Alle inzendingen over geluidloze

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

een wederzijdse klik een laatste puzzelstukje is gelegd Want met die ene blik zijn alle geluidloze woorden reeds gezegd Of spraken we toch niet dezelfde taal en was het een fata morgana allemaal?…

onhoorbaar kruip ik dichter ervaar de geluidloze plop van het ontluiken van een vreugde dansje van plezier draai ik om mijn as ongeduldig wachtend op de schoonheid van laaf ik mij aan dat wat komen gaat…

“Ik zal zolang zwijgen om de geluidloze woorden op je grafsteen te laten rijpen, onuitwisbaar en afgewogen om de betreden grond en gaven samen schoon te wassen.”…

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

Misschien dat het geluid van jouw stem in mijn ademtocht steeds anders klinkt dan voor jouw dood in al mijn dromen maar het is ook niet onwaarschijnlijk dat in de stilte van de duisternacht jouw stem geluidloos veel verder komt dan ik dromend durf te hopen in alles wat ik denk keert stilte terug.…

Misschien dat het geluid van jouw stem in mijn ademtocht steeds anders klinkt dan voor jouw dood in al mijn dromen maar het is ook niet onwaarschijnlijk dat in de stilte van de duisternacht jouw stem geluidloos veel verder komt dan ik dromend durf te hopen in alles wat ik denk keert stilte terug.…

Het trage zilver van mijn spoor Bevlagt de dagen tot waar Zij heimelijk gaan: De echo van geluidloze paarden. ------------------------------ uit: Winterrunen, 1967.…

De stilte sloeg als een knal een diepe geluidloze krater. Rood gekleurde granaatschreven picassoën de grond. Een laatste zucht van leven wandelt dodelijk de vrede in. Onbekende witte kruisen kreunen als bezegelend teken DE WERELDSE RUST...!…

In de schemer buiten op een tuinbank gezeten van de geluidloze vlucht van de vleermuis omgeven werkt het gestage knagen van het geweten ons méér op de zenuwen dan binnen op de bank gelegen met de televisie aan - vandaar dat in zo weinig tuinen banken staan ------------------------------------------ uit: 'Het lot van de Eenhoorn…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

stemmen een lijf als verblijf de rest is al stuk het zielloze hijgen in het kotsen van prut -------------------------------------------------------------- deel 1. voor de laatste toon uit dit refrein deel 2. ik ga gebeden kraken deel 3. slammen met geluidloze stemmen…

De nacht is duister donker gefluister De nacht is stilte geluidloze kilte De nacht is maanlijk lichtpuntig bekijk De nacht is zwart kleurloos hard De nacht is Ongeloofelijk Werelds koninkrijk Maar dat maakt allicht niet uit Want de nacht is slechts een plek waar De morgen weer kan komen…

In tranen om nieuwe chemtrails schotse ruiten op hemelsblauw namiddag kleurt wazig wit zonsondergang doorstreept geluidloze vliegtuigen weven luchtig hun patroon hertekenen het volmaakte tot een schandelijk kladje, gestoorde breinen willen het klimaat onder de sloef, aluminium en strontium dringen in de kern…

we zouden weten waar te beginnen en tijd speelde geen rol we zouden elkaar raken in vergeten lagen in een ongekende ruimte we zouden elkaar treffen in een geluidloze aanraking zouden we elkaar ontmoeten hoe zou het zijn?…

Hoor, hoe leven verdwijnt in een geluidloze zucht en toch schreeuwend om een wonder. Zo davert de grond nog eens en weer en kunnen we de ogen sluiten. Om alleen achter te blijven met een afgekloven stilte in een te grote leegte.…

Aan de oostelijke horizon - ver weg - dansen geluidloze bliksemstralen als de dunne poten van een spin. Waar ik sta bestaat de wereld uit wuivend grasland en het lied van krekels. In het westen koestert de ondergaande zon roodgewangde wolkenkinderen aan haar borst.…

Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen toe maar dan ben ik al gesmolten.…

je speelde de mooiste akkoorden liet in zwart wit kleurrijke vlinders los een vlucht in geluidloze dans op de warme lucht van de avond zag vingers de toetsen strelen voelde vleugels zacht langs me zweven dit intieme moment van dans en muziek hebben wij woordloos als onze liefde erkend…

In een nacht Die weigert Zichelf in Een druilerige dag Te verliezen Schuifel ik Langzaam in een Stille stoet van Geluidloze blikken Beesten voorwaarts - Duivelsogen gevuld Met hels licht Staren mij grijnzend Aan, Eco-loss Incidentenbestrijding Kruipt mij tergend Langzaam voorbij - En ik voel mij Verloren in het Sombere…

Over geluidloze paden van klankloze akkoorden liepen wij zonder woorden over akkers van het stille zwijgen de hoge bomen van het onbegrip de diepe sloten vol diepgang gegoten konden ons niet raken om verbinding te maken wij distantieerden ons van ons verhaal zo gingen we de treden af ieder in zijn eigen Babylonische taal gd…

kleine bel naast de deur met sierlijk ijzeren gekrul nodigt uit, ze smeekt haar geklingel te wekken op verweerde vensterbank staart een gebarsten pot vuurrood van haar hete doop naar een zwarte iris oprecht in haar buik geplant met een geluidloze zwaai offert een bloemblad zich op voor de doorkomst van bezoek donkere fluwelen streling…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

Zijn handen voor zijn oren Lippen vormen Een geluidloze schreeuw Hij heeft zichzelf verloren In de leemtes van de tijd Struinend door zijn Labyrint van gevoelens Ontmoet hij vage klanken Van weggestopte emoties In een vorig leven Geen toekomst ziet hij Maar schaduwen uit Een ver verleden Die hem pijnigen Als een foltering zo hard…

verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen nu leegte, vervreemd van verheffing, zich op een geluidloze…

soberheid zijn de invloeden die hij op levende wezens uitoefent Terwijl eenzame steenbokken de bergketens verkennen brengt zijn kleurloze gaslichaam een overvloed aan starheid om hen te doen volharden in hun langzame klim tot onherbergzame hoogten Omringd door dampen en ijsdeeltjes produceert hij een traag wenend geluid Onhoorbaar op de meest geluidloze…

Dit is de wijd open wereld ik ben de geluidloze man ik doe wat ik niet laten kan drugs is de crux het hemelspansel opent zich en Broeder Kraai zegt hallo hij spreekt... kràsse taal: 'van de god in onszelf dat is Entheogeen daar waar het licht is daar gaan we heen' en de wereld draait verder roepend, zoekend, schreeuwend: er zal…

Ook met de handen stijf tegen de oren is soms het geluidloze gillen te horen dat in onze diepten weerkaatst routes en wegen in eigen beheer geen regels voor het binnenwerks verkeer dat zich langs eigen banen verplaatst geen brandstof meer over voor innerlijk vuur geen macht meer te veinzen over het stuur hardnekkige voet op het…

hij ziet de bergketen de zee grijs en donker hij ziet de sterren in de zwarte lucht hij hoort wolven huilen naar de maan hij ziet de levenloze vrouw elke nacht ziet hij haar opengesperde ogen de geluidloze mond hij denkt aan haar weerloze handen op de donkere vloer van de cel ligt zijn bril en er is zijn gezicht dat in de duisternis…

Ik blijf dus maar staan om van achter het raam intens te kijken naar het geluidloze wit. Alles lijkt zo perfect. Mijn vrouw vraagt, licht verwijtend: 'Heb je de chrysanten wel afgedekt?' De sneeuw smelt weg, zienderogen.…