Alle inzendingen over ijle lucht

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht middels schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zwalkend door de ijle lucht zoekt het kwetsbare, nakend gekleed, al roepend naar de verloren vrucht…

Jouw gesloten lippen verzegelde je laatste gebaar dat zich illustreerde in kleuren van zonsondergang met het requiem vanuit de horizon in een ijle lucht.…

zijn ogen stralen maar d'r hart is leeg 't kwam door de uitslag die ze te horen kreeg zachtjes raakt ze jou lieflijk aan geknakt nog in de knop moet ze hem nu al laten gaan zo net nog in ons midden happend naar ijle lucht sluit 't bloempje z'n blaadjes blaast hij uit zijn laatste zucht…

Zijn smachten zweeft door ijle luchten de azuurblauwe het broze wit het lichtend goud Ergens bloeit een roos verloren in eindeloos groen reseda en jade hij zoekt haar zijn lieflijke zijn magisch lied Hij ziet haar geurend in de jonge zomer maagdelijk blank een helder juweel zij zijn stroomdal zijn liefdesdroom zo dicht en toch…

je grote woord staat nooit tussen de regels maar altijd in het geruis van ‘t volle daglicht zelden een vlaag van sombere twijfel voor het gemak noemen we je vergetelheid of ijdelheid van ijle lucht, altijd vanuit de hoogte en je komt, tegen beter weten in, snel ter zake langdurig licht heeft alle tijd…

Opgetild vanuit de diepte klommen wij naar grote hoogte als een zweep die slagen zwiepte om een tol van zielendroogte ons liefdesleven nam een vlucht die geen vleugel meer kon dragen wij tuimelden uit ijle lucht wegduikend in hoge kragen nu de boorden zijn gestreken en de stoom is afgeblazen zijn we weer op wie wij leken opgedroogd in…

Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

't Lokt hem naar buiten de fris ijle lucht verspreidt een spoor van kruidige geuren zo spreekt de herfst van tijdelijkheid ook in zijn leven. Melancholie overvalt hem waar is de tijd gebleven.…

Als een vrijheid zonder scherpe randen, zonder exodus, zonder muren, zonder ijle lucht, of zwaar gemoed. Is er een vrijheid zonder herrie, in stilte, in kalmte, in rust, in vrede, in de koestering van lommerrijke schaduw.…

je bent mijn ster speelt eenzaam op de planken je vingers beelden woorden uit die je ogen weer verklanken pakt rekwisieten op als hoofdstukken in een verhaal volgt rode draad tegen verdwaal dirigeert muziek zonder orkest haalt gouden tonen uit een zilveren nest danst tussen zon en maan maar in de ijle lucht zie ik je staan…

Ieder gedicht heeft iets van een veertje dat naar het licht zweeft hij is zo frêle dat hij niets van een schaduw heeft zijn woorden gaan door de ijle lucht naar de atmosfeer een kind dat bellen blaast begrijpt dit het beste of misschien onze lieve heer hij benadert immers het onsterfelijke van het woord ik heb alleen lang niet meer van hem…

Hij heeft ze zien komen in zwakte van zijn dromen de demonen en de spoken uit kelders en spelonken de ijle lucht wordt ouder gesloopt is nu de brug in zijn ogen spiegelt leven een rugzak op zijn rug hij voelt zich niet bedrogen de zombies ruiken bloed hij is een held op sokken vakantie doet hem goed hij heeft niet veel te mokken…

De nacht zuurstofloos in ijle lucht het bloed stroomt kil door aderen haar boezem verwarmde de koers blauw bloed door de kamer. Het is kil versteend luister ik andermaal haar zwanenzang als refrein in gedachte neuriën we samen bij sluiten van het gordijn.…

Een dag die zijn zwarte broer lijkt bouwt met zijn ontwitte tanden van ijle lucht, een kooi de wolken van zijn gedachten smelten in zure druppels, ze sissen op het rozenblad, dat verdrinkt in een metamorfose tot netel zijn ijzige adem snijdt de grond onder mijn voeten tot blootgapen van de wonde het bloed klampt vluchtend om mijn trillend…

Dans duister dans, waar lichte voeten net de grond niet raken en ijle lucht kou opvangt, schenk ik jou mijn lach pluk ooit verloren zinnen uit verdwaalde lucht, zucht uren naar morgen, blaas wolkjes naar onze tijd samen klimmen we hoger, tot onder de regenboog, daar waar gekleurde letters liefde dichten, schrijven veren hemelsblauw…

ik heb een kleitablet gevonden met letters diep er ingedrukt door stolling aan de tijd ontrukt gericht aan wie nog niet bestonden de tekst, verwoord door dode monden en door een aardlaag onderdrukt lijkt uit de ijle lucht geplukt met handen op de rug gebonden geheimschrift; niemand die verrukt eureka roept en opgewonden de straat opgaat…

Is het woord de dichter ontvloeid en eenmaal geleerd voorgoed in ijle lucht verknoeid, ook toevertrouwd aan het papier? Gaf Adam niet aan plant en dier een naam. Hun namen waren ze niet. Zo ben ik niet mijn naam, zoals ook riet niet de fluit is of de muziek die ‘t vormt. Ik zal mij veilig weten bij wie mij niet zullen vergeten.…

Vliegend, dansend tegen een strakblauwe lucht. Feromonen vullen de nog ijle lucht. Testosteron gevechten om vrouwelijk welwillendheid. Het startschot van een nieuwe cyclus, voortbestaan gegarandeerd door kroos. De lente ontwaakt.…

Stilte in de bergen, ijle lucht. De zee is woest en zilte ogen vol vergane glorie voeden de kilte. Verdwenen alle hartstocht, de jaren gebonden aan onverbiddelijkheid, terwijl menigeen daar onder lijdt. De wolken grijs, grijzer en de mens wijs, maar in wezen toch niets wijzer.…

heb je adem weer gevoeld je handen lieten me het uitzicht zien verdwaalde rotsen en een schrale boom zijn takken door de wind verwezen helling is de tegentijd regen loogt tot soberheid rondt de rots in windgetij dwingt de berg zich te kleinen leven jaagt in ijle lucht vrijt haar kale strijd onder de blote hemel sterren…

Als waarheid doorzichtig beginnen eerste zonnestralen aan het ontbijt op aardse gronden mist stijgt van de ronde vijver lijkt boven een spiegel te hangen verstillend in een droom gevangen Een mystieke witte vlinder danst voorzichtig in het ochtendlicht intensief om gedachten te vertederen een vrolijke balletles in de ijle lucht glimlach…

sferen stroomt de ijle lucht langs haar, koud en klam De aardse warmte moet zij nu ontberen door hem die ongevraagd haar gratie nam Verwonderd, zonder kans zich te verweren stort zij neer, driftig geraakt, vleugellam…

lucht gaat het kwetsbare, onweerhoudbaar, op de loop in een hijgende vlucht…

Zoek in staren en mijmeren rust van gedachteloos zijn herinneringen laten zweven gewichtloos tussen wolken als spattende zeepbellen in ijle lucht van zonnig blauw en over groene vlakten dromen van witte nevels golvend in gouden gloed als zee van welzalige vrede eindeloze stroom tot de horizon door liefde en geluk gevoed meevliegend met…

De ijle lucht van onmacht raakt koude harten niet, verwarmt geen ogentaal. De schreeuw, mijn schreeuw geworpen in de immense stilte Wordt niet gehoord! Broos erg broos glijdt het leven verder in stille bitterheid. Tastbaar...zo tastbaar, komt de alles vernietigende eenzaamheid... Dichter en dichter bij!…

Wanneer haar parfum ronddwaalt in mijn hoofd de lucht omruilt voor mijn bloedeigen bloed is de illusie zo sterk dat de waarheid gelooft alsof de alcohol me benevelt met geveinsde moed Durf ik haar niet nog eens opsnuiven wetende dat het niets meer is dan ijle lucht die het stof op mijn gevoelens doet opstuiven de schijn hooghoudend met zelfontworpen…

Door blauwe hoogtemeren omringen muren ijle lucht. Moeten huwen kunnen om een kroot vol hopen mogen, waar mijn wilde voeten nooit meer stappen gaan. Verlaten berghut, mijn einde in aankomst van geleefd dikke wollende onderkin onderscheidt mijn jonge jagen. Ik loop op wilde voeten die vol krampen slapen gaan.…

de ijle lucht ontving de hartenkreten een wijngaard, vruchtbaar land, een schone bruid we hadden een illusie nagezeten en alles pakte in ons nadeel uit een slang heeft met zijn giftand mij gebeten toen hij zijn aesculaap beklom, mijn kuit…

Sommigen erlangs in dunne kleren, geliefden, glimmend, argeloos in de ijle lucht een weg op die zij kennen. En keren terug naar het ogenblik, de vrouwen boven de sturen - alles wat zich afspeelt, het hele leven door, have en goed één richting uit, godvergeten oorden.…

Slechts ijle lucht, een korte vlucht, is de drempel die mij nog scheidt. In therapie; opnieuw weer naakt. Mijn vrije wil, bepaalt een pil van vijftig milligram, 3x daags.…