Alle inzendingen over geweken

Dan werd het overblijfsel weggehaald, waar kracht en vorm uit was geweken. En heel het dorp verlamde in de strop die deze man of vrouw fataal geworden was. Zo'n lijk begraven was al zwaar, maar dan de ziel, die naar verlossing zocht en als een geest bleef waren door het dorp en waar geen tong of taal voor was.…

stel je voor dat er diep binnenin je een buitenland ligt, dennen, sneeuw en barakken, land zonder bodem, je haalt het niet op stel je voor dat de tijd niet bestaat en jij wel nog, stel dat je nooit abrikozen gegeten hebt, trouwens, het woord abrikoos was verdwenen en moskou, je broer, promenade, ze waren geweken, terug naar het schuim van…

Het tij is geweken, het hart, de dijk niet te breken.…

Sterren zijn voor je geweken. Je hebt de kaarten zwaar vergooid. De schoppenvrouw verschiet de hemel, azen zijn voor jou te groot. De nacht verliest zijn glans in het spelen dag verschijnt weer ijzig grauw.…

Nog vaak hoorden we predikanten preken over de wederkomst van onze Heer, hoe op een wolk Hij eens zou oversteken, dan dacht ik steevast aan die ene keer die nimmer uit mijn denkbeeld is geweken, vol van de Geest gaf hij Hem alle eer.…

Hier kon ik huilen, lachen, spreken, het gevaar leek geweken. Maar nu na zoveel jaar dreigt weer gevaar, weg is de toegestoken hand, ga maar terug naar je vaderland! O, vluchteling, waar is mijn barmhartigheid? Waar mijn strijd voor waarden van het leven? Waar mijn toegestoken hand gebleven?…

Ik heb ooit in vlagen van koorts over moed per ellowie een spoedles of drie (honderd) vrij dichten genoten; poëzie bewonderd gekocht werd `n bundel hoe ik kloppen moet Ontroering is leuk echter zeer zelden goed wanneer er van leerboeken af wordt geweken ik heb daar al menigeen voor afgezeken na genoeg over wegen stelsel matig beboet Buiten…

De blik van het kind zei dat het gevaar voorlopig niet was geweken. Kon ik het oppakken? Kon ik het in mijn armen nemen en voorovergebogen de geur van het hoofd, de lichte haarinplan- ting waarnemen? Het kind bezag me met minachting. Ik inspecteerde het lichaam op kneuzingen, wondjes, schrammen. Het kind keek mee.…

Nog is de droom niet uit mijn hart geweken, Hoewel het weet, het loof der bomen dunt… De herfst gaat goudend rond door stille streken, Zolang zijn wil nog een schoon rusten gunt. Al goud en zon zover mijn ogen dwalen, Leve die pracht in zangen en verhalen.…

Inkeer van winterse kilheid, rouw en kaalslag is weer geweken. De baarmoeder vol - ontsluit en stilletjes aan komen jonkies naar buiten. Het dartele leven ontspruit dankzij krachten die handelende machten mooi te boven gaan. Ze komen eraan de grootse verwonder momenten het komt wéér naar buiten gekropen - de lente!…

, hoef ik niet in aarde te wroeten mijn zwijgende metgezel laat ik op volle zee achter misschien wel om niet zelf opnieuw te moeten, te hoeven, maar te neigen naar gewoon zachter de klaarheid behoeft geen nader betoog in het onbegrijpelijke hou ik mij staande daar zit mij voorbij de dag nog iets hoog het gemoed dat ik eerlijk waande is geweken…

Z'n onrust is geweken, z'n levensduur verkleind. Hij weet zich op te steken en rookt zich naar z'n eind.…

Zoals wanneer opeens de zonneschijn Door 't zwart der brede wolken heen komt breken, En schittert in de tranen, die er leken Van blad en bloem, als vloeiend kristallijn, Zó, dat het wenen lachen schijnt te zijn: Zo is, wat mij ontstemt, opeens geweken, Mathilde!…

bijna alles kun je in woorden vangen de een kan dat beter dan de ander toch blijken er gevoelens te teer en fijn wat ook ik niet verander maar als men nou de koppen eens bij elkander ging steken en elkaar in denken helpen dan zouden ze in enkele woorden te omschrijven zijn dan zou ze snel zijn geweken die overvloed aan gedichten over…

Als vogel blikt zij nimmer achteruit Doch immer zwemt ze blij in 't blauwe niets En peddelt onverstoorbaar op haar fiets Een e-bike, daarmee komt ze snel vooruit Ze trekt zich zelden aan van enig teken Om achterwaarts te kijken hoe ze 't deed Vertel haar niks, zij rept zich naar de meet Voor beste stuurlui is ze nooit geweken Maar wijzer…

creëren huilen van de wind door troostloze bomen de velden leeg en dor zelfs mistige horizon in mijn brein slechts verlangen naar de zon wanneer zal ooit het nieuwe leven komen maar in mijn hart vonkt stil het hopend vuur dat straks na rusttijd onder witte deken kiemkracht en herleving van nieuwe natuur tot explosie komt als de kou is geweken…

't Zijn je lippen niet, mijn lief Geweken in een zoete welving, Nodigend en zonder dwang Samensmeltend met de mijne Wat jouw beeld en aangezicht Voorgoed in mij beklijven laat Zijn je lippen niet, mijn lief Als het intiemst van mijn geheimen Evenmin is het je hand, De mijne voelend in een streling Teder strijkend langs mijn wang…

de lippen zijn definitief geweken. ik weet het, liefste, de hitte verstrijkt onze weinige uren en al kijken we diep uit onze ogen, het maakt ons in wezen niet uit. straks als het afkoelt, en donkere motieven de aanblik bepalen - de vrolijke rimboe van het karkas - zijn we net zoals afrika.…

Ons zorgeloos bestaan het is voorgoed geweken. O God, zie onze droefheid aan. Naar aanleiding van het vreselijke ongeval in Zwitserland waar Belgische en Nederlandse kinderen en begeleiders omkwamen. Mijn deelneming aan alle getroffen families.…

al acht weken spierkracht uit zijn lijf geweken geen grip meer op de teugels die hem zouden moeten leiden in deze fase van zware tijden na een beroerte volgde de val waardoor zijn bekken brak trombose volgde, dat ontstoken raakte grote wond werd met eigen huid gedicht zijn hart is zwak, pacemaker werd geplaatst heeft al jaren Parkinson…

het is te vroeg en deze open ochtend veel te zacht zoals mijn bed dat ongedekt verlaten ligt, een laken tot sierlijk kleed geduwd, het leven nog maar half geweken een radio, een lied speciaal voor mij, de zanger lacht een nieuwe morgen elke dag, een waarheid uitgestreken in tranen, boeken met verhalen waar ik niet meer aan dacht maar nog van…

Waar is dat blozend rood geweken, Dat aangename rozenbloed, 't Geen eedle zielen kon ontsteken, Om uwe waarde, in minnegloed? Waar vliegt dat heen met zulk een spoed? Maar 't geen zo haastig werd benomen, Of ik bedrieg mij in mijn waan, Kan ook zo haastig wederkomen.…

Midden in het leven Valt door ervaring gedreven Toch eens te overwegen Afscheid van de kindertijd De veiligheid van het kind Is jaren reeds geweken De hersenpan bijna rond Toch gaan er stil gedachten Die rust van vroeger brachten Terwijl de nieuwe tijd moet worden voorbereid nee nu niet langer wachten kom droom van speelsheid in…

De Min met al zijn treken, Jok, lach, bevalligheid daarinne zijn geweken, En wat ter wereld is van wellust en geneugt. Nature, die daar schijnt in droeve damp begraven Door ‘t missen van uw glans, betreurt haar rijkste gaven, Die ge altezaam besluit in plaats zo nauw bepaald.…

(verleden en toekomst raken elkaar) Een mooie morgen was het geweest toen Jezus ging spreken het decor van zijn verhaal straalt ochtendlijke frisheid uit fonkelende dauw tintelend feest de onbetrouwbare nacht geweken we werden omhooggetild voelbare nabijheid Zijn woorden bereikten ons innerlijk totaal als dan ons hart is geraakt zijn…

Noch nacht en is ‘t noch dag: het vier der zonne is schaars geweken, of, helpzaam wordt de keerse hier, daar de avondzonne ontsteken. Het pinkoogt, of ‘t een meisken waar' dat wenen wilt, van verre, nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar een' nieuwgeboren sterre.…

wonen in een kasteel met voor iedere vlucht een opgehaalde brug alleen de kroongetuige van het water onder de oude brug dicht met kroos van donkere wakken geweken om daar lang herinneringen vast te houden verdiepen of in de traag schemerende watervliezen te verliezen thuis komen achter gesloten muren met kleine vensters…

Noch nacht en is ‘t noch dag: het vier der zonne is schaars geweken, of, helpzaam wordt de keerse hier, daar de avondzonne ontsteken. Het pinkoogt, of ‘t een meiske waar' dat wenen wilt, van verre, nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar een' nieuwgeboren sterre.…

Het is zo stil buiten, nooit meer zal hij in de loggia staan, nooit meer zal hij me aankijken, nooit meer nooit meer raakt hij mij aan Ik kon niet slapen, keerde terug bij het eerste licht om hem te wassen en te balsemen, zijn geest was geweken hij was niet meer waar hij lag en ik knielde, omarmde zijn lichaam en huilde de koude doeken…

zoekt naar een gezicht die hoop en hart verbindt de demon valt in duister zand als witte geesten huilen een lichtend spoor verlengt de hand die wijst naar waar verlangen brandt en zielen niet vervuilen in vrijheid luidt de symmetrie waar rust is neergestreken de geest beheerst de alchemie die doel versmelt met de missie de twijfel is geweken…