Alle inzendingen over hangijzer gloeit ver

wat ben je waard als heet hangijzer ver weg van waar het allemaal gebeurt heet gloeiend teruggetrokken niet meer echt uitstekend met het oog op de passant die zich hevig aan je brandt bij voorbeeld in een gehucht waar men al steunt en zucht frequent toch in keren en wenden evenwel zonder de nodige raakvlakken om je op te pakken waarbij…

Als de nacht de vorst bemint en reuzel langs hete hangijzers glijdt wordt geloven of niet geloven een ijzig koude strijd…

de avond gloeit nog even na een laatste haal aan de sigaret de wereld zucht en rekt zich loom weer is een dag voorbij maar niet voor mij, niet voor mij golvend lava versteent mijn vlucht de tijd tikt ongenadig verder als doornroosje laat me slapen honderd jaar respijt en dan maak me…

zie, het herfstlicht speelt met drie glazen vogeltjes in een huiskamer van binnenuit gloeit warme fonkelzomer even na…

Op de verpakking van de Toblerone Wordt binnenkort de Matterhorn vermeden Terwijl tegelijkertijd wordt gestreden Dit ziet met in Zwitserland als gewoon Tussen zowel voor- als tegenstanders Zwitsers en vooral hun medelanders…

Tussen u en mij Zeedistel en zeekraal een lege plek voor ons warm zand en de zon die ter kimme gaat rood gloeit en uitdooft Ver, ver van ons stemmen verstrooid op de wind Een hond blaft en boven ons muziek als een lied Hier is de cirkel rond het lichaam veilig achtergelaten Hier bestaan wij hebben niets rollen af en aan vloeien…

als rode wijn boven de aarde uit gloeit de zon daar branden de wolken in nevel en licht drinkend uit de bron de wortels van de wijnstok nog voor de ondergang een glas vol zon dan wentelt de aarde zwaar en donker duisternis…

Als het koud is Ver afgekoeld tot diepvries temperatuur En elk uur dat leven geeft toch verloren lijkt Want de wind is te lang guur Dan is het tijd om 't ijzer te smeden Niet in de hitte van de strijd In mijn hart smeulen vonkjes en liefde gloeit op die vlammend de kilte bestrijdt…

Je ogen schieten vuur Laaiend ben je Waarom juist zij Je voelt al de druk De anderen een lange rij Emmers water voor ogen Waarom geen vluchtplan De pastor pookt in de haard Uitgeblust was zij en nu Dat hete hangijzer Beklemming maar ook bevrijding Als straks uit haar as Onverschrokken een duif rijst Zul je de brand meester zijn…

De regen drupt Een warme gloed vervult mijn dagen Ik weet niet hoe ik moet vertellen dat ik van je houd Dat ik je liefheb In de lengte van alle jaren Dichterlijk geluid Is ver weg van de huizen Het leven gloeit voorbij Ergens in mijn hart weet ik dat je er bent Dat je stil bent in het geluid van de zee en van de bossen Diep van binnen weet…

hoe het rijst, gekrompen tot eenvoud en zich kermend ten hemel roepend zich richtend tegen de wijzers van de klok het lid, een heet hangijzer dat onrust zaait en zich manifesteert tot de pooier van de teelbal, geen weg terug maar slechts bekrompenheid bij het wegebbend tij spreek niet van liefde als lust de emotie is die tijdloos…

De zee kookt, ik heb het zelf gezien ver weg aan de einder gloeit een oranjerode bron die bruisende schuimkopjes verwarmt totaan branding eindelijk weer hot-nieuws onder de zon. Eerst een teen, dan een been voorzichtig, er zijn muistromingen en kolken, half in de warme zee half tussen de groene wolken…

Er gloeit een warme lach door dit koele licht van het venster waarin ik zoek naar jouw aanwezigheid. Jij laat je kennen door je handen, weet hoe jij beelden achterlaat, je mond, je huid, een ademtocht waar ik van ver naar kijk.…

Ik ontzeg mij elke scharnier, ik leg vertraagd mijn wanten af en schik gevallen beelden tot de droogte van haar slaap mij weer in hoeken zet en zij van ver haar lenden draait en schaduw maakt uit draad die gloeit. ---------------------------------------------- uit: '21 dichters voor de 21e eeuw', 2005.…

een vlinderziel gloeit achter gesloten ogen in rozenwolken…

duindoornbes gloeit geel in de laatste stralen licht geurt de wereld rond…

Ik zit alleen hier met de Pasen en ik zwem in mijn verdriet, het had een feestdag kunnen zijn maar dat is het uiteindelijk niet. Mijn allerdiepste gevoelens kan ik niet meer bij je uiten, het vreet aan mij van binnen, het wil zo graag naar buiten. Het vonkje dat er nog over is blijft bij mij veilig gloeien en ik hoop dat jij de brandstof…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

Vanuit een trage schoep van lentewinden staan de bomen slapend, gras groeit in bewogen vlagen, passie gloeit in kippenvel wat over water rent tot aan een grens waarin de oever zich herkent, tekening van passie op de huid met scherpe naalden van weleer in duizend sterren, gekleurde lampioenen waarin liefde hoort, waarover helden…

als hete hangijzers brandt de zon haar woorden neem en lees daarvan en zoek naar blinde zinnen koel als ochtenddauw vraag niet om de laatste dans kijk niet naar het kruipend zweet roep niet om de ober maar huil om de honderdduizend jaren van de volle maan vergeet dat ik een dichter was met heet gewassen vleugels vind mij in de zon…

Maar zie hoe oud en al een beetje dood de perelaar nog bloeit hij denkt er het zijne van zolang de zon maar op zijn knoken gloeit…

Wachten duurt zo lang Lang voor ik je weer zie Zie je graag Graag in mijn dromen Dromen en fantasie Fantasie over je lijf Lijf dat ik streel Streel met mijn vingers Vingers beroeren mijn huid Huid die gloeit Gloeit van verlangen Verlangen om jou te voelen Voelen in een innige kus Kus waarin we omarmen Omarmen waarop we nu…

Het gloeit nog, als de vlamme, Voor haar, die mij verliet; O, kon haar spottend lied Mijn hijgend hart verlammen… Maar ’t gloeit nog als de vlamme, Voor haar, die mij verliet. Wat blijft er mij nu over, De wanhoop of ’t plezier? Plezier door schuimend bier! Of smart door mingetover!...…

in mijn omgeving de rauwe werkelijkheid mijn warme thuis gloeit ik neem slechts één stap vooruit om de deur te openen…

Het vuur gloeit, maar heb het ontzettend koud. Gespannen ontwijk ik mijn ontspanning. In het donker doe ik mijn verplichting. Shit, niet nu, heb geen tijd voor een burn-out!…

…continenten zijn kil, kaal en ledig weer slaat de Babylonische spraakverwarring toe men vliegt elkaar steeds meer in de haren achter hun muren waar beschaving afbrokkelt reeds vroeg worden huizen als cachotten met hete hangijzers gegrendeld nachten zijn zwart en lang met dode straten waar ouderen zichzelf kreunend voortslepen naar een…

hoe het kind wiegt en gloeit dag na dag verschuift het koper in kristal stolt mijn adem lomer en lomer dieper doorzichtig diep…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

Groene veren van vreemde vogels vliegen voortvarend ver voorbij violet van vlammende violen Koningsvarens vergen vrijheid…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…