Alle inzendingen over grijze haren

haren met briljantine probeer te modelleren.…

Och waarachtig bijna tachtig nog altijd prachtig want ik schrijf door de velden met mijn helden wilde paarden volop in galop grijze haren ogen die staren oude botten lekker ravotten met mijn kleinzoon een fijn persoon om mee te stoeien en inkt te knoeien blijf maar schrijven dan zal je blijven kon dat maar waar zijn maar het…

haren met de kleine blijde mare vast omsloten om me heen…

Ik kijk naar je, naar al je grijze haren, naar hoe je je verschuilt achter je krant. Rimpels, bijna als onneembare groeven, trekken hun sporen op je oude gezicht. Ze zijn gaan tellen voor je: De jaren, alleen de tijd had jij nooit in de hand. Maar je kon wel van het leven proeven, ieder moment was voor jou een gedicht.…

Kwikzilver noem je mij grijze haren spreken een andere taal en dansend ren ik voor jou uit hoofdschuddend vraag je wanneer ik volwassen word onmiddellijk weerspreken twee stralende ogen deze zin lachend spring ik van de hak op de tak over paaltjes op die ene kade waar schepen liggen te wachten op aankomend vertrek met beide armen…

volverwachtingskind in streeppyjama steken transparant grijze haren als monument van slapeloze nacht in jonge vlegeljaren rechtovereind de wereld in grote handen op het feestversierde kleed blauw geaderd kwetsbaar haast getuigen tegenstrijdig streven mijmer ik verdwaasd gravend in herinnering zoals je daar vertederend een gretig levend kind verhalend…

ik maak mij zorgen om de grijze haren (hoe zeg ik dat nou politiek correct?)…

Ach de vrouw haar wereld is maar klein ze is ook wat eenzaam met het klimmen van de jaren komen de grijze haren uitgaan is er niet meer bij ze voelt zich nog wel jong al is ze middelbaar dus wat gedaan het haar geverfd en zich inde digitale wereld omgetoverd tot een jonge mooie Oosterse schone zo leeft ze nu een dubbel leven ze voelt…

ach, oude Haagse nozem op je Puch een helm verhult je wilde grijze haren je vrienden kwamen langzaam tot bedaren het is alsof de tijd jou oversloeg nog dikwijls stop je bij die oude kroeg en denkt terug aan glorierijke jaren er klonk muziek van losgebroken snaren je was er altijd zat, maar nooit genoeg je staat daar maar, verzonken in getuur…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren.…

Met jouw grijze haren vang je de teleurstellingen op en je droomt steeds meer van irreële paradijzen, terwijl het eeuwige graf gaapt.…

Ik voel me achttien, maar de grijze haren verraden me, zodat eveneens grijze vrouwen vluchtig met mij flirten, waar ik echt van sta te kijken, omdat ik nog zo jeugdig doe en vaak infantiel gedrag vertoon, ook om die grijze muizen af te schrikken.…

Voor mij heeft liefde geen kleur ik hou van jou in zwart/wit ik hou van je grijze haren en je kin waar een kuiltje inzit Maar als je het heel graag zou willen schilder ik voor jou een mooi gedicht in een lijstje met goud omrand en geniet dan van jouw blozend gezicht Onze liefde heeft geen kleuren nodig geen palet en ook geen penselen we…

als ik weer de jongen in jou zie met ogen die guitig lachen dan gaat mijn hartslag in galop en jaren vallen uit als grijze haren weer twintig en er is geen leed de dagen lachen de jaren uit later is een laan met duizend bomen leven met jou is alle dagen feest elke dag verpakt in blauwe strikken en je lach bleef altijd schijnen verlichtte…

Wijsheid vergezelde de grijze haren, de wereld zal na zijn dood hetzelfde varen. 't Leven is iets voor avonturiers met hopen lef. Besloot voor de tijd die hem nog rest: we zitten allemaal met dezelfde vraag. Dus, zeg ik u nog vandaag... iets doodzwijgen is de pest.…

met ogen groen en geel van het staren pent hij zijn streken op het papier getekend met zijn grijze haren neemt hij nog snel een slokje bier een boer ontspant zijn middenrif doorbreekt voor even de sleur uit zijn hoofd ontsnapt het dichtersgif en het papier krijgt langzaam kleur blauw schetst hij zichzelf neer zoals hij dat al tal van…

Laat me bij je zijn zoals nimmer is geweest Voor één keer, laat mij je kind zijn en laten we samen samenzijn het verleden vergeten voor even want je gaat dood, de tijd sterft mee laat mij me één keer veilig bij je voelen Laat mij je strelen, zachtjes door je grijze haren door je kwetsbaarheid door je laatste uren je ademt nauwelijks…

haren krijg ik van jou Er zijn, thuis, da’s wat mijn taak is dit moment Weet dat ik ontzettend van je hou Vroeger zei míjn moeder: “straffen is niet leuk, ik voel de pijn zelf ook” En ik dacht kattig:” geef het dan ook niet!”…

vraagt ze liefdevol aan hem hij knikt te gulzig in haar ogen de kleine kwinkslag in haar stem houdt hem nooit op zijn hoede hij smelt voor zoveel schijnbaar mededogen Dan buigt hij, ruimt de scherven van de grond handen strelen grijze haren haar teder kussen van zijn mond smoort het dagelijks gemopper zij straalt, nog meer dan toen ze…

haren geven de vreugde van de rust en vrede wij hebben onder de druk van het leven niet geleden…

mimiek steeds rekbaarder tot in alle uithoeken van de kamer ik moest zo broodnodig een nageslacht uit hoofde van het prakkeseren steeds meer verplicht het vuile bestek me tot bananenprak het talen fijntjes platgeregen tot een abc en het nawijzen zonder enig prakkeseren het tafelen liefst aan het plafond de keuken mijn habitat de grijze…

haren vermenigvuldigen zich met de dagen Misschien is er niemand die het ziet De tijd dringt, en alleen ik hoor mijzelf eindeloos klagen Dit hoefde voor mij totaal niet !…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

Hij grijnst en sneert, voor vermeningvuldiging zijn twee grijze haren nodig; smeert, vanwege houden van, Franse mosterd op zijn schedel en likt zijn wijsvinger af. Vandaar is het ineens niet ver meer.…

Jij fietst me nog vaak voorbij met in je fietstassen bloemen van de markt en in je rieten stuurmand proviand voor de komende dagen jij lacht nog steeds naar mij al heb je inmiddels grijze haren en zijn we beiden te oud voor ongeremde passie we hebben de jaren onbenut voorbij laten glijden we hebben veel te lang geaarzeld want je eens zo…

haren Je Adriaan…

Als jonge hond zou ik hier direct op ingegaan zijn, maar als oude, veel grijze haren verliezende St. Bernard loop ik niet meer zo hard van stapel en is mijn nekflacon doorgaans gevuld met cognac.…

haren Zie de wereld door het raam Wijsheid door de jaren Blaas uw laatste adem Glas met kunstharskaken Praten over ziektes Zelfs de grond niet kunnen raken Ben je nog iets vergeten?…

Met knoop in de maag open ik de deur naar de kamer met bekende ziekenhuisgeur Onder het frisse witte laken lig jij heel vredig in ‘t zonlicht op je zij Rustige adem, blosjes in je gezicht omdat zojuist iets je hevige pijn heeft verlicht Voorzichtig streel ik je broze grijze haren, en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren Ik kus…

Kroel mijn grijze haren, laat vonken overspringen van huid naar huid. Strijk mijn rimpels glad, al is het maar voor even Stil mijn huidhonger, maar doe het zacht en teder. Laat gelukhormonen stromen, wanneer wij ineen gevlochten wachten op het eerste morgenlicht. Zwevend verlangen op flarden ochtendmist, Intens geluk, weer samen, één……