Alle inzendingen over geloken

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

je ornament barok in lange rok en krult uitbundig in je rondingen monumentaalt in rijk en warm bezit ogen stralen uit het donzig wit haren opgestoken ogen iets geloken met fluweel gevoerd de taille ingesnoerd zo open je de dans op het gala van de eeuw de prima donna van het bal maar voelt al binnenin het eerst verval…

de vrouw als drinker echt gênant zij loenst met bubbel haar tong is dubbel links om gekant de vrouw als medeklinker zelfs bij hevig lonken blijft onverklonken voor er is geloken zijn de zinnen reeds gebroken echter de vrouw als klinker breekt grieks gepassioneerd de glazen van gepensioneerd zij zegt 'de eros van de veteraan ik lig…

Koel kust de avond en mijn ogen, open, sluit ik vaag vervloeit een zinderende dag en over de blanke lissen van mijn geloken ogen, wipt de ijle vogel, die onrust heet, naar ver over de verre vijver glijdt een lied en mijn keel ontglijdt een langgerekte klacht dan, zo langzaam, opent het donker de maandoos, mijn ogen, mijn oren, mijn…

Later wanneer ik naar huis ga, en in het park onder waterige bomen loop zie ik ook je ogen, helder en geloken nu, voor de laatste keer gebroken.…

ze strijkt met pen teer teder zwijgend precies concies op perkament fragiele streepjes trillen van zonder woestijnen eeuwige stilte verlaten verlangens zanden verstuiven bloem en palm zij tooit zich in roos in jurk eeuwig haar zand nomaden zwerven zwijgend langs haar haar rode rozen ogen geloken versluiering zware gewaden…

Toen plots haar ogen, niet meer geloken, maar och, hoe blauw, even in de mijne doken, die mooie mond gauw, de zon weer op liet gaan. heb ik niets gedaan. Nooit weer lachte ze hierna ooit meer.…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

je lopen heeft iets gratieus het haar blond opgestoken je neusje in de wind de ogen wat geloken je blikt nog lente in de zomerzon aarzelt en kijkt om ik lach het volle licht in je verbaasd gezicht je stem klinkt lichte tonen in herkenningskleur je parfum is herinnering aan eerste kussengeur ik kreeg een hand op armlengte afstand…

somber lekken grauwe trekken eindeloos hun koude sporen in miezerig venijn ogen door de kou maar half geloken willen er nu even niet zijn toch lachen de plassen spetteren dikke druppels uit de plenzende bui halfzolen zomerschoenen aan einde van seizoen soppen smerig straatvuil binnen zelfs de paraplu met tig geknakte…

van weggeweest mijn zelf nog niet teruggevonden de spiegel van de jeugd gaf onbedoeld verval te zien nu echt begonnen reis niet zo snel bedelden mijn ogen ik wil nog zoveel zien de kale heuvel met het eindstation nog niet beklimmen en zie hoe ik nog leef mijn ogen licht wat meer geloken mijn mond verdroogd maar met nog kleur op wangen…

Gezegend zij de jeugd der ouderdom Als hij, gestreeld door jongevrouwen ogen Gekoesterd wordt door jonge vrouwenogen Hun speelse blikken die de zijne roven Hun woorden proeft van lippen al half geopend Gezegend zij hun tere tweede jeugd De surprise in haar vraag gedogend Haar ogen daarbij schaamtevol geloken Zijn antwoorden spontaan…

In ouderwetse rieten strandstoelen zitten mensen te sterven, tatoes op hun geloken oogleden. Een enkel sigarettenrokend lijk lost op in rook. Een beroepshond met een bijbaantje snuffelt langs de vloedlijn. Vindt een kinkhoorn.…

Met geloken ogen, totaal ontdroomd, bevestigt zij in zich de duur, het duren: en zij zet zet zich voort zonder van plaats te veranderen, zonder te verliezen tijd. Het volle licht van de middag is om haar.…

waar voorhoofd fronst in peinzend denken hoekt je mond in lach het positieve schenken geeft jouw innemendheid een warme kracht die straalt uit ogen soms licht geloken na een passievolle nacht een kleine neus wipt boven rode lippen een puntje tong komt droogte likken het kort uitstaande haar oortjes als een zeldzaam paar bekronen…

ik ben wakker heb een vriend hij brandt in mijn lijf ik heb zijn sporen gekregen hij mijn liefde verdiend zacht zijn ontspanning krachten gesust rimpels rond ogen zijn lippen geloken heb ik zacht gekust ik ben je lichaam eet nu jouw smaak val voor je handen ze strelen mijn huid liefkozen vaak ze geven gevoel dat je ogen beloven…

ik wiste wat zon uit je vermoeide blik had eindelijk weer een blijde sprankeling in zicht uit donker geloken ogen kijkend naar boven want je had nu niet echt veel te geven uit de stress waarin jij op dit moment had te leven op een merkwaardig kruispunt van allerhande wegen niemand nam je bij de hand gaf je zicht en een…

dwalen langs d'eeuw'ge baren grijze wolken kolkende waat'ren vuurstralen lichten weer biddend gaat 't hart tekeer in tijd vergeten zullen wij elkander heten dagen die gaan lengen - niet zonder ons - - niet zonder ons - in d'onverbrekelijkheid onzer wenk in waardigheid zal er liefde zijn in luwte waar alles brak was en zo droef geloken…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…

geel licht kleeft in geloken wimpers en op de schoot een boek nog open veel tijd verwaait sinds dat jouw blik zich heeft gelegd op mij en lijf- versmolten lief ik jou met één oog door het sleutelgat hoe in de slaap je adem zucht en stom geworden wij samen liefde vlechten tot dag door ’t spleetje van de deur gekropen stil in je armen…

een goedheiligman in lichaamswarme bubbels zakt onderuit en ziet een wereld zonder kindjes met de auto naar zijn werk en wie stout is mag erin de ogen sintelijk geloken tikt hij met zijn handschoen op zijn lege glas piet draagt nieuwe bubbels pumps en vraagt hees of ze nog meer kan doen he ouwe je mag hoor tis groen sint zucht spuugjes…

In een zak gedwee geloken zaten ze getwee te stoken zodat hij bijna alle dagen bij vlagen ook de nachten wreed en zonder vragen boos en achteloos verkrachtte beet en mateloos bereed.…

Ineens zie ik je, onbereikbaar, mijn vingers tekenen je lach in het niets zacht raak ik de lijntjes om jouw mond geloken ogen verstoppen verdriet, stil kijk ik de zon in je gezicht, waar zachte stralen warmte geven aan nooit verwacht later, terwijl ik de wijzers vooruit kijk, open jij je ogen en kijkt me recht aan, nooit was je dichter…

Het waxinegoud gloeiend in de bijna geloken ogen. Zachtvochtig geopende lippen, verwachtingsvol trillend. De grijze ochtend, hoopvolle meeuwen op de deinende wind.…

En zinloos met gebroken snaren Hangen daar nog de gitaren Waarom heeft hij niet gesproken Zie zijn ogen dicht geloken Wat heeft hem zo gestoken Dat hij zijn leven heeft gebroken Zullen wij ooit weten wat hem heeft bezeten Hoe kon hij de dood toch meten Met het leven en vergeten zinloos hangen daar gitaren met hun plots gebroken snaren…

Opgekruld en opgedoft strijken ze neer op het terras bestellen koffie en likeur bespreken met elkaar hun voorkeur half verborgen achter een krant soezerig, de ogen geloken ontgaat hun niets van wat passeert even gaan ze er tussenuit om aanstonds terug te keren de lippen wat meer aangezet een extra vleugje parfum om het tij te keren in het…

het was voor het eerst dat ik een schaduw zag op je gezicht er donkerde iets op je huid waar de tijd nog geen vat op had gekregen jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich…

toen jij geboren werd verscheen er in die dag een licht, heel zacht, heel teer geglansd langs randen van geluk werd mijn moederschap mooier hoe moeilijk je soms was hoe lief je speelde blindelings op het trottoir; zo zeker ondanks de ingeknotte grief in half geloken ogen binnen de ellips van een wereld die onzeker was vond ik jouw…

Onmogelijk zijn aangezicht te zien Oogverblindend licht behalve aan de randen van zijn dag Zijn spiegelbeeld flonkerend in zee versplinterd, uiteen gerafeld in duizend glitterstukjes Zijn blik slechts te weerstaan getemperd door wimpers Hunkerend naar warmte, zoekend zijn bron, te fel, te wit, te veel voor mijn ogen - geloken om…

ik kende al je repertoir je koos voor blond en halflang haar de ogen wat geloken in praten klinkt de hapering de woorden iets gebroken emoties in onhandigheid die jij maar snel aan zijn gebrekkige ervaring wijdt je wilde hem zo graag de jouwe maken door hem met volle zachtheid te gaan raken maar hij ontweek je alle keren in…