Alle inzendingen over krachteloos

hij binnen Hij vreesde dat het niet meer kon Dokter had een extra shot gegeven Zodat hij toch nog blijven kon Ja, zijn dagen zijn nu wel geteld want hij is terminaal de dood wordt echt niet uitgesteld dat weten we allemaal Maar, 't was hem toch gegeven dat hij de bruiloft mocht beleven Voldaan is hij naar huis gegaan moe en krachteloos…

uitgewaaid aan zee en stranden weggeblazen door de wind koud, normaal mijn warme handen die ik terug in jaszakken vind... raas maar storm en blaas door haren gier maar, zoals ik gieren wil laat het binnenin-mij dan bedaren maak mij warm daar waar 't is kil... maak mijn lamme benen krachtig lopen wil ik en heel ver laat de zee zijn voor…

Verbijsterd en niet bij machte om te reageren Wezenloos staart zij voor zich uit Woorden gaan verloren zinnen worden niet gehoord De telefoon valt uit haar krachteloos geworden hand Tranen komen Schokkende schouders Is dit het nu? Was dit alles? Geen toekomst! Haar houvast? dat is zij kwijt...…

Jouw denkbeelden verscholen achter de gordijnen van onuitgesproken woorden maken mijn lijf krachteloos Op het groene bed van mos daal ik neer Kom naast me liggen laten we samen naar de maan huilen…

Krachteloos, uitgeput. Handen als kind verdween je erin. Veilig, geborgen. Handen... Hulpeloos, vragend. Help me. Steun me. Wees er... Wie voor wie?…

Nu de doos leeg is is de zee krachteloos. Nu de doos leeg is is er enkel de trog. De muren schreeuwen: bonbons for ever! Maar de doos is leeg. ------------------------- uit: 'Bodemzin', 1987.…

Spelend met ontgoocheling verlies ik balans resten er slechts kluwen krachteloosheid ik figureer in mijn transparante werkelijkheid 2. Vanuit mijn schuilplaats tuur ik de nacht in onschuldig ogenblik vervlogen de maan werpt een verwijtend schijnsel over mijn gezicht verwrongen hunkering…

Het was de vijfde mei dat ik haar vond gewond lag zij daar de jonge merel op het trottoir met een gebroken vleugel wijd gespreid want vliegen had ze graag gewild ze lag daar krachteloos geplaagd haar kopje angstig ietsje van de grond getild doch zij was uitgeblust door vleugelpijn en vermoeidheid geplaagd is ze de dag van de bevrijding…

ik kijk je weg in golven donder je zout water krachteloos tot slierten wit je trekt het zand onder me uit ziedend wenk je fluistert overgave ik groet de wind het kale zand een vage duinenrij met meeuwen op het strand was een voetstap die door vloed werd afgeschuimd mijn sporen ben ik kwijt je overweldigt me met zee verwatert…

Vaarwel, vaarwel, het bruine bos; het was wel liefde, geen zonde dat ik God schoot de zuivere wonde: boog, boog, gij zijt nu krachteloos en los.…

Wat ooit bevrijdde, heelde, verzoende - krachteloos. En maar roepen, zoeken, en maar strelen, beuken, wanhopig, tegen beter weten in blijven geloven in een laatste woord, een laatste vrede, toch nog licht. ----------------------------- uit: 'Eine kleine nachtmusik, Mozart poëtisch', 1991.…

Nu een sterk vergrijsde oude heer die soms nog even krachteloos kan vriezen, een witte wereld voor maar voor één dag, vriendelijk zelfs en vaak zo mild strijkt hij nu met koele hand door mijn haren en over mijn wang.…

Tussen mijn mond en uw oor dwarrelen mijn woorden krachteloos op de grond. Wat ik maakte heb ik verbrand, wie ik ben heb ik verbannen: Gij zijt mij zo ver gebleven als ik U. De dag dat in geen spiegel dit gezicht nog zichtbaar zal zijn, is het een droeve dag?…

verlangend naar stilte in tinten te vangen dient zij zich aan in groteske amorfie geen heimwee naar verre verlokkingen en ik - begerig - koester haar totdat de lokroep van de wereld haar laat ontsnappen vanonder mijn pen krachteloos tussen vinger en duim spinselen van hersenen en gedachten voeren oorlog in mijn borst moorden…

Als het mijn hart niet had; het woord was krachteloos. Al was ik gerespecteerd als een grijze eminentie. Had ik de macht met evidentie. Als het mijn hart niet had was mijn bestemming onbestemd. Al was ik beroemd en een gevierde held en gaf ik aan de armen een deel van mijn geld.…

Leeg, verloren in mijn gemoed Krachteloos en pijnlijk bewust Verwerk ik mijn geestelijk bankroet doorwrocht door een onzalige zielenrust Hoe heb ik dit zo laten ontsporen Ik wierp mijzelf in het zwaard Alles lijkt oneindig verloren Niets blijft mij bespaard Mijn lichaam dweilt door de uren Sleept mij van dag naar dag Hoeveel kan ik nog…

uren langer dan zijn gevoel nog maar kan erkennen de glanzende glimlach blikt vijftien bij tien groot omhoog naar zijn gelaten ogen in zijn hart nog de warmte die armen om hem heen de nachtzoen, zo lang al geleden is er niets meer te grijpen beet te nemen hier en nu op een enkele druppel na een nieuw spoor wist nog meer verleden uit krachteloos…

De honden blaffen, hun klachten zeilen krachteloos over de vaart, eksters en kraaien bekrassen hun karige avondmaal, ook deze dag zal kantelen weet ik terwijl geruisloos dronkenschap de droeve huizen binnensluipt.…

Dichtgespijkerd staat het dorpse station krachteloos op passagiers te wachten, maar geen mens betreedt nog het perron; het vertreksein klinkt slechts in gedachten. Ooit werden hier horizonten verbreed, de trein bracht grote steden dichterbij. De dienstsluiting bracht de dorpelingen leed en greep diep in in't plattelands leven.…

De hele dag voel ik me krachteloos, zonder fut of energie. En al voel ik me zo eenzaam, ik moet, er niet aan denken dat ik mensen zie. 's Avonds alleen op mijn kamer, dikwijls stromen tranen over mijn wangen. Ben bang voor de toekomst, wil dood, word door angst en verdriet bevangen.…

aardiger dan dit lijkt hem de doodsteek krachteloos zakt zijn schrijvershand Syrenen zingen schaarsgekleed hun lied cyclopen achtervolgen hem hard slaan de golven op het natte hout Onverwijld star doolt hij verder op een vlot van volmaakte verrichting laat hem nooit zijn voeten wassen.…

Leeg, krachteloos en kapot gelopen verschijnt het bevrijdende zicht op de finish Ik zak naar de grond vlak achter het lint. Lichaam en geest vervloeien in tranen; ik huil als een kind? Ik heb het geflikt liep hem uit en scoorde mijn tijd.…

Een rots was je, in de branding niet te breken, mijn kinderlijke vertrouwen lag veilig in jouw hand, die, hoewel krachteloos onder de ziekenhuisdeken, mij stevig vast bleef houden in de vaderlijke band.…

Wij zijn zo krachteloos, zo zwak, in ons is niets meer van enig gehalte, doch ergens is iemand die hoger reikt, dieper gaat, je ontdekt in je laatste gestalte. Er is een vriend, één die je ontmoet, in het diepst van je wanhoop, op de bodem van je bestaan. Hij die jou kent en roept bij je naam. Wie is die vriend? Jezus Christus…

Iets dat zegt ik weet het gewis dat alles van waarde weerloos is Pijnen die dicht bij elkaar blijven krachteloosheid die je draagt antwoord dat je graag wilt horen liefde die verlangend vraagt. iets dat zegt ik weet het gewis dat alles van waarde leven is…

Maar haar rusteloze ogen liegen niet, haar stem, nu haperend en krachteloos, kan niets verbergen, met heel haar lichaam laat ze zien dat ze verdrietig is, blij of boos. Toch zijn het vooral haar handen, spinnen die je soms onverwacht bespringen, die, steeds in beweging, expressief spreken, een leven leiden dat zich niet laat dwingen.…

moeilijk te vinden de houten deur klemde ik zag mijn toekomst staan aan de overkant van de vijver bij de zonnewijzer stond mijn verleden langs de paden bloeiden mooie gedachten ik had ze verloren maar hier groeiden ze weer het bloembed met angsten was bijna uitgebloeid er werden geen nieuwe angsten geplant bij de pergola stond krachteloos…

Wolken zinken als uitgetelde wolven, klotsen krachteloos de bebouwde krater binnen. De stofzuiger is voorbij, de kosmos helderdiep blauw en blinkend ontvouwt ze zich aan mij -van licht heb niet alleen ik geen last.…

stilzwijgend ornamentaal ingenist diepbruin weggekroegd in schimschaduw verholen matgekraste zielespiegels achter grijs gefilmd glas een kelk teveel door rookgordijn besluierd buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet…

Tijdens het eerbiedig buigen in het koorgestoelte, wat tot mijn grote frustratie belachelijk vaak moest gebeuren, bleef ik hangen als een slappe Tinus, krachteloos heen en weer zwalkend, de knikkende knieën faalden, want de slaappillen werkten nog al te zeer na en ik stortte ineen.…