Alle inzendingen over laatste uren

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

Verworpen in de strijd, geen doel dat het middel heiligt, we worden door onszelf gestenigd, oneindig traag door tijdsbeelden gepijnigd rollen de vurigste stenen aan om in de laatste uren tegenover elkaar te staan, vonken bloed en hoop die samengaan in de samenloop van eb en vloed van nog te verkennende structuren…

Als ik, in de warmte van ons smalle bed je lichaam voel trillen en beven met in je ogen toch een schreeuw om leven weet ik: je hebt het gered bloed kleurt de lakens rood het vale ochtendlicht valt op je doodsbleke gezicht je prevelt: ik wil niet dood de laatste uren zijn geteld het licht in je pupillen breekt ik kus je koude lippen als…

Schuilend in het flauwe schijnsel van de laatste uren, lijkt de tijd verloren te dwalen, ze kan de nacht alleen maar verder dragen. Verdoofd door de wind, overwint de stilte een ruisend moment van eeuwigheid en bedekt mijn onrust met een deken van eenzaamheid.…

ik stap naar binnen in de donkernis waar nacht zijn laatste uren niet meer had verwacht en nu hij woorden proeft als zilt en zuur het zoete liggen laat vergaat de lust een brief te schrijven waar we blijven duidt geen zin het gaat aan het begin van alles tot deze nieuwe dag wat in mij lag ligt in jou en kou steekt zwaar…

Gekleurd gekruld en okergeel Pronk je voor mijn vensterraam even nog genietend van je laatste uren voor de fatale val tussen kastanjes en verdroogde blaren in een plas of op het kort gemaaide gras nog niets vermoedend van de lange tocht schuilend voor de koude wind onder hopen lotgenoten...…

uren en dan zal alles anders zijn…

uren brengt hij zoek, hij wil niet vinden, en begrip voor een ander dat is voor watjes niet voor hem ietwat gekneusd…

je bent de weg wat kwijt in deze laatste uren een woord je hand de oogopslag dat in de verte turen de ferme stappen zijn vergeten net als drinken en het eten verbazing en verwondering als je weer even bij ons komt in herkenning om je mond we weten dat je los moet laten om alleen te gaan maar met onze handen vast kun jij die…

uren bleken slopend de dag ervoor legde ze nog onverwacht haar laatste en grootste ei het waren de mieren die hun laatste eer betoonden en aan de afbraak begonnen in groten getale, zij aan zij…

nu de laatste uren wegtikken op de klok gaan mijn gedachten uit naar hen, die ons ontvallen zijn en zo gemist worden luiden wij straks een nieuw jaar in een nog ongeschreven jaar waarin wijsheid, eerlijkheid en vrede de boventoon mogen voeren een jaar vol lieve mensen die het beste met je voor hebben je make-up corrigeren indien nodig…

En weer schrijft leven haar laatste uren waarom vraagt nu nooit iemand aan mij of de dood gewoon zo maar even van pas komt atv dagen, snipper- noch vakantiedagen en nog steeds geen vrije uren, gekist en wel piep je er genageld tussenuit denk nu toch ook eens een keer aan al die keukenrollen moet ik verdorie alweer naar de super…

ik wist dat je er was voelde je als koude vleug in ondertoon van warme wind op een mooie zomerdag een steels bewegen op het randje van mijn blik maar als ik keek kwam ik je echt niet tegen je klopte op mijn deur waar anderen belden ik had geen haast omdat ik jou veronderstelde ik weet dat jij mijn laatste uren slaat ik doe niet…

kunnen beleven loslaten in liefde is immer behouden wankelen hart en ziel in lijf en geest ademloos voor wie oneindig vertrouwden schreeuwt het verleden om wat is geweest terwijl de laatste uren zich slepend ontvouwden wordt de sluimerende dag meer en meer gevreesd…

uren hadden geslagen Dan was gisteren voor jou en mij om te praten je op handen te dragen Als ik verdomme alle macht had en over het leven kon beslissen Dan was de morgen voor jou en mij want ik kan je zo moeilijk missen…

De laatste uren van Jacques Rigaut. De ongelezen pagina's in bibliotheken. De nagels van schooljuffrouwen De aberraties van de Nederlandse spelling. Elke speling van het lot. Het taaie van de escargot. De schoenen van de ballerina. Het uitschuiven van glimlachjes. De warmte van het wisselgeld in de hand.…

uren zo duidelijk aanwezig was laat me missen… laat me huilen… alles sterft ja, ik weet het wel dat spel zal ik altijd verliezen……

uren in het heden ik zal ze stapelen nog voor mijn dood zij resten uit mijn leven naar kleur en willekeur, hoewel om rood zal ik altijd blijven geven…

En samen zo nu en dan Naar de horizon turen, Tot het wachten op de laatste uren. Wanneer ik wegga, Ga jij dan met mij mee? En kruip dan dicht tegen mij aan, Van de duisternis tot het licht, Heel dicht met jouw gezicht. Wanneer ik wegga, Ga jij dan met mij mee?…

Het schijnt dat als je moe en indolent de klok je laatste uren weg ziet vegen, de ziel het stervend vlees haast is ontstegen, je leven zich in beelden tot je wendt. Dan, in een helder allerlaatst moment komen je in een flits gezichten tegen die als op celluloid vertraagd bewegen. Een rolprent zonder script, incoherent.…

Jij bent bezwerend, doch vertederd, ik: geremd en moe, nog tellend onze laatste uren. Jij dekt mij toe en ik, gevangen vogel, denk: wij-samen zijn, zelfs heden reeds verleden, onherroepelijk. Kun jij mij overreden? Nu?…

In gedachten reis ik verder door de laatste uren van het jaar waarom zijn die gedragen loodjes zo verdomd, verdomde zwaar korte dagen zullen lengen kille nachten huilen mee elke ochtend zal licht brengen soms haat ik die zo geliefde zee vele stappen die ooit verzanden in verdriet maar ook in de lach woorden die in handen landen…

uren Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Symmetrisch lage hagen, rozenbogen…

uren misschien heb je niets gemerkt geen pijn geleden je had je strijd in het leven gestreden ik voel ruimte in mijn hart en geest dat wat we samen hadden is mooi echt en puur geweest een wandeling door het leven we hebben elkaar begrepen en altijd in liefde de hand kunnen geven…

Laat me bij je zijn zoals nimmer is geweest Voor één keer, laat mij je kind zijn en laten we samen samenzijn het verleden vergeten voor even want je gaat dood, de tijd sterft mee laat mij me één keer veilig bij je voelen Laat mij je strelen, zachtjes door je grijze haren door je kwetsbaarheid door je laatste uren je ademt nauwelijks…

Heer, als mijn laatste stonde slaat Wil mij dan nabij zijn in die laatste uren Dat angst en pijn niet te lang zullen duren Ik vertrouw op U, dat U mij niet verlaat. Dank Heer, dat we zeker mogen weten Dat de dood niet het einde is Maar dat er licht is in de duisternis Zalig leven, altijd, heerlijk dat te weten.…

Nu de schaduwen zich lengen Rond mijn woning, vòòr de nacht, Wil ik je mijn groeten brengen 'Wijl dags laatste uren plengen Aan de kim hun zuiv're pracht Al begeert' ligt diep verzwegen, Nu ik stil naar buiten tuur, En mijn hart heeft zich genegen Tot de wijde avondzegen In de schoonheid van dit uur.…

vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent en liefde tekent schaduwen van was.…

uren af in de verte huilt een hart onhoorbaar.…

Heer, wees met ons in de laatste uren Zodat wij de dood niet hoeven te vrezen Omdat ons leven hierna zal voortduren En de dood niet het eindpunt zal wezen. Maar dat wij altijd bij U mogen zijn U mogen loven en prijzen voor altijd Zonder zorgen, verdriet angst en pijn Bij U Heer, in de hemelse heerlijkheid.…