb aldoende in toon een mengeling musicerend beschouwd intens is dan de weg die leidt langs het lijden was als alleen, ik ging er in op, zo gezegd geheel ingevoerd, in trans en ondergeschikt aan de kracht, die in twaalf…

Op de harde eikenhouten banken, waar ik onze Lieve Heer mocht danken voor het boze woord van de dominee, kreeg ik net genoeg pepermuntjes mee om een frisse smaak in dit bang geloof te behouden voor mijn laatste bede, toen ik de griezelig diepe kloof tussen leven en dood had overschreden en mij meldde aan de gouden hemelpoort met mijn naam…

Het licht dat troostend valt, op een eikenhouten kist. Een kist waarin een voltooid leven, zijn laatste rustplaats vindt. Het evangelie van het brekend licht, dat ons een groot geheim laat zien. Hoe de dood zichzelf verjongt. Verterend in een hemels vuur. Vergaand in moeder aarde. Het geheim dat ons het verhaal vertelt.…

ogenschijnlijk heel godsdienstig ingetogen en bezield lag de slechtaard op de kerkvloer voor het kruisbeeld neergeknield hij was van geloof verstoken en het was slechts voor de schijn dat hij voor het oog der mensen zeer godsdienstig wilde zijn het reeds eeuwenoude kruisbeeld was van eikenhout gemaakt maar door houtworm en de eeuwen iets…

Teruggeworpen in de kindertijd komt alle onvolwassenheid retour, het speelgoed op de eikenhouten vloer, het broertje dat ik met een kar aan rijd. Met veel toneelspel draait hij mij een loer en hoor nog steeds zijn pedante verwijt. Voor eeuwig sta ik bij hem in het krijt, blijf ik immer voor hem een lompe boer.…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

je fonkelde als vuur in glazen vol met dromen de druiven rijpten zuur maar uit het bocht dat zijn herinneringen gistten fermenteerde liefde puur troebelheid vermistte de verspilde jaren zon op dronk nasmaak van de eikenhouten fusten herkenbaar aan de fles werd je geschonken aan de tong je was nog jong door onbedaren het etiket gaf…

In de appendix van ons drassig stukje grond daar lopen heel wat dikgebuikte bazen rond wier levens innig met elkander zijn verstrengeld omdat er altijd wel een vettig worstje bengelt dat in de toekomst lust en geldgewin belooft het is een roomse clan met niemand aan het hoofd een oude-jongens netwerk dat al eeuwen zindert dat niet door wetten…

leg me nu maar weg de waarheid toonde zijn gezicht in het licht van een alledaagse dag laat het rusten in ons oog blader niet meer door de regels de lijnen zijn onevenwichtig ze bieden geen houvast zet me in de eikenhouten kast de eens vertoonde passie gevuld in rood en purper doen de nacht blaken in ’t zwart geen contouren spelen met…

Poeder en lichtluchtige stappen wit Doorlopend handjes vast en koude wangen Afdrukken waaien weg en gemoederen verhit Decemberlucht zaait vlokken tintelend verlangen In de verte gloort warmweeïg eikenhout Tussen ons dooit geilvuur op Handen onrustig omvatten hartgeklop Aan de top verliest romantiek van stout Omgeven door dennengroen…

IJl rijzen blanke berken, als boeketten Van trillend zilver, op een lucht die blauwt, Uit blonde grond, vol groepjes eikenhout, Die tegen 't blauw roodbruine vlekjes zetten.…

misschien zonder grond stierf simpel in dit prachtig continent Opzij van mij hield een voertuig halt de bestuurder bood zijn diensten aan Daarna gleden we over ’t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of ik de bestemming wel zeker wist Onderwijl opende hij een achterdeur en noodde mij in de eikenhouten…

Eikenhout doordrenkt door loog en listig bier, schaars verlicht door een spongat waaruit alleen de duivel zich bezondigd aan het tappen van het zielennat. Waarop geen voordeel van de twijfel rust en alleen de totale overgave telt in haastige teugen naar verschraald vertier om de waan van alledag te weerleggen.…

Tegen de befloerste muren der rouwkapel staan wij gebogen, de zonen en de man, omheen de eikenhouten kist. De buren, de goede vrienden schuiven schuw, onwennig voorbij. Onhandig sprenkelen zij het gewijde water, dikke, glinsterende druppels, in het licht der lantaarns. De geluiden buiten zijn verstild en anders.…

Wandel door de hellingbossen, ruik de geur van het bronsgroen eikenhout. Doe je zelf op zo’n moment verlossen, wees emotioneel gewoon eens een beetje stout. Vergeet ook niet de holle wegen, flaneer over veldwegen tot aan een kruis. Onrust zal spontaan in je vervagen, want je voelt een moment van veilig thuis.…

Ik ben uit stevig eikenhout gesneden Ik predik als jan klaasen esperanto En geef les in het kavelen en reden Ook wie mijn taal niet snapt zeg ik chapeau! O tempora, o moresloze zeden Vooruit, nog één keer dan - chapeau chapeau!…

Zoals ooit in oktober ons samenzijn bij zee, we brachten samen mooie herinneringen schelpen, oud eikenhout en een zeester blootvoets al juttend naar huis weer mee. Durf om je heen te kijken, nog even niet te wijken.…

kwamen in hun Dacia’s uit oostelijke streken Nog niet zo lang ontworsteld aan de knoebel van de Rus Op zoek naar geld en wat geluk bereid tot elke klus En hadden het in Polen voor een poosje wel bekeken Van alle markten zijn ze thuis, dat was al snel gebleken En staan hun mannetje aan ‘t wiel, zowel van truck als bus Terwijl in ’t bronsgroen eikenhout…

blijft hij paranoïa en ongerust dat nummer draaien om te kunnen wachten op hoop Vastbesloten gieren de banden door de scherpe bocht hun ego besproeit de grond met hulzen en veegt de spons over zijn leven Geruisloos plots weerklinkt snaterende jazz verdooft als aorta van zwart geld de nerveuze stilte Bedwelmd haak ik achter m'n eikenhouten…

Het zachte zoute verdriet glijdt behoedzaam over haar gezicht Als een meisje dat voor het eerst de dansvloer betreedt Schichtig kijkt ze naar de grond, de ogen zijn op haar gericht Ze voelt de spanning, ze ruikt het zilte zweet Haar voeten zoeken houvast op de eikenhouten vloer Het liefst ging ze weer naar haar stoel, maar ze kan niet meer…

kust gij mijn voeten als ge wilt misère, wat een misère te weinig gedanst te weinig gedronken omdat ge geboren zijt uit één bonk eikenhout gesmeed in het vuur zijn uw stalen knieën kloostergrut waart ge vlees achter loden ramen rijstpap met gouden lepels las ik later in de gazet ik weet, ’t is moeilijk uw uitgezakte wangen te…

Ik niet, passend bij zijn naam laat hij met zijn eiken kop iedereen verstaan hoe vast hij in financiële stormen recht overeind blijft staan Een golfbreker, een rots Voor de hardheid van de euro Neerlands houvast, Neerlands trots Ach, hoe kan een mens zich vergissen Die harde eikenhouten kop schoof hij gedwee in Draghi’s strop Klaas…

Daar lig je tussen ‘t eikenhout, gekleed in nette kleren Er is zelfs niet vergeten om je nog één keer te scheren De fris gewassen handen op de borst tesaam gevouwen En een gelaat dat roerloos stilt, in blindelings vertrouwen Daar lig je dan in ’t wit satijn door ieder te aanschouwen De naasten laten nog een traan omdat ze van je houwen En op…

De hele mikmak handlen wij with care Een mountainbike een kleine molshoopfiets Met lage instap zonder middenmotor Met toeter voor een snottebellenkoter Die gaan op spierkracht, gratis en voor niets Wij kunnen tegen meerprijs u ontlasten Van extra zware puchs en mobiletten Elektrisch aangedreven bicycletten Als waren het tien eikenhouten…

uitdaagde zo gevaarlijk hing ze over de reling heen van enige afstand sloeg ik haar gade hoe jong mag je zijn om je zo te kunnen gedragen ze was oud genoeg om als bloem te worden geplukt zeker toen ze zich ondeugend schuin tegen de reling opstelde haar ogen boorden zich in de mijne met een stormkracht die mij verlamde en vastnagelde op het eikenhouten…

In de diepste krochten der archieven van de abdij van Egmond aan de zee tussen eikenhout, niet te doorklieven, vond men na duizend jaar in goud op snee de beeltenis van twee beroemde Grieken gebroederlijk tezamen vastgelegd - iets waar in Ilias' hexameters geen woord, geen syllabe van werd gezegd in een schijnbaar onbewaakt moment…

Op het kersenmozaïek detail van een eikenhouten tafel schaak ik met een lotgenoot de wereld steekt schuin over Jaar in jaar uit zie ik kopers verspreid over meerdere, te vroege avonden Te kort om Nederland voorgoed achter de ramen vandaan te drijven Het mooiste woord dat ik dit jaar voelde “middellange-termijn-doelen” en ik slikte iedere…

kijk naar me alsjeblieft ja, kijk maar goed mijn moppie hier voor jou staat: daar is ’t ie dan: de ideale man het absolute toppie ik doe niets fout, ik ben jouw droom gemaakt van stevig eikenhout wil met jou samenleven de ‘oude dag’ beleven jouw toekomst? mij wel toevertrouwd! een drankje…?…

Weer gaat de herfst de late asters kleuren van donkerpaarse, tot purperroze en wit weer ruiken wij de krachtige balsemgeuren van 't eikenhout uitwaaierend in de mist. Weer gaan te korte dagen weemoed brengen van ochtendnevel die donkerend in de ziel van miezerige regen tot striemende vlagen waar tussen schuchter nog wat zonlicht viel.…