Alle inzendingen over geen zwaarmoedigheid

De lucht vol van zwaarmoedigheid. Kwam toch de nacht. Wreed, woest, aardedonker. Met twijfels, pijn en eenzaamheid.…

Ik voel me bevoorrecht, angstwekkend kwetsbaar, en wonderbaarlijk sterk tegelijk , maar niet de zwaartekracht maar een zwaarmoedigheid verhindert het vrije vliegen dan wel het sluimerend gevaar van angst, ik hoop die vleugels te verliezen, voordat ik zal worden afgewezen.…

Dat is een zwaarmoedig makend feit. Het wordt hoog en hoog tijd, voor jong en voor oud, dat we ons serieus gaan voorbereiden. Is onze uitvaart al geregeld? Is onze diagnose al gesteld? Dood wijst onherroepelijk naar ons leven. Dat is een blijmoedig makend feit.…

Van oudsher rite van gewicht Een traan in lach, hoe authentiek De status laag, wat een tragiek Een volk, gedoogd of uit het zicht Het notenschrift kende men niet Het licht, het duister, vaardigheid Gaf men elkaar gesproken door Pas later kwamen tekst en lied Voor eeuwig raakt zwaarmoedigheid Het daarvoor openstaand gehoor…

Zwaarmoedig leef ik naar heden, waar gisteren en ook morgen, ontspannen samenkomen. In tuinen van Eden ontspan ik. Zie ik gedachten verdampen. Wanneer? Nu. Hier. Vandaag.…

( voor Gerrit Achterberg ) Hij verzonk voortdurend in de wereld die hij aangreep zonder te vallen of aansturend op dit zwaarmoedig gedweep met een dood die hem op de hielen zat. Onder het ijs vergaf het moordhuis de man die om bevrijding bad van een rekkend Golgotha, een vierde kruis.…

definitie noemen we haar 'leven' elke fantasie wandelt de ruimte in (gedachten laten zich niet vangen) een steen kan niet denken, wel ouderdom vergaren, zich ontredderen, een hemel- lichaam sterft niet -want in donkerminnende ruimte draagt de inborst alle pijn van een denkbeeldig hart als fantoomgewicht min of meer, ik wil niet zwaarmoedig…

Het zijn de kilo’s aan zwaarmoedigheid die huizen in dit schepsel koud en stijf. En de verlichting is voor hen die rouwen. Dus het verdriet is slechts voor korte tijd.…

Wanneer het leven soms zwaarmoedig rust en je weer graag door een lichtvoetige ochtend wenst te worden wakker gekust om met nieuwe levenskracht niet van het zonlicht te worden afgesloten. Nocturne een romantisch snarenspel.…

orkaankracht, die nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots…

Ik heb de meest moeizame literatuur door mijn geest laten gaan, heb zelf enorm veel zwaarmoedigheid geschreven, maar dat wil niet zeggen dat ik een verstokte grijsaard ben geworden, want ik zing nog vaak Calimero's lied nadat ik een verse haring heb verorberd of wanneer Socrates mij de keel uithangt.…

Je hoeft niet te juichen, maar zwaarmoedig zijn heeft geen zin, we lezen je gegarandeerd volgende week weer, en die procenten, slik die maar gewoon IN!…

December bestem ik voor mijn herinneringen; waarin ik omzie zonder zwaarmoedigheid. Het oude jaar krijt zijn laatste schreeuw, wanneer het vuurwerk opspat uit de sneeuw. December geeft aan zijn einde wat gezelligheid; en ontsluit een nieuw begin in gemoedelijkheid.…

Breekt zij slechts met carnaval vrij, uit haar wankele zwaarmoedigheid. Het is februari en er ligt sneeuw aan de einder. Teruggekeerd wordt zij toch weinig behaagd. Mijn hart draagt de ruis van een zender, als een boodschap die om bezinning vraagt.…

dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen pijn voelbaar in afgrijzen, alsof er bomen op de maan waren maanbomen die alleen jouw pijn konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid…

Zwaarmoedig hangen zijn lange takken neer op graven en kleine schaduwbloemen. Maar hij mag zich de opwekker noemen voor gevleugeld leven bij stralend weer. Binnen dicht lover zingt vogellied teer, begeleid door vrolijk meerstemmig zoemen van kevers, die luid hun woning roemen. Doodvonnis: woest zwaait de bijl heen en weer.…

Zeg Lüske, ben je trots of hopeloos, teleurgesteld, vol wrok, geïrriteerd, zwaarmoedig, vol berouw, geamuseerd, verbolgen, melancholisch? Ben je boos, bedroefd of bang of blij (1 der 4 B’s), beschaamd of voel je haat of voel je nijd? Voor mij is jouw gezicht een groot zwart kruis.…

Het zou mijn zwaarmoedige gevoelens zo hebben verlicht. Maar het bleef stil, naar de reden kan ik alleen maar gissen. Maar ik ga je daardoor steeds meer missen. De pijn wordt nu echt veel en veel teveel, ik word zo vreselijk emotioneel. Ik zie vreselijk op tegen de komende dagen, ik voel me nu al zo vreselijk teneergeslagen...…

O, flonker-vochte stem die sloeg bewogen, Uit zwaarmoed riep mij naar de lichte hoge; Hoe hing mijn aandacht aan Uw diep geschater; Keer, zingende dwang, zacht geweld dat kliefde De smachting van de nacht, keer liefde, o liefde, Hermaak mijn hart tot een diep-orglend water.…

Onnozel bloed ik leeg door zwaarmoedigheid heb niet de veerkracht van Clint Eastwood heb wel twee pistolen langs mijn dijen maar die richt ik liever op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste…

de regen donder en bliksem van deze weken in mei en juni dat wekt in mij dat weer bedoel ik een vage treurnis om wat reeds bijna onherroepelijk voorbij is want nog enkele dagen en het jaar is over zijn hoogtepunt heen de dagen korten het begin van het einde de spankracht weg het zich ontplooiende voorbij ruimt plaats voor het ietwat zwaarmoedige…

transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte dikwijls metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen pijn voelbaar in afgrijzen, alsof er bomen in het lucide land van dromen waren die konden praten met eenzame kinderen bomen die alleen jouw pijn konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid…

vakkundig af en aan glanzende vormen betasten paradigma’s die ontstaan waarbij allerlei beproevingen ontspruiten glas beschermd buitenste randen tactvol het gedeelte dat vol vragen de contouren besteelt van puurheid een aaneenschakeling bevrijdt gedachtes van verstikking uitgebreid in deze samenvatting van componenten die mij inprenten niet zwaarmoedig…

ik heb alles in beeld komt het oneerlijke op een dag eruit Je omgeving lijkt met je mee te leven ieder doet z'n uiterste best ze willen allemaal goed bedoelde raad geven het is vaak alleen maar een test Woorden van meeleven wil je niet meer horen positief blijven wordt steeds moeilijker elke dag soms lijk ik de wil te hebben verloren zwaarmoedig…

Vervallen in weemoedige gevoelens Slenter ik over het plein van de stad Terrassen vol met kleurrijke mensen Maar vandaag heb ik het even gehad Gedachten probeer ik te verdringen Zwaarmoedigheid stuurt mijn gevoel De knoop in mijn buik knelt pijnlijk Ik leef adem door maar mis ieder doel Mijn ziel is kwetsbaar en lijkt broos Tranen staan…

ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik tussen angst, gewenning ogen die mensen aankijken, verschrikking een zwaarmoedig…

In mijn meest sombere momenten las ik jou en beurde jij me op, gek genoeg, maar zwaarmoedigheid werkt averechts, alleen voor ingewijden. Ik houd zowaar net zoveel van Ingrid als jij. Ze is al net zo ver weg als jij, ook al leeft ze nog en kom ik nooit zo nabij als jij. Mooi gedaan, gabber.…

Zwaarmoedig, met niets anders om over te dichten dan de ondergaande zon begaf ik mij gedeeltelijk ontkleed naar de oevers van een meer enkele kilometers buiten een stad gelegen bij het stille water aangekomen zag ik werkelijk de ondergaande zon en ook dat hij langzaam onderging waar ik zo naar verlangd had met de intensiviteit van mijn…

soms vlieg ik door een open venster naar buiten, beleef ik vrijheid en liefde, keer weer met bevende vleugels, aarzelende pootjes, bloedende harteklop, terug op de trap naar onderen, een krakende leuning, waar sinds eeuwen geen handen overheen gleden, een stilte die moordend werkt, schimmen die langs mij gierend van gekte omhoog willen, zwaarmoedig…

(voor Mirjam) Het zal hier op aarde wel atijd onmogelijk blijven, maar ondanks die zwaarmoedige visie ga ik dwars door de weerstanden heen en wil ik je toch bezweren dat jij mijn geheime bruid bent in parelwitte bruidsjurk, de lange sleep gedragen door vrolijke bruidsmeisjes met ontroerende vlechtjes.…