Alle inzendingen over jouw pijn

Ik hou van je handen zo stevig en zacht, ik hou van je zwakte en ik hou van jouw kracht. Ik hou van jouw tranen en van jouw verdriet, ik hou van jouw ziel, die niemand ziet. Ik hou van jouw hart en van héél jouw zijn, ik hou van jouw liefde en van jouw pijn. Ik hou van je lichaam en van je gezicht je bent mijn muze, mijn minnedicht.…

ogen spreken boekdelen niets verduistert laat mijn blik jou helen verzachtende woorden gefluisterd in deze koude nacht wil ik je laten ontdooien iets wat jouw pijn verzacht gevoelens vastgevroren mens vol met pracht laat je hart spreken ik hou je vast het ijs begint te breken…

Je huilt heel zacht je legt je hoofd tegen mijn borst uit een gevoel van onmacht ontvloeit ook mijn kracht Jouw pijn die ik totaal met je deel zielsbedroefd een brok in mijn keel van het niet te troosten verdriet Woorden zijn niet nodig woorden zijn hier teveel daarom zeggen we ze niet woorden zijn nergens te vinden voor zoveel verdriet…

ik wil er zo graag voor je zijn maar ik weet niet wat ik doen moet, want jouw pijn is ook mijn pijn, misschien zeg ik niet de juiste woorden maar ik bedoel het goed, waarom heb ik niet alle antwoorden, ik wou dat ik een troost voor je was maar dat is nu te laat, als ik je zo zie, vergaan al mijn woorden tot as, waarom weet ik voor jou geen…

Ik verdwaal graag in jouw land ontspoor graag in jouw hart pak zomaar je verkeerde hand en maak onbezorgd een valse start Ik deel het makkelijkst jouw pijn vang jouw tranen moeiteloos op spring zonder angst in jouw ravijn en durf me op te hangen in jouw strop Ik zwem het liefst door jouw zee klim met gemak langs jouw touw jouw zorgen tellen…

De wanhoop in jouw kreten Door duivels wil bezeten Jouw bloed maakt warme wijn Mijn liefde is jouw pijn...…

Hoe moet ik jou vertellen hoe erg ik het voor je vind hoe kan ik jouw pijn verlichten wanneer jij huilt als een kind Welke woorden bieden troost op een moment dat jij jezelf niet meer kent Wat kan ik jou vertellen, dat het uiteindelijk wel went? Woorden bieden nu geen troost misschien dat een omhelzing fijn is?…

Omdat ik niet wil dat je me verlaat, Omdat ik niet wil dat je niet bij me bent, Omdat ik niet wil dat je weggaat, Omdat ik niet lannger wil lijden onder jouw pijn, Omdat ik niet langer alleen maar wil denken aan jou, Omdat ik niet langer je lieve blik in m'n gedachten wil zien, Omdat ik niet wil dat je koude hand straks uit de mijne glijdt,…

Ik voelde jouw pijn in elke vezel van mijn lijf, zó herkenbaar ... Hetzelfde gevoel als toen mijn liefde voor jou langzaam stierf.…

Jouw pijn is nu wel weg, wij hebben nog een lange weg te gaan, moeten we rechts of juist de andere kant. Ik weet het niet want: jij was het die de weg aanwees. Nu je daar ligt stil koud en sereen mis ik je zo verschrikkelijk want: waar moet ik in vredesnaam heen!…

helpen Als je maar met me praten zou Dus neem die stap en deel je diepste gedachten Heus je bent mij écht niet tot last laat mij toch proberen jouw pijn te verzachten Kom maar joh, vraag me om hulp alleen dan kan ik het je geven Deel je verleden met mij misschien kom je dan weer een beetje tot leven..…

wij zijn gelijken jij en ik tastbaar, voelbaar door alles heen soms op weg dwalend in niemandsland smachtend, lonkend naar de onbereikbare overkant ik ken jouw angst voel jouw pijn het verliezende, waarin je graag een winnaar zou willen zijn de deur kan soms klemmen het is zeker, dat het hekje piept maar, de drempel is niet hoog…

luister luister naar de stem die fluistert naar de stem die fluistert dat je leeft door de stilte van het duister je niet zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor jouw pijn luister luister naar de…

we hielden jouw hand vast in de onze kusten jouw koorts we streelden jouw wangen en we lieten onze tranen los in vrije loop je mocht gaan – we wilden het niet – het verdriet was groot toen je ons verliet maar toch zijn we blij voor jou, jouw pijn is weg de koorts gesust, jouw rustige slapen zacht gekust in dankbaarheid, in…

bestaan met warme tranen wordt gebruld voor jouw pijn en verdriet is er een gedeelde warme arm in omhelzing met lieve woorden samen naar een nieuw perspectief want ook wij hebben elkaar eindeloos lief…

ik huil jouw tranen langs oude muren van kruisende paden waar wilde klimop oud en haast vergroeid jouw pijn verraden het lang gedoofd vuur al tot as geworden in een veel te vroeg uur haalt aldoor het heden in resteert een leeg gedicht op een liggende zerk een onherkenbaar gezicht op een verdord perk ik huil met jou de tranen zij…

Ik wil niet huilen als jij huilt, het is jouw pijn en jouw verdriet. Geef mij het mijne, meer hoef ik niet. Ik wil je niet vinden, ga zeker niet naar je op zoek. Want eerst en bovenal, moet ik weten: Wie ben ik?…

We voeren dezelfde strijd jij en ik we houden elkaar vast ik jou en jij mij en we beseffen allebei wat niemand weten kan ik zoek mijn betere ik omdat jij zegt dat dat het beste is de woede die ik voelen kan jij vindt dat niet oké jouw pijn is meer dan ik kan dragen als niet zo lang geleden woedt er die onmacht weer mijn kracht…

Jouw pijn is de mijne niet, zij is onbegrensd je adem stokt en slaat het verweer in je vel op deze dreun dansen je engelen sluiten zich tot een cirkel zonder bodem in de damp van die krater tekent zich een bloem wel tien wel duizend elk blad streelt je wonden je hebt ze zelf geschilderd je kon niet anders je bloesems zijn de schreeuw…

alleen pijn voelbaar in afgrijzen, alsof er bomen op de maan waren maanbomen die alleen jouw pijn konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid die om de mensheid viel als een ijzeren juk een zwaarte die bijna niet zonder ziel te dragen viel en ik geloofde je je was mijn alles ik verdroeg geen eenzaamheid zonder jou.…

woorden een afstand willen slechten ook, de verte van onpeilbare diepe grachten dat trommelvliezen niet trillen, verzaken en jouw pijn zich aan machteloosheid hechten…

dit aardse paradijs Het spijt me lief, ik voel me verlaten Toen jouw lichaam koos voor de laatste reis Elk weekend kniel ik bij je grafsteen neer Bedankt voor je aanwezigheid Ik was liever zelf gestorven Als dat jouw pijn ook maar een beetje verdrijft Nooit zal ik het vergeten Elk moment samen zal ik elke dag opnieuw beleven…

En met een laatste liefdevolle blik streel ik je pijn de hemel in. Je sluit je ogen, vult de ruimte met sereniteit; jouw tijd verleden in je laatste ogenblik. De tijd biedt ruimte aan het scheiden, waar jouw pijn eindigt, start mijn lijden, maar...ik zal voor eeuwig van je houden!…

Veel gelachen, veel leuke dingen gedaan, veel lol, altijd voor elkaar klaar gestaan, van tevoren gezegd, er niet te veel van verwachten, te ver laten komen, kan jouw pijn niet meer verzachten gevoelens werden van jouw kant te sterk, stiekem misschien wel wat van gemerkt, jouw gevoel misschien een beetje genegeerd, ik gun jou het beste, begrijp…

Niemand die jouw pijn verdroeg. Verdwenen alle moed tot zijn, om weer te worden wie je was. Het leven en de dood waren je dragers. Ze vormden je oorsprong en het doel. Onuitwisbaar stroom je in mijn brandende tranen, ben je diep geworteld in de grond van mijn hart.…

pijn de nekslag smeekt zo onverdraaglijk en ik je niet meer geven kan dan die ene ster aan de hemel Kunstwerk: "Zusterplaneet van Jupiter ", 2011 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

nog één keer delen in jouw pijn en zachtjes “ik hou van je” zeggen Kijk me nog één keer verliefd aan doe alles alsjeblieft nog één keer pas dan zullen we uit elkaar gaan en leg ik me bij ons afscheid neer...…

pijn voelbaar in afgrijzen, alsof er bomen in het lucide land van dromen waren die konden praten met eenzame kinderen bomen die alleen jouw pijn konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid die om de mensheid viel als een ijzeren juk een zwaarte die bijna niet zonder ziel te dragen viel en ik geloofde je je was mijn alles ik verdroeg…

Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste tegen het zachte van m’n borst vergeet voor eventjes je zorgen voor ‘n moment ben je geborgen verlost van de lasten die je torst Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste mijn hart klopt in dezelfde maat gelijk het ritme van jouw pijn laat dit ’n gevoel van vrede zijn voor…

Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik hoe een helder lied tot diep in mijn ziel klinkt en daar een licht doet ontvlammen dat ik graag wil laten schijnen in jouw duister, over jouw pijn.…