Alle inzendingen over lawaai OR naamloos

met naam en toenaam vlogen wel honderd vogels in zijn regels rond toen zag hij honderd grassen naamloos mooi in bloei en stierf…

Ze zijn er vast wel Ergens naamloos In 't verschiet En toch komen ze niet…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Huilen wil ik Toch komen de Tranen niet M'n bovenkamer Overlopend van Gestold verdriet Zie je nu Mijn tranen niet Wie weet blijven Ze naamloos liggen In 't verschiet…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…

En alles maakt lawaai. Je denkt een puzzel, of een kleurboek, potloden dan misschien, ze zoeken het knopje van het batterijenlaatje heb jij dat soms gezien? Je denkt een pop, een gewoon geval, die niet van ellende uiteen vallen zal, een kale kop, zonder sluitende ogen, is dit misschien iets wat goed bevalt?…

Ik leed zó veel en in naamloos verrukken Zegent mijn Lied Gods Heilige Naam.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

hand Hoogtepunten Dieptepunten De redacteur Zet de lijn De eindredacteur Beslist Uiteindelijk Het is een rit op de dagelijkse trein Opgemaakt en wel Naar de drukker de krant Het schrijvend werk Zit erop Het was Zwoegen en zweten veel getob De drukker Ten volste bewust van zijn vak Laat de banden draaien Midden in de nacht Een lawaai…

lawaaigedachten ze verstoren mijn moeizaam verworven stilte…

zij draagt het vreemde vogelpak met charme weet geraffineerd dat aan haar verenkleed wel iets ontbreekt vliegt koket de hoogste baan om liefde te gaan delen haar glijvlucht is het godsgeschenk voor naamloos velen…

de kraanvogel breekt de stilte zijn roep raakt me dieper dan mijn huid ver van het wereldse lawaai wordt een mens gemist…

bomen groeien ongevraagd gezuiverd van menselijk lawaai en alledaags gewin alleen bewogen door de wind en door de stilte van de stilte…

Ondergedompeld in de stilte Snak ik naar een luchtbel lawaai Zo eentje die heel zachtjes smaakt (ook nadat-ie mijn longen is binnengedrongen)…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

Val vandaag even stil tussen alle drukte en feestgedruis; vrede groeit niet in lawaai maar in een glimlach en een groet.…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

ze treden één voor één naar voren uit een naamloos lange rij gekoesterd door de meester hij dicht ze een gezicht erbij getekend met zijn voorkeurstrekken kuddegeest en vleierij anoniem in adoratie roemen zij kritiekloos de prestaties uit zijn eregalerij…

Wat is pijn Als je geen zachtheid kent Wat is verdriet Als je niet door vreugde wordt verwend Wat zijn verlangens Als ze worden vergeten Wat is stilte Als het lawaai is verdwenen Wat zijn tranen Als er geen liefde meer is om te bewenen…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Al was het dan, citeer ik: “in de buurt”, een duister, naamloos kwaad bedreigt Jan-Peter. Laatst, toen hij in de buurt was van Roermond, liep dáár ook iemand met een snoeischaar rond.…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

nee, vandaag doen we niets meer geen ingewikkelde vragen voor ons ligt een leegte naamloos ver weg het land onbepaald de zee morgen is tijdloos als gisteren terloops een gedachte waard liggend op amorfe stranden zijn zon te aanbidden…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

We blijven onverstoorbaar naamloos omdat we zwijgen geringe afstand van de kust zee in alles wat hoorbaar is rust dichterlijk bij mijn hart gaat weer terug om aan te zwellen in mijn nachten bij haar volmaakte duinen tussen haar billen in het holst van de nacht wanneer we samen zijn met de maan naamloos omdat we zonder bezitten zand…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…